Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

teamworkedessa

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Προβολή αναρτήσεων από Σεπτέμβριος, 2014

Προβολή όλων

Αναρτήσεις

"Μοναχικό κοτσύφι"

Σεπτεμβρίου 11, 2014

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

+

Λήψη συνδέσμου
Facebook
X
Pinterest
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Άλλες εφαρμογές

Περισσότερες αναρτήσεις

team

Επίσκεψη σε προφίλ

Αρχείο

2021 3

2020 16
2019 12
2018 10
2017 14
2016 21
2015 24
2014 18
2013 51
2012 187
2011 123

Εμφάνιση περισσότερων Εμφάνιση λιγότερων

Ετικέτες

ΑΠΟΨΕΙΣ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ-ΚΟΙΝΩΝΙΑ
ΒΙΒΛΙΑ
ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΓΝΩΜΙΚΑ
ΕΔΕΣΣΑ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ
ΕΚΛΟΓΙΚΑ
ΙΔΕΟΛΟΓΗΜΑΤΑ-ΠΟΙΗΤΕΣ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ
ΚΟΙΝΩΝΙΑ
ΜΕ ΦΟΝΤΟ ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ...
ΜΕ ΦΟΝΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ...

ΜΟΥΣΙΚΗ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ-ΕΡΓΑ
ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ '73
ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
COVID19

Εμφάνιση περισσότερων Εμφάνιση λιγότερων

Αναφορά κατάχρησης

Δημοφιλείς αναρτήσεις συνεχώς

"Ιφιγένεια εν Αυλίδι...διαχρονικά νοήματα"

Θέμης Μουμουλίδης: Το κράτος - εταιρεία είναι το νέο μοντέλο διακυβέρνησης (συνέντευξη στο Σπύρο Κουκουριώτη) ...Ας αρνηθούμε τον φόβο τολμώντας μια συλλογική υπέρβαση, που οδηγεί στην καινούργια εποχή. Αν δεν επιστρέψει ο άνθρωπος στο επίκεντρο των προτεραιοτήτων της πολιτικής,αν οι θυσίες δεν γίνουν για την ισότητα και την αξιοπρέπεια των ανθρώπων, ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις, θα ζήσουμε τον φόβο ενός αμετάκλητου αδιεξόδου της ζωής μας. Ένα κορυφαίο κείμενο της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, ένα έργο βαθύτατα πολιτικό, ένα ειρωνικό και ταυτόχρονα τραγικό σχόλιο πάνω στο θέμα της πολιτικής σκοπιμότητας, την Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Ευριπίδη, παρουσιάζει αυτό το καλοκαίρι το ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας, με εκλεκτούς ερμηνευτές και σκηνοθεσία του Θέμη Μουμουλίδη. Με την ευκαιρία αυτή, συνομιλήσαμε με τον γνωστό σκηνοθέτη, τόσο για τα προβλήματα που θέτει το ίδιο το κείμενο όσο και για την έννοια της «θυσίας» και τους τρόπους με τους οποίους χρησιμοποιείται στη σημερινή εποχή. Μ

"Η Έδεσσα αλλάζει?"

Αφορμή για να δημοσιοποιήσω τις σκέψεις μου στάθηκε η ανάρτηση με τίτλο: «Η μέσα μου σύγκρουση», από όπου και ξεχωρίζω το απόσπασμα: «… δεν είναι λύση να μην μιλάμε. Ή να φοβόμαστε να μιλήσουμε γιατί φοβόμαστε τα χτυπήματα κάτω από το τραπέζι, να μην σπάσουν τα αυγά, να μην δακτυλοδειχτούμε. Αέρα να αναπνεύσω. Θωπεύοντας τις καταστάσεις δεν λύνονται τα προβλήματα. Παραμένουν και προκαλούν δυσοσμίες. Γεμίσαμε σκουπίδια σε αυτόν τον τόπο. Όχι αυτά που υπερχειλίζουν από τους κάδους, αλλά αυτά που βάζουν φίμωτρο στα χείλη. Το στόμα δεν είναι μόνο για να καταπίνει αμάσητα το κουτόχορτο, είναι και για να μιλάει. Με αποφασιστικότητα, συγκρότηση και υγιές πείσμα. Για όποια αδικία συντελείται πλάι μας. Ξεσκέπασμα θέλει η κατάσταση, ξεκουκούλωμα». Κρατώντας τη φράση « Θωπεύοντας τις καταστάσεις δεν λύνονται τα προβλήματα» μοιράζομαι με τους αναγνώστες του ιστολογίου τις απόψεις μου, στοχεύοντας σε έναν εποικοδομητικό διάλογο μαζί σας. Η Έδεσσα αλλάζει? Η εικόνα της πόλης μας αλλάζε

"Χιονισμένη πόλη...κατάλευκη Έδεσσα"

περιοχή Καταρρακτών

"Αγάπη είναι..."

