του Αντώνη Ανδρουλιδάκη
Ώσπου ξαφνικά, ένα πρωί, ένα επιδημιολογικό ψεγάδι, ένα απειροελάχιστο ιικό «σπυράκι», αναστατώνει και αποδιοργανώνει πλήρως το δυτικό πρόσωπο την ώρα που αυτοθαυμαζόταν στον ναρκισσιστικό καθρέφτη του. Ένα απειροελάχιστο νανοσωματίδιο θέτει ένα θεμελιώδες εμπόδιο στην αδιάκοπη ροή της θετικότητας. «Μ' αυτό το «σπυράκι» καλύτερα να μείνεις μέσα», αυτοπεριορίζεται ο άνθρωπος, ενώ ταυτόχρονα αναρωτιέται και απορεί: "πλάκα έχει το σύμπαν να μην συνωμοτεί τελικά για να αποκτήσω αυτό που τόσο πολύ θέλω!"
Η βιωμένη εμπειρία μας επισημαίνει ότι η «βλάβη» συντελείται πάντα αιφνίδια, απροειδοποίητα, όπως το φίδι στα φυλλώματα του παραδείσου και ωθεί στην επανανοηματοδότηση των ουσιωδών της ζωής. Στο ατομικό επίπεδο, αρκεί ένα οξύ έμφραγμα, ένα αυτοκινητικό ατύχημα, μια σοβαρή νόσος ή η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου και ο υπαρξιακός κλονισμός, πολύ συχνά, πυροδοτεί αναθεωρήσεις αξιών, εκ νέου ιεραρχήσεις αναγκών, αφαιρεί κοινωνικά προσωπεία και καταργεί χρόνιους ρόλους, απαλλάσσοντας την ύπαρξη από την δυναστεία της ασημαντότητας. Όπως το λέει ο Ίρβιν Γιάλομ, «ενώ ο θάνατος καθ’ εαυτός είναι καταστροφικός, η ιδέα του θανάτου μπορεί να είναι σωτήρια». Στο βαρύ πένθος που επιφέρει η «βλάβη» η υπαρξιακή αγωνία ξεπροβάλλει πάντα απειλητική. Πότε, άραγε, θα είναι η σειρά μου; Τι προλαβαίνω ως τότε; Πως μπορεί η ζωή μου να αποκτήσει νόημα; Τελικά τι έχει σημασία;Όμως η απάντηση στα ερωτήματα αυτά δεν είναι ατομική υπόθεση. Είναι πάντα σχεσιακή, καθώς μόνο εντός της σχέσης μπορούν να γιατροπορευτούν και κάπως να ησυχάσουν. Γιατί καθώς η «βλάβη» εμφανίζεται πάντα «απ’ το πουθενά», αναζητούμε όλοι, σχεδόν ενστικτωδώς, το δώρο της σχέσης, όπως σ’ εκείνη την πρωταρχική μας σχέση όπου η μητέρα αγκαλιάζει τρυφερά το βρέφος.
Ακριβώς εδώ έγκειται τώρα η τραγική ειρωνεία, το γνωστικό αδιέξοδο! Ότι τώρα αυτή η ανθρώπινη επαφή απαγορεύεται, προκειμένου να προστατευτούμε από την απειλή του θανάτου. Τώρα που για να ξορκίσουμε την υπαρξιακή απειλή χρειάζεται, όσο ποτέ, να ζούμε σε επαφή με τον Άλλο, τώρα αυτή επαφή είναι μια υπαρξιακή απειλή. Ότι είχαμε «κρατήσει στην άκρη» για να μας σώζει, τώρα μας απειλεί. Υπάρχει βέβαια και η λύση να "ζούμε" ως άβαταρς του Εαυτού μας μέσω της ανέπαφης ψηφιακής-διαδικτυακής μας σύνδεσης. Να "ζούμε" ως οι ανέπαφες εικόνες μας. Αλλά φτάνει; Πώς μια ξερή οθόνη να νοιαστεί στο άγχος του θανάτου! Ρωτήστε τους παππούδες, τις γιαγιάδες, που δεν μπορούν να αγγίξουν τα εγγόνια τους. Ρωτήστε και τους παράνομους εραστές. Εκείνοι ξέρουν καλά από «πεθαμένες καλησπέρες», που λέει και το τραγούδι.
