Παγιδευμένοι στο «και αν»

του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Η παθητική στάση μας απέναντι στα πράγματα, ο καναπές μας, είναι φτιαγμένα από τα καταναγκαστικά υλικά του «και αν», του «μην τυχόν» και του «τι θα γίνει αν», που μαζί με τα «γδαρμένα μας όνειρα» παραγέμισαν τα κεφάλια μας.

Στ’ αλήθεια, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα πια για να αντισταθούμε σ’ αυτούς τους «γδάρτες των ονείρων μας»; Μήπως μπορούμε επιτέλους να κάνουμε μια διαφορετική αξιολόγηση που να στηρίζεται περισσότερο στην πραγματικότητα και λιγότερο στην εγκλωβισμένη σκέψη μας; Μήπως οι συμπεριφορές μας ορίζονται όλο και πιο πολύ από το απειλητικό-παθητικό «και αν» και λιγότερο από το «θέλω» των αναγκών μας; Μήπως έχουμε συνέχεια αμφιβολίες; Μήπως έχουμε υπερεκτιμήσει τους δυνάστες μας; Μήπως αυτό αντιλαμβανόμαστε ως ανέφικτο συμβαίνει απλά γιατί έχουμε μπερδέψει την πραγματικότητα με τα συναισθήματα του μικρού φοβισμένου εσωτερικού μας παιδιού; Μήπως οι φόβοι που μας απασχολούν δεν είναι και τόσο ρεαλιστικοί; Μήπως αυτή η παθητική συναισθηματική κατάσταση που βιώνουμε μας είναι τόσο οικεία, έτσι που παρά το γεγονός ότι καταστρέφει την μία και μοναδική ζωή μας, να μας φαίνεται ως η μοναδική «ασφαλής» λύση; Μήπως ακριβώς αυτή η αγχώδης κατάσταση της υποταγής είναι επιδίωξη των κυρίαρχων ελίτ;

Αν η απάντηση στα ερωτήματα αυτά είναι «ναι», τότε νομίζω είμαστε έτοιμοι να αναγνωρίσουμε ότι η ζωή μας δεν είναι πια μια πορεία αναζήτησης της Ιθάκης, όπως ήταν για τους προπαππούδες μας, αλλά ένας διαρκής αγώνας αποτροπής ή μάλλον αποφυγής του κινδύνου. Η ζωή μας έχει αποκλίνει από την νοηματοδότηση των προγόνων μας και κατάντησε μια συνεχής ορθοπεταλιά μην τύχει και γκρεμιστούμε από το ποδήλατο. Έτσι, είναι πολύ εύλογο ότι στο τέλος, κάποια στιγμή, θα πέσουμε, ιδιαίτερα… αν επιχειρήσουμε να φτιάξουμε την αλυσίδα εν κινήσει. Να την σπάσουμε πρέπει!

Το πλήρες άρθρο στον παρακάτω σύνδεσμο:
https://edromos.gr/pagidevmenoi-sto-kai-an/