Αλήθεια, πόσους αγαπάς; Πόσους ανθρώπους μπορείς να αγαπάς; Όχι όπως συνηθίζεται να βλέπεις στους άλλους την εικόνα σου, σαν να είναι ο καθρέφτης σου και να ναρκισσεύεσαι επειδή σου κάνουν τα χατίρια, σε παρακολουθούν, σε αποδέχονται και νοιώθεις σπουδαίος. Σε πόσους ανθρώπους εσύ δίνεις χωρίς να περιμένεις να πάρεις, χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς προσμονές και απαιτήσεις. Σε πόσους προσφέρεις από το υστέρημα της ψυχής σου, του χρόνου σου, της σκέψης σου. Σε πόσους στέκεσαι πλάι τους χωρίς να έχεις συμφέροντα οικονομικά, κοινωνικά, ερωτικά. Είσαι γιατί θέλεις να είσαι και διαθέτεις ό,τι ανώτερο κουβαλά η ψυχή σου. Βρίσκεσαι γιατί νοιώθεις μισός αν δε βρίσκεσαι, γιατί νοιώθεις άδειος αν δε δώσεις. Θέλεις να δίνεις, θέλεις να μοιράζεις χαρά, θέλεις να συμμερίζεσαι τα συναισθήματα, θέλεις να στέκεσαι έστω σε μια γωνιά και να παρακολουθείς αμίλητα. Έτσι την ξέρω εγώ –συγγνώμη για το εγώ- την αγάπη. Χωρίς πισωγυρίσματα, χωρίς υπενθυμίσεις, χωρίς παράπονα. Δίνεις γιατί γουστάρεις να δώσεις, ό

"Το Αδιάφορο"

της Αναστασίας Φωκά Σε έναν κόσμο όπου ο ατομικισμός και οι εγωκεντρικές ιδέες κυριαρχούν στον άνθρωπο, όπου τα πάντα θυσιάζονται στη δήθεν κυριαρχία και την προσωρινή υστεροφημία, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που παλεύουν. Ζουν και στηρίζουν μία ιδεολογία απαλλαγμένη από πολιτικές επισκιάσεις, καπιταλιστικές ιδέες, ευρωπαϊκές προοπτικές και κενές υποσχέσεις. Όχι, δεν ξεχάστηκαν, δεν αφέθηκαν σε ιστορικές μνήμες που αναβιώνουν μέσα στη σκόνη, τον σκόρο και την φθορά των φυλών. Απλά ξεχώρισαν, χωρίς να ξεθωριάσουν και συνεχίζουν να ξεχωρίζουν. Να φέρνουν στο φως το «διαφορετικό», χωρίς προσποιήσεις, δήθεν ευγένειες και αναλήθειες.

Να μην ερωτευτείς ποτέ…

«Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που διαβάζει, γυναίκα που αισθάνεται υπερβολικά ή γράφει. Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα πνευματώδη, πλανεύτρα, τρελή και παλαβή. Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που σκέφτεται, που γνωρίζει αυτά που ξέρει κι επιπλέον μπορεί και να πετά · γυναίκα σίγουρη για τον εαυτό της. Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που γελά ή κλαίει στον έρωτα, που ξέρει να μετουσιώνει το κορμί σε πνεύμα · πόσω μάλλον μία που αγαπά την ποίηση ή που στέκεται να θαυμάσει για ώρες κάποιο πίνακα και που δεν ξέρει πώς να ζει δίχως τη μουσική. Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που ενδιαφέρεται για την πολιτική, που είναι επαναστάτρια και νιώθει φρίκη απέραντη μπροστά στην αδικία. Γυναίκα που σιχαίνεται την τηλεόραση. Και που είναι όμορφη δίχως να στέκεσαι στο πρόσωπο ή το κορμί της. Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα παθιασμένη, παιχνιδιάρικη, διαυγή και βλάσφημη. Μην το ευχηθείς ποτέ να ερωτευτείς μία γυναίκα τέτοια. Γιατί όταν ερωτεύεσαι γυναίκα όπως αυτή, ασχέτως αν μείνει μ

"Πολυτεχνείο τώρα!!!"

της Μαργαρίτας Κυανίδου (φοιτήτριας Πολυτεχνείου 2012) "Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο! Σας μιλά ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων. Κάτω η χούντα, κάτω ο Παπαδόπουλος, έξω οι Αμερικάνοι, κάτω ο φασισμός, η χούντα θα πέσει από το λ αό… Λαέ, κατέβα στο πεζοδρόμιο, έλα να μας συμπαρασταθείς, τη λευτεριά σου για να δεις…"..... Και προσπαθώ να κάνω την αντιστοίχιση με το σήμερα.... "Εδώ Πολυτεχνείο" (ναι Πολυτεχνείο προς το παρόν έχουμε) , "...σας μιλά ο Ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών,των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων "...(αγωνιζόμενοι ναι....Μπορείς να το πείς...Ο καθένας ΜΟΝΟΣ του αγωνίζεται με όποιον τρόπο μπορεί...Στη συλλογικότητα βέβαια ,το χάνουμε... Ελεύθεροι...Είμαστε? ?? ΕΙΜΑΣΤΕ ????? Εσύ φοιτητή!!!Νιώθεις ελεύθερος???? "Ελεύθερος????? Τι εννοείς??" η αυθόρμητη απάντηση....Τί σημαίνει άραγε όταν οφείλεις να επεξη

