του Θοδωρή Γκόντη
Ο Τοπικής εμβέλειας είναι ματαιωμένος, καχύποπτος και εύθικτος, είναι ο ορισμός του βλάκα, αυτός που διεκδικεί ό,τι δεν του ανήκει, είναι οπωσδήποτε πρόεδρος.
Ο Τοπικής εμβέλειας διαχειρίζεται αποκλειστικά το κρεβάτι του Προκρούστη, αυτή είναι η εργασία του, το ιερόν του καθήκον, όσο πιο σκουριασμένο είναι τόσο πιο καλά κάνει τη δουλειά του, όλα στα μέτρα του, στα δικά του σταθμά.
Ο Τοπικής εμβέλειας μισεί τον τόπο του, δεν τον θέλει καλύτερο, τον θέλει μικρό, οικείο και ίδιο με αυτόν. Τον φοβίζει, τον τρομάζει ό,τι δεν του μοιάζει, ό,τι δεν αναγνωρίζει, ό,τι τον ξεπερνά, ό,τι είναι διαφορετικό και αλλιώτικο.
Ο Τοπικής εμβέλειας ανοίγει ξημερώματα και κλείνει αργά ή μάλλον δεν κλείνει ποτέ, δεν έχει αργίες, δεν έχει διακοπές, δεν ταξιδεύει, δεν κάνει βήμα πέρα από το κατώφλι του. Τα σύνορά του, τα τσιμπλιασμένα του ματοτσίνορα. Ο λόγος του, παλιομοδίτικος και πολτοποιημένος.
Ο Τοπικής εμβέλειας έχει δικό του νόμισμα, δική του τρύπια δεκάρα, δικό του κράτος κλειστό, περίκλειστο. Είναι αφιλόξενος.
Ο Τοπικής εμβέλειας είναι ζώο σαρκοβόρο, τρέφεται από σάρκες περαστικών άλλων παραλλήλων και τροπικών. Από τον εξόριστο, τον ξένο, τον επισκέπτη. Φυσικά δεν διστάζει να ακονίζει το δόντι του και πάνω σε ομόσταυλα ζώα αν αυτά τολμήσουν να τον αμφισβητήσουν.
Ο Τοπικής εμβέλειας πάσχει από «το σύνδρομο της νοσοκόμας», πιστεύει πως είναι μεγαλογιατρός, κρατάει τα κλειδιά του χειρουργείου, όλος ο κόσμος γι’ αυτόν είναι βατράχια στο μουχλιασμένο του νερό, στο ρέμα του, στο ψέμα του, πάνω τους εξασκεί τα ψαλίδια του, κόβει, σκίζει και ράβει στα μέτρα του. Ο περί ου ο λόγος τύπος, δεν κρεμάει στον τοίχο του τον παγκόσμιο χάρτη και ο μεγαλύτερος εχθρός του είναι η πρωτεύουσα του κράτους, εκεί ζουν και βασιλεύουν όλοι οι εχθροί του, όπου τίποτε άλλο δεν κάνουν από το να συνωμοτούν εναντίον του νύχτα και μέρα, να επιβουλεύονται τα συμφέροντά του και αν κάποιοι απ’ αυτούς κατάφεραν να πετύχουν κάτι και να δημιουργήσουν, είναι κλεμμένο από αυτόν και τα παιδιά του. Το έχουν κάνει με πλάγιους, ανήθικους τρόπους και συναλλαγές. Όταν όμως τους συναντά προσωπικά δεν κάνει τίποτε άλλο από το να τους κολακεύει και να τους κωλογλείφει.
Ο Τοπικής εμβέλειας δεν αντέχει τη «νυχτερινή πλευρά του κόσμου», αρνιέται και κοροϊδεύει ό,τι δεν καταλαβαίνει από φόβο μήπως, βρεθεί στην ανάγκη να παραδεχθεί την αναπηρία του. Αμφισβητεί ό,τι βρίσκεται πέρα από την προσωπική μειονεκτική του θέση. Είναι Φιλισταίος. Είναι ασεβής. Βαφτίζει τον εαυτό του απόλυτο κριτή, χωρίς ποτέ του να κάνει μια φιλότιμη προσπάθεια να ενημερωθεί, ν’ ανησυχήσει.
Ο Τοπικής εμβέλειας είναι ματαιωμένος, καχύποπτος και εύθικτος, είναι ο ορισμός του βλάκα, αυτός που διεκδικεί ό,τι δεν του ανήκει, είναι οπωσδήποτε πρόεδρος.
