"Με το βλέμμα προς τα μέσα..."

του Γιάννη Σόντρα
Έχετε συναντήσει ανθρώπους, με το βλέμμα επίμονα καρφωμένο στο πουθενά. 

Εκείνο το απλανές, σχεδόν αποχαυνωμένο και ίσως σε ορισμένες περιπτώσεις, ασυνείδητα θυμωμένο  ή και βλοσυρό βλέμμα, που μας φέρνει, κάθε φορά που το συναντάμε, σε αμηχανία.

Κάποτε πίστευα και μάλλον έτσι πρέπει να ήταν, ότι μέσα στη φρενίτιδα της καθημερινότητας,  πρόκειται για στάση ανάπαυλας ή ανασυγκρότησης,  προτού  ξεκινήσει και πάλι η αέναη ακροβασία ανάμεσα στην επιθυμία και στο εφικτό. Σήμερα όμως, το απλανές και χωρίς προορισμό αυτό βλέμμα, όποτε το συναντώ, με τρομάζει. Συνδυασμένες σκέψεις, στο αποπνικτικό πλαίσιο που μας έχει επιβληθεί, μου δημιουργούν φόβο και ανησυχία για την τελική έκβαση αυτής της απόδρασης.

Είναι ο χρόνος που πρέπει να βρεθεί...είναι  ο χώρος που πάντα λείπει...ή μήπως αναμετριόμαστε και με τι;

Είναι σίγουρα βαλβίδα εκτόνωσης.

Όμως  πόσο συνειδητή πράξη, μπορεί να είναι η απόδραση αυτή, στις μέρες μας;  Και γιατί όλο και πιο συχνές γίνονται αυτές;

Εύκολα και με όρους κοινωνίας, αλλά κυρίως καθημερινότητας, ερμηνεύεται ως προσπάθεια ανταπόκρισης στις πιεστικές απαιτήσεις που γεννά αυτή.

Είναι όμως, η πραγματικότητα αυτή;  Ή μήπως βρισκόμαστε ήδη, σε καθολική κατάθλιψη, λίγο πριν την κατάρρευση  μας;

Αν, όντως συμβαίνει αυτό, τότε πόσο μακριά βρισκόμαστε από την ενστικτώδη αντίδραση μας σε ότι μας συμβαίνει, αλλά κυρίως πόσο θα επηρεαστούν οι μεταξύ μας σχέσεις .

Τι θα συμβεί με τον κοινωνικό ιστό και την αναγκαία συνοχή, που πρέπει να τον χαρακτηρίζει ,ώστε να πορευόμαστε συντεταγμένα ως σύνολο;

Ερωτήματα και ερεθίσματα για βαθύτερες σκέψεις... προτροπή και ευχή για συνειδητοποίηση και αντίδραση.

Η φύση...μας διδάσκει, φτάνει να αναβαπτιστούμε στην αρχέγονη σοφία της .

Η αγέλη... δηλαδή η συλλογικότητα, είναι ικανή και αντιμετωπίζει τα πάντα.

Ο ατομικισμός, όσο δημιουργικός και αν φαντάζει...τη σημερινή εποχή είναι αδιέξοδος.

Όλοι μαζί όμως μπορούμε...φτάνει να μάθουμε να μοιραζόμαστε τις χαρές, τις λύπες, τις αγωνίες, τους φόβους μας...