Πολιτικές ανοσίας της αγέλης και κοινωνικός Δαρβινισμός

του Χαρίλαου Φλώρου Δεν γνωρίζουμε ακόμα αν θα ανασχεθεί η νόσος του Covid-19, πότε και με τι κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Δεν γνωρίζουμε ακόμα ποιες θα είναι οι συνέπειές της πανδημίας στην εξέλιξη του κοινωνικού σχηματισμού και σε μακροιστορικό επίπεδο. Γνωρίζουμε ωστόσο ότι ο καπιταλισμός της εποχής μας έδειξε και σε αυτή την κρίση την χρεωκοπία του. Δεν μπορεί να ανασχέσει την υγειονομική κρίση παρά μόνον με πολιτικές προς όφελος της ολιγαρχίας και εις βάρος των πολλών. Η ιδιωτικοποίηση τομέων της κοινωνικής πολιτικής είναι αναποτελεσματική και σε τελευταία ανάλυση απάνθρωπη. Σήμερα στον 21ο αιώνα, με τις δυνατότητες της Επιστήμης δεν πρέπει να αφήσουμε να εξελιχθούν ασθένειες σε πανδημίες Δαντικών διαστάσεων. Θα πρέπει ωστόσο να είμαστε σε επιφυλακή για την απόκρουση της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης των υγειονομικών κρίσεων. Και κυρίως να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε το καθεστώς της επόμενης μέρας που σήμερα εξυφαίνουν με περιοριστικές πολιτικές του αναγκαστικού για την

"Να σου δώσω μια να σπάσεις, αχ, βρε κόσμε, γυάλινε..!"

του Στέλιου Ελληνιάδη Όταν ο Καζαντζίδης τραγούδησε αυτό το στίχο, η Ελλάδα είχε κιόλας πιαστεί στην παγίδα του ιλουστρασιόν κόσμου. Αλλά η Ευτυχία, υπερευαίσθητος δέκτης των κοινωνικών παλμών, είχε πιάσει πολύ νωρίτερα το νόημα της νέας πραγματικότητας. Οι άνθρωποι άλλαζαν, οι καρδιές στένευαν, τα αισθήματα φτώχαιναν, οι δεσμοί χαλάρωναν, οι αξίες αποσύρονταν. Ο μεταπολεμικός κόσμος τής φαινόταν πολύ ψεύτικος. Στην εποχή της σόου-μπίζνες, κανένας πια δεν θα έπαιρνε στα σοβαρά τα τραγούδια που θα γράφονταν, ό,τι κι αν έλεγαν. Γιατί, τα παλιά τραγούδια έβγαιναν μέσα από τον ήχο του κασμά και το ρυθμό του δρεπανιού, το ταρακούνημα του καϊκιού και τις παρέες του καπηλειού, το ερωτικό πάθος και το πάθος για ελευθερία, στις φυτείες του Μισισιπί, τα μπουρδέλα της Νέας Ορλεάνης, τους τεκέδες του Πειραιά, τα καφέ αμάν της Σμύρνης, τις πλαγιές του Ψηλορείτη και τα λιμάνια των Κυκλάδων. Τα τραγούδια ήταν η ανάσα κάθε κοινωνίας και ο μουσικός το πουλί που μετέφερε το μήνυμα από ράχη

"... κάθε λαϊκισμός είναι φασισμός"

της Ελισάβετ Φράγκου Wassily Kandinsky Δυστυχώς σαν κοινωνία έχουμε χάσει το «μέτρο», αρνούμενοι να επιβραβεύσουμε την αξία και να μπούμε στον κόπο για αναζήτηση του ορθού και λογικού. Ως πολίτης και μη παθητικός δέκτης των όσων συμβαίνουν και ακούγονται γύρω μου, οφείλω να μη μείνω αμέτοχη στην ανευθυνότητα, μιζέρια, κακεντρέχεια και γενικά στην αρρωστημένη ατμόσφαιρα που αναπνέουμε. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην κεντρική πολιτική σκηνή. Αναφέρομαι γενικότερα σε εκείνα τα «μικρά ανθρωπάκια» , τα άχρωμα παπαγαλάκια που μέσα στη λαίλαπα της συγκυρίας που βιώνουμε βρήκαν το περιβάλλον ώριμο να σπείρουν τη σαπίλα τους, τη χυδαιότητα και τη μικροψυχία τους. Στην προσπάθειά τους να εκτονώσουν τα απωθημένα κόμπλεξ τους, να καλύψουν τη φανερή ανικανότητά τους, πολεμούν πρόσωπα και ιδέες με ανήκουστη χυδαιότητα, ανακυκλώνοντας τη μίζερη μικροπολιτική τους παρουσία.

Από το Blogger