Περισσότερα στο link:
https://www.philenews.com/f-me-apopsi/paremvaseis-ston-f/article/917859/-pethamenes-kalisperes?fbclid=IwAR3jGhnwdXsmYHMpcEx471sZ4Z2I7LtlqWA_Th2bLDfambjLAY81E6SzL_I
Ώσπου ξαφνικά, ένα πρωί, ένα επιδημιολογικό ψεγάδι, ένα απειροελάχιστο ιικό «σπυράκι», αναστατώνει και αποδιοργανώνει πλήρως το δυτικό πρόσωπο την ώρα που αυτοθαυμαζόταν στον ναρκισσιστικό καθρέφτη του. Ένα απειροελάχιστο νανοσωματίδιο θέτει ένα θεμελιώδες εμπόδιο στην αδιάκοπη ροή της θετικότητας. «Μ' αυτό το «σπυράκι» καλύτερα να μείνεις μέσα», αυτοπεριορίζεται ο άνθρωπος, ενώ ταυτόχρονα αναρωτιέται και απορεί: "πλάκα έχει το σύμπαν να μην συνωμοτεί τελικά για να αποκτήσω αυτό που τόσο πολύ θέλω!"
Η βιωμένη εμπειρία μας επισημαίνει ότι η «βλάβη» συντελείται πάντα αιφνίδια, απροειδοποίητα, όπως το φίδι στα φυλλώματα του παραδείσου και ωθεί στην επανανοηματοδότηση των ουσιωδών της ζωής. Στο ατομικό επίπεδο, αρκεί ένα οξύ έμφραγμα, ένα αυτοκινητικό ατύχημα, μια σοβαρή νόσος ή η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου και ο υπαρξιακός κλονισμός, πολύ συχνά, πυροδοτεί αναθεωρήσεις αξιών, εκ νέου ιεραρχήσεις αναγκών, αφαιρεί κοινωνικά προσωπεία και καταργεί χρόνιους ρόλους, απαλλάσσοντας την ύπαρξη από την δυναστεία της ασημαντότητας. Όπως το λέει ο Ίρβιν Γιάλομ, «ενώ ο θάνατος καθ’ εαυτός είναι καταστροφικός, η ιδέα του θανάτου μπορεί να είναι σωτήρια». Στο βαρύ πένθος που επιφέρει η «βλάβη» η υπαρξιακή αγωνία ξεπροβάλλει πάντα απειλητική. Πότε, άραγε, θα είναι η σειρά μου; Τι προλαβαίνω ως τότε; Πως μπορεί η ζωή μου να αποκτήσει νόημα; Τελικά τι έχει σημασία;Όμως η απάντηση στα ερωτήματα αυτά δεν είναι ατομική υπόθεση. Είναι πάντα σχεσιακή, καθώς μόνο εντός της σχέσης μπορούν να γιατροπορευτούν και κάπως να ησυχάσουν. Γιατί καθώς η «βλάβη» εμφανίζεται πάντα «απ’ το πουθενά», αναζητούμε όλοι, σχεδόν ενστικτωδώς, το δώρο της σχέσης, όπως σ’ εκείνη την πρωταρχική μας σχέση όπου η μητέρα αγκαλιάζει τρυφερά το βρέφος.
Ακριβώς εδώ έγκειται τώρα η τραγική ειρωνεία, το γνωστικό αδιέξοδο! Ότι τώρα αυτή η ανθρώπινη επαφή απαγορεύεται, προκειμένου να προστατευτούμε από την απειλή του θανάτου. Τώρα που για να ξορκίσουμε την υπαρξιακή απειλή χρειάζεται, όσο ποτέ, να ζούμε σε επαφή με τον Άλλο, τώρα αυτή επαφή είναι μια υπαρξιακή απειλή. Ότι είχαμε «κρατήσει στην άκρη» για να μας σώζει, τώρα μας απειλεί. Υπάρχει βέβαια και η λύση να "ζούμε" ως άβαταρς του Εαυτού μας μέσω της ανέπαφης ψηφιακής-διαδικτυακής μας σύνδεσης. Να "ζούμε" ως οι ανέπαφες εικόνες μας. Αλλά φτάνει; Πώς μια ξερή οθόνη να νοιαστεί στο άγχος του θανάτου! Ρωτήστε τους παππούδες, τις γιαγιάδες, που δεν μπορούν να αγγίξουν τα εγγόνια τους. Ρωτήστε και τους παράνομους εραστές. Εκείνοι ξέρουν καλά από «πεθαμένες καλησπέρες», που λέει και το τραγούδι.
Περισσότερα στο link:
https://www.philenews.com/f-me-apopsi/paremvaseis-ston-f/article/917859/-pethamenes-kalisperes?fbclid=IwAR3jGhnwdXsmYHMpcEx471sZ4Z2I7LtlqWA_Th2bLDfambjLAY81E6SzL_I
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου