της Αννίτας Λουδάρου
Βαριά πόρτα , τρίζει απελπισμένα για να την κλείσεις. Το αποφάσισες . Αυτή την φορά θα ακούσεις καλύτερα τον εαυτό σου. Θα πιάσεις την χαμηλή , αδύναμη φωνή του , θα συντονιστείς με το ψίθυρο του και θα κάνεις το βήμα. Θα κλείσεις την πόρτα. Θα αφήσεις έξω την βουή και την πολυφωνία. Θα μείνεις σε μια μονοτονία.
Ένα βήμα σε χωρίζει . Έφτασες μέχρι εδώ , μέχρι την πόρτα. Από αυτή την πόρτα , δρασκελά κάθε μέρα ο εαυτός σου και τον χάνεις. Από τούτη την πόρτα , χύνεσαι έξω εσύ και μέσα μεγαλώνει η τρύπα . Κάθε πρωί , γίνεσαι ένα με μια άμορφη μάζα και χωρίς να το πολυκαταλαβαίνεις , παύεις επί της ουσίας να εξελίσσεσαι, κυνηγώντας με άγχος μια βάναυση καθημερινότητα. Υποχείριο πολλές φορές των ακατέργαστων συναισθημάτων σου , ακολουθείς τους πολλούς άγνωστους άλλους, σχεδόν μηχανικά και γίνεσαι μαζί τους μια άμορφη μπάλα που τρέχει με άπιαστη ταχύτητα προς το μηδέν. Η άμορφη μπάλα με το αλεξίσφαιρο γιλέκο , που ρουφά την αυτοπεποίθηση σου και καχεκτικό σε κρατά δεμένο πάνω της. Κατάλληλη λεία να σε απομυζήσει. Ο ελλειματικός αδύναμος εαυτός σου, με δυσκολία μεγάλη αντιστέκεται. Ζητά καθημερινά να ξεχαστεί και να πιεί πάση θυσία το γάλα που άδικα δεν χόρτασε. Κλωτσά και ροκανίζει τον διπλανό του ακόμα και για μια ρουφιξιά.
Σου φταίνε οι άλλοι συνεχώς. Δεν σε πρόσεξαν, δεν σε βοήθησαν, δεν σε στήριξαν, δεν σου στάθηκαν.Απαιτείς με παράπονο τον λόγο , που δεν σου έδωσε την ευκαιρία , ξεχνώντας πως ήσουν αναπόσταστο κομμάτι της. Μεγαλωμένος παθητικά, προτιμάς να κλειστείς σε μοναστήρι , από το να διεκδικήσεις την αυτονομία σου. Ακραία εξαρτημένος από την φούστα της μεγάλης μάνας, ζεις έντονα την μερικότητα στην σκέψη και στις πράξεις σου. Συντηρείς το σπίτι σου αλλά καταστρέφεις την δημόσια περιουσία, φροντίζεις τον κήπο σου αλλά πετάς σκουπίδια στο δρόμο. Ζητάς συνεχώς το επιμέρους, το ερμειτικά κλειστό σύστημα. Εκεί δηλαδή που στενεύουν τα όρια μιας πλατύτερης συμπεριφοράς, που αν δεν την φοβόσουν θα σε κοσμούσε σαν πολύτιμο ορυκτό. Εκεί που το ευχάριστο έχει μόνιμο προβάδισμα έναντι του αναγκαίου. Εκεί στην απραξία της τραυματικής σου αμφιθυμίας που εξανεμίζει ενθουσιασμούς και καταλύει όνειρα. Εκεί που ο ανολωκλήρωτος εαυτός σου μέσα στις καταθλίψεις του σε οδηγεί να ζεις επαναλαμβανόμενα ναυάγια.Εκεί που η ταυτότητα σου γράφει εξάρτηση. Εξάρτηση στην αρχή από την οικογένεια και μετά από την μικρή , τοπική κοινωνία και μετά από την πιο μεγάλη μάνα , το κράτος.
