Ο θάνατος του ανθρώπου

 του Χρίστου Καραγιαννάκη

Όταν ο Νίτσε μίλαγε για τον θάνατο του υποκειμένου δεν φανταζόταν γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, μετανάστες στοιβαγμένους σε κοντέινερ σαν γυμνές υπάρξεις ή ιούς που σκοτώνουν τους αδύναμους. Αντιθέτως, μέσα απ’ τα λόγια του Ζαρατούστρα μπορούμε να φανταστούμε την ανάδυση μιας post-human εποχής, όπου ο άνθρωπος γκρεμίζεται απ’ τον θρόνο που μόνος του έφτιαξε και συνειδητοποιεί την ισότιμη σχέση του με το περιβάλλον γύρω του.

Για να είμαστε ξεκάθαροι, δεν χρειάζεται να πεθάνει ο ίδιος ο άνθρωπος, αρκεί να πεθάνει το αφήγημα του κυρίαρχου ανθρώπου και του παντοδύναμου υποκειμένου που λεηλατεί τη γη και τη φύση εις τον αιώνα τον άπαντα για να αντλήσει κέρδος. Το καπιταλιστικό φαντασιακό πρέπει να πεθάνει για να αναδυθεί μια ηθική της συνύπαρξης ανάμεσα στον άνθρωπο και τον κόσμο γύρω του.

Αυτή η πρωτόγνωρη συνθήκη όπου οι άνθρωποι κλείνονται σπίτια τους, τα αεροπλάνα βρίσκονται ακινητοποιημένα στα αεροδρόμια και τα καράβια στα λιμάνια, μας ανοίγει μία μικρή σχισμή για να δούμε πως θα ήταν ο κόσμος αν τον αφήναμε να ζήσει.

Περισσότερα στο link : 
https://www.aftoleksi.gr/2020/03/19/o-thanatos-anthropoy/?fbclid=IwAR2UNph_rzZLF9vHTZ4H5EqdOKdey07xSuCJH2FEPNnUAZSYYIAoZk3hZaM