Πηγή: Protagon.gr
Ο Τοπικής εμβέλειας είναι ματαιωμένος, καχύποπτος και εύθικτος, είναι ο ορισμός του βλάκα, αυτός που διεκδικεί ό,τι δεν του ανήκει, είναι οπωσδήποτε πρόεδρος.Ο Τοπικής εμβέλειας διαχειρίζεται αποκλειστικά το κρεβάτι του Προκρούστη, αυτή είναι η εργασία του, το ιερόν του καθήκον, όσο πιο σκουριασμένο είναι τόσο πιο καλά κάνει τη δουλειά του, όλα στα μέτρα του, στα δικά του σταθμά.
Ο Τοπικής εμβέλειας μισεί τον τόπο του, δεν τον θέλει καλύτερο, τον θέλει μικρό, οικείο και ίδιο με αυτόν. Τον φοβίζει, τον τρομάζει ό,τι δεν του μοιάζει, ό,τι δεν αναγνωρίζει, ό,τι τον ξεπερνά, ό,τι είναι διαφορετικό και αλλιώτικο.
Ο Τοπικής εμβέλειας ανοίγει ξημερώματα και κλείνει αργά ή μάλλον δεν κλείνει ποτέ, δεν έχει αργίες, δεν έχει διακοπές, δεν ταξιδεύει, δεν κάνει βήμα πέρα από το κατώφλι του. Τα σύνορά του, τα τσιμπλιασμένα του ματοτσίνορα. Ο λόγος του, παλιομοδίτικος και πολτοποιημένος.
Ο Τοπικής εμβέλειας έχει δικό του νόμισμα, δική του τρύπια δεκάρα, δικό του κράτος κλειστό, περίκλειστο. Είναι αφιλόξενος.
Ο Τοπικής εμβέλειας είναι ζώο σαρκοβόρο, τρέφεται από σάρκες περαστικών άλλων παραλλήλων και τροπικών. Από τον εξόριστο, τον ξένο, τον επισκέπτη. Φυσικά δεν διστάζει να ακονίζει το δόντι του και πάνω σε ομόσταυλα ζώα αν αυτά τολμήσουν να τον αμφισβητήσουν.
Ο Τοπικής εμβέλειας πάσχει από «το σύνδρομο της νοσοκόμας», πιστεύει πως είναι μεγαλογιατρός, κρατάει τα κλειδιά του χειρουργείου, όλος ο κόσμος γι’ αυτόν είναι βατράχια στο μουχλιασμένο του νερό, στο ρέμα του, στο ψέμα του, πάνω τους εξασκεί τα ψαλίδια του, κόβει, σκίζει και ράβει στα μέτρα του. Ο περί ου ο λόγος τύπος, δεν κρεμάει στον τοίχο του τον παγκόσμιο χάρτη και ο μεγαλύτερος εχθρός του είναι η πρωτεύουσα του κράτους, εκεί ζουν και βασιλεύουν όλοι οι εχθροί του, όπου τίποτε άλλο δεν κάνουν από το να συνωμοτούν εναντίον του νύχτα και μέρα, να επιβουλεύονται τα συμφέροντά του και αν κάποιοι απ’ αυτούς κατάφεραν να πετύχουν κάτι και να δημιουργήσουν, είναι κλεμμένο από αυτόν και τα παιδιά του. Το έχουν κάνει με πλάγιους, ανήθικους τρόπους και συναλλαγές. Όταν όμως τους συναντά προσωπικά δεν κάνει τίποτε άλλο από το να τους κολακεύει και να τους κωλογλείφει.
Ο Τοπικής εμβέλειας δεν αντέχει τη «νυχτερινή πλευρά του κόσμου», αρνιέται και κοροϊδεύει ό,τι δεν καταλαβαίνει από φόβο μήπως, βρεθεί στην ανάγκη να παραδεχθεί την αναπηρία του. Αμφισβητεί ό,τι βρίσκεται πέρα από την προσωπική μειονεκτική του θέση. Είναι Φιλισταίος. Είναι ασεβής. Βαφτίζει τον εαυτό του απόλυτο κριτή, χωρίς ποτέ του να κάνει μια φιλότιμη προσπάθεια να ενημερωθεί, ν’ ανησυχήσει.
Ο Τοπικής εμβέλειας είναι ματαιωμένος, καχύποπτος και εύθικτος, είναι ο ορισμός του βλάκα, αυτός που διεκδικεί ό,τι δεν του ανήκει, είναι οπωσδήποτε πρόεδρος.
Πηγή: Protagon.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου