"Αγάπη είναι..."

Αλήθεια, πόσους αγαπάς; Πόσους ανθρώπους μπορείς να αγαπάς; Όχι όπως συνηθίζεται να βλέπεις στους άλλους την εικόνα σου, σαν να είναι ο καθρέφτης σου και να ναρκισσεύεσαι επειδή σου κάνουν τα χατίρια, σε παρακολουθούν, σε αποδέχονται και νοιώθεις σπουδαίος. Σε πόσους ανθρώπους εσύ δίνεις χωρίς να περιμένεις να πάρεις, χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς προσμονές και απαιτήσεις. Σε πόσους προσφέρεις από το υστέρημα της ψυχής σου, του χρόνου σου, της σκέψης σου. Σε πόσους στέκεσαι πλάι τους χωρίς να έχεις συμφέροντα οικονομικά, κοινωνικά, ερωτικά. Είσαι γιατί θέλεις να είσαι και διαθέτεις ό,τι ανώτερο κουβαλά η ψυχή σου. Βρίσκεσαι γιατί νοιώθεις μισός αν δε βρίσκεσαι, γιατί νοιώθεις άδειος αν δε δώσεις. Θέλεις να δίνεις, θέλεις να μοιράζεις χαρά, θέλεις να συμμερίζεσαι τα συναισθήματα, θέλεις να στέκεσαι έστω σε μια γωνιά και να παρακολουθείς αμίλητα. Έτσι την ξέρω εγώ –συγγνώμη για το εγώ- την αγάπη. Χωρίς πισωγυρίσματα, χωρίς υπενθυμίσεις, χωρίς παράπονα. Δίνεις γιατί γουστάρεις να δώσεις, όχι γιατί σου ζητούν.



Έλα να κάνουμε ένα παιχνίδι. Τώρα που όλοι μετρούν ευρώ που χάνουν, χρέη που έχουν, απολαύσεις που αποχαιρετούν, γνωστούς και φίλους που απομακρύνονται για λογικούς ή παράλογους λόγους, εσύ μέτρησε αυτούς που αγαπάς. Έτσι, όπως είπαμε πριν. Εσύ να αγαπάς, όχι αυτοί να σε κανακεύουν. Αν ξεπερνούν τα δέκα δάχτυλα των χεριών σου, δεν έχεις λόγο να λυπάσαι.  Έχεις πάρει το σπουδαιότερο μάθημα απ΄τη ζωή. Έχεις ευλογηθεί να μπορείς να αγαπάς. Έχεις λόγο να υπάρχεις και  με τα ζόρια. Αν δεν έχεις ανθρώπους να μετρήσεις, πρέπει να αλλάξεις ρότα. Έστω και εν μέσω κρίσης. Κυρίως εν μέσω κρίσης.
Δε σου λέω φίλε μου κάτι καινούριο. Ίσως κάτι ξεχασμένο και ακριβοθώρητο ανέκαθεν, αλλά όχι καινούριο. Αυτό που αγαπάς είναι δικό σου κατόρθωμα, δικό σου συναίσθημα, δική σου πληρότητα. Δεν πληρώνεται με όλα τα διαμάντια της γης. Είναι σπάνιο. Τόσο σπάνιο που μοιάζει παραμυθένιο. Αν γυάλισαν και γέλασαν  τα μάτια σου από τη χαρά ίσως να είναι επειδή άνοιξες την ψυχή σου, την απελευθέρωσες από τον εγωισμό σου και την άφησες να τρέξει εκεί που χορεύει. Το συναίσθημα δεν μπορεί να στο κουρέψει, να στο φορολογήσει, να στο μειώσει κανείς. Όσο και να σου χώσει αυθαίρετα και ξεδιάντροπα το χέρι στην τσέπη. Τη ζωή την κερδίζεις κυρίως όταν δίνεις. Το ζητούμενο είναι να αγαπάς. Αυτόν, εκείνη ή ετούτο. Είναι όπλο , είναι άμυνα, είναι τρέλα . Από αυτές που σε πάνε μπροστά, όταν οι λοιποί κάνουν άλματα προς τα πίσω. Εδώ που φτάσαμε, επιβάλλεται να κρατηθούμε από τις στάχτες. Θέλει δύναμη το ξέρω, αλλά έχεις αναρωτηθεί ποιος είναι πιο δυνατός; Ο πομπός ή ο δέκτης; Ο πομπός, υποθέτω, γιατί δίνει. Ο άλλος λαμβάνει ό,τι έχει. Αν δεν έχει να δώσει, μένει στα δικά του.
Μην φανταστείς ότι σου παριστάνω την σοφή. Μια απλή ίσως και απλοϊκή προσέγγιση επιχειρώ στην ομορφιά και την ασχήμια. Το ένα πάει πακέτο με το άλλο. Για να ξέρεις να αγαπάς, θα πρέπει να έχεις περάσει από σκληρά συναισθήματα. Μπορεί από το μίσος και την εκδίκηση. Το ζητούμενο δεν είναι να μην τα νοιώσεις, αλλά να μπορέσεις να τα διώξεις για να τα αντικαταστήσεις από δημιουργικότερα. Και εδώ που φτάσαμε σου ξαναλέω, είναι μονόδρομος. Με το μόνο που δύσκολα τελειώνω είναι με ό,τι αγαπώ. Γιατί το ορίζω εγώ και μόνο εγώ. Πάει και τελείωσε.  Κανένας άλλος άσχετος, κανένας βλάκας. Και σε όποιον αρέσει.

της Τζ. Δαβιλά, protagon.gr