"Η Έδεσσα αλλάζει?"

Αφορμή για να δημοσιοποιήσω τις σκέψεις μου στάθηκε η ανάρτηση με τίτλο: «Η μέσα μου σύγκρουση», από όπου και ξεχωρίζω το απόσπασμα: «… δεν είναι λύση να μην μιλάμε. Ή να φοβόμαστε να μιλήσουμε γιατί φοβόμαστε τα χτυπήματα κάτω από το τραπέζι, να μην σπάσουν τα αυγά, να μην δακτυλοδειχτούμε. Αέρα να αναπνεύσω. Θωπεύοντας τις καταστάσεις δεν λύνονται τα προβλήματα. Παραμένουν και προκαλούν δυσοσμίες. Γεμίσαμε σκουπίδια σε αυτόν τον τόπο. Όχι αυτά που υπερχειλίζουν από τους κάδους, αλλά αυτά που βάζουν φίμωτρο στα χείλη. Το στόμα δεν είναι μόνο για να καταπίνει αμάσητα το κουτόχορτο, είναι και για να μιλάει. Με αποφασιστικότητα, συγκρότηση και υγιές πείσμα. Για όποια αδικία συντελείται πλάι μας. Ξεσκέπασμα θέλει η κατάσταση, ξεκουκούλωμα».

Κρατώντας τη φράση «Θωπεύοντας τις καταστάσεις δεν λύνονται τα προβλήματα» μοιράζομαι με τους αναγνώστες του ιστολογίου τις απόψεις μου, στοχεύοντας σε έναν εποικοδομητικό διάλογο μαζί σας.

Η Έδεσσα αλλάζει?

Η εικόνα της πόλης μας αλλάζει. Το βασικό στοιχείο που τη χαρακτηρίζει, «το νερό», αναδεικνύεται… Πώς όμως φτάσαμε ως εδώ?

Ποιοι οραματίστηκαν, δούλεψαν και προγραμμάτισαν αυτή την αλλαγή ?

 Δεν έχει καμία σημασία ?

Στην εποχή μας δυστυχώς «η μνήμη» κατάντησε επιλεκτική και πολλές φορές ανύπαρκτη. Η επιστολή μου αυτή έχει έναν και μοναδικό σκοπό. Το φρεσκάρισμα της μνήμης μας και ποιός ξέρει, ίσως και την αφύπνιση της συνείδησής μας.

Πριν ένα χρόνο η Δημοτική αρχή άλλαξε.

Όλη η προεκλογική περίοδος χαρακτηρίστηκε από ανελέητο, σφοδρό και άδικο κατηγορώ (όπως σήμερα όλοι αντιλαμβανόμαστε) απέναντι στα μεγάλα έργα που δρομολογήθηκαν από την προηγούμενη Δημοτική αρχή.

Δηλαδή απέναντι σε αυτά τα έργα που σήμερα καλείται να υλοποιήσει η ίδια.

Και αλίμονο αν δεν τα προχωρήσει!

Πέρυσι, ένα χρόνο πριν, οι συνεργάτες της νέας Δημοτικής αρχής και τα έντυπά τους έγραφαν: «… για τις άψογες σχεδιαστικά μακέτες της νέας Ουτοπίας» (Δ. Ευαγγελίδης), για « … πανάκριβα projects!!! και υποσχέσεις» (Π.Πριβαρτιτσάνης).

Είναι αυτές οι ίδιες μακέτες που φιγουράρουν σήμερα σε διάφορα σημεία της πόλης.

Πόσο οξύμωρο άραγε είναι να αντιλαμβανόμαστε ότι οι ίδιοι άνθρωποι που λοιδορούσαν πέρυσι αυτήν την προσπάθεια καλούνται σήμερα να την υπερασπιστούν?

Χωρίς Όραμα, χωρίς αγώνα, χωρίς να τα πιστεύουν καν, τα οικειοποιούνται.

Και αυτό είναι το πολύ ανησυχητικό.

Ευχόμαστε να προχωρήσει το έργο για την ανάπτυξη της πόλης μας , μαζί με όλα τα υπόλοιπα που έχουν δρομολογηθεί από την προηγούμενη Δημοτική Αρχή και να ευχηθούμε για ακόμα περισσότερα.

Όμως όσο σημαντικό και αν είναι αυτό ακόμα πιο σημαντικό είναι να κατανοήσουμε όλοι μας ότι αυτή η επιλεκτική και ανύπαρκτη σε πολλές περιπτώσεις μνήμη μας και που δυστυχώς χαρακτηρίζει την κοινωνική μας παρουσία, είναι ένας από τους βασικούς λόγους της σημερινής κρίσης. Μιας κρίσης όχι μόνο οικονομικής αλλά βαθύτερης, μιας κρίσης στάσεων, αρχών και αξιών.

 Όλα αυτά που στο όνομα της ψηφοθηρίας καταπατήθηκαν, γιατί εμείς οι ψηφοφόροι το επιτρέψαμε. Επιτρέψαμε τόσο ανώριμα να καταπατηθούν όλα αυτά με τα οποία γαλουχηθήκαμε, επιβραβεύοντας την πολιτισμική αποσύνθεση και την κοινωνική αδιαφορία.

 Όσο ακόμη μπορούμε να ελπίζουμε, ας ξεσκονίσουμε και πάλι τις αρχές μας, ας κάνουμε ο καθένας μας την αυτοκριτική του επιτέλους.

Ας αγνοήσουμε το ΕΓΩ μας και το ατομικό συμφέρον και ας προβάλουμε τη συλλογική ευθύνη για δράση πλέον και όχι μίζερη παθητικότητα , για το καλό του τόπου ΜΑΣ, των παιδιών ΜΑΣ, της ζωής ΜΑΣ.

Και επιτέλους να αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.

... μια φιλική φωνή του blog