"Ψυχολογώντας την πολιτική σκηνή"

της ψυχολόγου Αριστονίκης Θεοδοσίου

Αποκρυσταλλώνοντας την ψυχολογία της πολιτικής σκηνής, βρίσκεται κανείς αντιμέτωπος με τον φαύλο κύκλο του εμπαιγμού της ανθρώπινης νοημοσύνης. Όποιος θέλει να ασχοληθεί με τα κοινά είτε αναφύεται μέσα από τον ίδιο τον πολιτικό χώρο όπου γαλουχείται με τις ιδέες του, μορφώνεται και στηρίζεται ποικιλοτρόπως και όταν πια είναι αρκετά πιστός στα πιστεύω του πολιτικού του χώρου ανθίζει στην πολιτική σκηνή.

Ύστερα, ανάλογα με τις πολιτικές του φιλοδοξίες, στοχεύει ολοένα και πιο ψηλά, ώσπου αν το θέλουν οι συγκυρίες και συνεχίζει να είναι χρήσιμος στο πολιτικό γίγνεσθαι, με την ταυτότητα του πολιτικού χώρου να επαφίεται δίπλα από τις νευρικές συνδέσεις του εγκεφάλου του, σκαρφαλώνει στο νομοθετικό ή στο εκτελεστικό σώμα. Κατόπιν απαρτίζεται από την ομάδα των έμπιστων ακολούθων, συμβουλεύεται τον επικοινωνιακό μανδύα της πολιτικής και ξεδιπλώνει την κοινωνική ταυτότητα του οικογενειάρχη.
Σε περίοδο εκλογών θυμάται τις φτωχές καταβολές του και επισκέπτεται τη λίστα των υποψηφίων ψηφοφόρων παρακαλώντας να τον τιμήσουν με την ψήφο τους, υποσχόμενος αυτά που οι δημοσκοπήσεις μέτρησαν ως τα κοινωνικά θέλω των πολιτών. Ολόκληρο το προεκλογικό πλάνο στηρίζεται στις δημοσκοπήσεις, όπου οι πολίτες δίνουν τις κατευθυντήριες γραμμές της πολιτικής προπαγάνδας. Και ύστερα αλλάζει η πολιτική γλώσσα, στέκεται σε συναισθηματικές εκφράσεις, ταρακουνάει ευαίσθητες εθνοκεντρικά χορδές, ξυπνάει ιστορικά αγεφύρωτες μνήμες και μετακινεί το κέντρο βάρους των πολιτικών αποφάσεων στους Άλλους.

Διορίζει τους δικούς του, προάγει τους έμπιστους και όταν τα λογιστικά του κράτους πνέουν τα λοίσθια, υποβαθμίζει την εθνική ταυτότητα του κράτους από ενήλικο σε παιδί. Ένα κράτος που δομήθηκε από καταβολές κόσμου, που υπήρξε ο κομιστής της Δημοκρατίας, αυτοϋποβιβάστηκε σε παιδί που αδυνατεί να αντεπεξέλθει και ζητά τη γονεϊκή εμπλοκή του ΔΝΤ. Το ΔΝΤ δεν είναι κατ’ επιλογήν γονέας αλλά κατά συνθήκη γονέας. Γιατί λοιπόν να δεχθεί να κηδεμονεύσει ένα κράτος που δηλώνει αδύναμο να τιθασεύσει τις ίδιες τις κοινωνικές του συνιστώσες; Απλούστατα θα φερθεί ως η κακιά μητριά και θα κοιτάξει να κερδίσει όσα μπορεί από την αγραμματοσύνη του καλούντος προς βοήθεια κράτους.
Οι μνημονιακές εκθέσεις με δυσβάστακτους όρους θα επιβληθούν ως μέτρα ανάγκης προς εξυγίανση των θεσμών που παρακωλύουν την ομαλή λειτουργία του άκρατου καπιταλισμού. Ύστερα η παράθεση μνημονιακών παραρτημάτων θα χαρακτηρίζεται από τοκογλυφικούς όρους με στόχο: την εκδούλευση του κράτους, την απομύζηση του φυσικού πλούτου και το ξερίζωμα εθνικής ταυτότητας. Πάγιες τακτικές των ισχυρών κρατών, που δοκιμάζονται επί αιώνες και εγκαθιδρύονται από ψυχολογικά πειράματα. Η δήλωση αδυναμίας του κράτους εμπεριέχει τον κίνδυνο να πληρωθεί με άτεγκτους όρους από την τριανδρία των ισχυρών.

Η μη ορθή επικοινωνιακή τακτική ενδείκνυται να δημιουργήσει πλήθος οργισμένων πολιτών, το οποίο θα εκμεταλλευτούν οι παραπολιτικές ορδές. Ολόκληρο το οικοδόμημα της πολιτικής ταυτότητας του φιλόδοξου κομματικού γενόσημου θα κατακρεουργηθεί από το κάλπικο μείγμα της πολιτικής προπαγάνδας και θα στραγγαλισθεί στη διπλωματική γκιλοτίνα της παράταξης, μέχρις ότου να δημιουργηθεί μια νέα κομματική παραφυάδα. Και έτσι δημιουργείται μια ολόκληρη πολιτική στρατιά άβουλων, που απλώς φιλοδοξούν να σκαρφαλώνουν στο πολιτικό δενδρύλλιο υποδυόμενοι τους σωτήρες. Έτσι δομείται μια νέα κοινωνική πραγματικότητα: Η κουλτούρα της παρατεταμένης ύφεσης. Η κουλτούρα αυτή εποφθαλμιά τον άβουλο πολίτη, που αυτοπροσδιορίζεται μέσα από την ύλη.

Αναρτήθηκε το Μάρτιο του 2014 στο  http://www.sigmalive.com/simerini/analiseis/106747/psyxologontas-tin-politiki-skini

Σχόλια