"Μοναχικό κοτσύφι"

του Νίκου Δήμου

Στη φωτογραφία δεν είναι ο φοβερός κόρακας Nevermore του Edgar Allan Poe, το  νυχτερινό πουλί του «Ποτέ πια». Ένα κοτσύφι είναι, μόνο του σε άσπρο φόντο, στην πράσινη χλόη. Όμως κι αυτό αποπνέει μελαγχολία.

Μελαγχολία που νιώθω όπως κι αν σκέπτομαι τον κόσμο. Με τόσους ανθρώπους να είναι πρόσφυγες (διαβάζω: «ο μισός πληθυσμός της Συρίας έχει εγκαταλείψει το σπίτι του») ή άνεργοι (διαβάζω: «πρώτη και πάλι στην ανεργία η Ελλάδα»), ή φτωχοί.

Με τόσους φανατικούς να βασανίζουν τους απλούς ανθρώπους για να επιβάλλουν την τρέλα τους. Τζιχαντιστές, Μπόκο Χαράμ – περιπτώσεις ψυχοπάθειας σε παγκόσμιο πλαίσιο.

Κι εμείς, ούτε πρόσφυγες, ούτε άνεργοι, ούτε αιχμάλωτοι, ασχολούμαστε με ασημαντότητες. 

Θυμήθηκα την Κατοχή. Γκρίνιαζα για το φαγητό και η μάνα μου μουρμούριζε: «δεν λες που βρέθηκε κάτι για σήμερα. Αύριο τι θα σας φτιάξω;»

Κάθομαι σε ένα πολύ ήσυχο δωμάτιο. Από το παράθυρο βλέπω ένα δέντρο κι ένα κοτσύφι. Θα έπρεπε να νιώθω προνομιούχος. Η μισή Ελλάδα καταδυναστεύεται ηχητικά από βροντώδεις τρύπιες εξατμίσεις – και η άλλη μισή βλέπει σκέτο μπετόν.

Κι ακόμα πιο προνομιούχος πρέπει να αισθάνομαι, που είμαι στην Ελλάδα, όπου εκπυρσοκροτούν μόνον οι εξατμίσεις, κι όχι π. χ. στην Λιβύη…

Τι έχουν πάθει οι άνθρωποι, κι ενώ θα μπορούσε η Γη να είναι Παράδεισος, την κάνουνε Κόλαση; Τόση πια η διαφορά ανάμεσα σε ρωσόφωνους και ουκρανόφωνους Ουκρανούς, που να σκοτώνει ο ένας τον άλλο;

Ζούμε σε ένα κόσμο παραφροσύνης. Οι άνθρωποι φανατίζονται, διαπληκτίζονται και σφάζονται για ασήμαντες αφορμές. Κι από πίσω είναι τα δύο σκουλήκια που μας τρώνε: η θρησκεία και το έθνος. Τι είσαι; Ρωσόφονος; Θάνατος! Σιίτης και όχι Σουνίτης; Θάνατος!

Θάνατος, επειδή πιστεύεις στον ίδιο Θεό, την ίδια θρησκεία, τον ίδιο προφήτη, το ίδιο ιερό βιβλίο, αλλά όχι στον ίδιο εξάδελφο του Μωάμεθ. Έλεος!

Στο ήσυχο δωμάτιο, παρατηρώντας το μοναχικό κοτσύφι, αναρωτιέμαι αν (και πότε) σε αυτόν τον κόσμο θα κυριαρχήσουν η λογική και η αγάπη.

Το μόνο βέβαιο: αν – θα είναι πολύ μετά από μας...
protagon.gr