Η πόρτα που χύνεται έξω καθημερινά και σκορπίζεται ο εαυτός μας είναι εντός μας. Μας είναι πολύ δύσκολο να την δούμε γιατί δεν μάθαμε ποτέ να μας παρατηρούμε. Εμείς τους ίδιους μας τους εαυτούς. Σαν Σίσυφοι ανεβάζουμε τον εαυτό μας , σε σημείο χωρίς επιστροφή και εκείνος την πιο κρίσιμη στιγμή φεύγει από τα χέρια μας, για να κατρακυλήσει πίσω. Στο εσωτερικό μας σκόρπισμα αδυνατούμε , να συνδέσουμε την προσοχή με την μνήμη. Και προχωράμε ξεχνώντας . Τι κρίμα αλήθεια να ξεχνάμε. Να ονομάζουμε ένταση την προσωπική μας διαδρομή και ξεχνώντας να νοσταλγούμε σκιές . Ακόμα πιο οδυνηρό , να αναζητούμε την αλήθεια συνεχώς σε καινούργια νοήματα και να ξαναξεκινάμε για νέους προορισμούς, στην πραγματικότητα όμως για μια νέα ματαίωση.
Σε όλα αυτά αναγνωρίζουμε τις περισσότερες φορές τον απέναντι μας, σπάνια τον εαυτό μας.
Σήμερα σε τούτο το ναυάγιο, στα σκληρά μέτρα και στην ατιμωρισία, ζητάμε κάποιον να εμπιστευθούμε, κάποιον να μας εμπνεύσει.Πόσο δύσκολο είναι αλήθεια αυτό για μας ,που δεν χορτάσαμε ούτε από γάλα , ούτε από βλέμμα. Αν τουλάχιστον τώρα που στεκόμαστε μπροστά στην πόρτα, έτοιμοι να την κλείσουμε, αν τώρα που είναι η εποχή που πεθαίνουν οι μεγάλοι εθνικοί μας μύθοι και η υπόθεση του μέλλοντος έρχεται στα χέρια μας, αν καταφέρναμε τώρα να στήσουμε και να ζήσουμε μια πραγματική σχέση με τον εαυτό μας και με τους άλλους, ίσως καταφέρναμε να ονειρευθούμε το αύριο. Ξεκινώντας πρώτα από την αναγνώριση της διαφορετικότητα και την αποδοχή της ανάγκης των κανόνων. Αν συνειδητοποιούσαμε πως δεν φθάνει μονάχα η αναγνώριση της πραγματικότητας, μα απαιτείται και ένα παραπάνω βήμα, αυτό της συμφιλίωσης με το παρελθόν μας, έτσι ώστε να μην θυσιάζουμε Ιφιγένειες , πληρώνοντας συνεχώς παλιά γραμμάτια, δεν μπορεί παρά να ερχότανε τότε ένα νέο πνευματικό ρεύμα με καινούργιο πολιτικό λόγο, που θα παράσερνε το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Αυτό θα μας ξεκολούσε από αυτό το αιώνιο τώρα που ζούμε και θα μας έκανε να ονειρευτούμε το μέλλον. Γιατί το μέλλον το διεκδικούμε , δεν το προεξοφλούμε , ούτε το προδικάζουμε.
πηγή: ann-lou.blogspot.gr
Ο Eugene Smith φωτογραφίζει τον Charlie Chaplin
http://tr.wikipedia.org/wiki/W._Eugene_Smith
Ένα βήμα σε χωρίζει . Έφτασες μέχρι εδώ , μέχρι την πόρτα. Από αυτή την πόρτα , δρασκελά κάθε μέρα ο εαυτός σου και τον χάνεις. Από τούτη την πόρτα , χύνεσαι έξω εσύ και μέσα μεγαλώνει η τρύπα . Κάθε πρωί , γίνεσαι ένα με μια άμορφη μάζα και χωρίς να το πολυκαταλαβαίνεις , παύεις επί της ουσίας να εξελίσσεσαι, κυνηγώντας με άγχος μια βάναυση καθημερινότητα. Υποχείριο πολλές φορές των ακατέργαστων συναισθημάτων σου , ακολουθείς τους πολλούς άγνωστους άλλους, σχεδόν μηχανικά και γίνεσαι μαζί τους μια άμορφη μπάλα που τρέχει με άπιαστη ταχύτητα προς το μηδέν. Η άμορφη μπάλα με το αλεξίσφαιρο γιλέκο , που ρουφά την αυτοπεποίθηση σου και καχεκτικό σε κρατά δεμένο πάνω της. Κατάλληλη λεία να σε απομυζήσει. Ο ελλειματικός αδύναμος εαυτός σου, με δυσκολία μεγάλη αντιστέκεται. Ζητά καθημερινά να ξεχαστεί και να πιεί πάση θυσία το γάλα που άδικα δεν χόρτασε. Κλωτσά και ροκανίζει τον διπλανό του ακόμα και για μια ρουφιξιά.
Σου φταίνε οι άλλοι συνεχώς. Δεν σε πρόσεξαν, δεν σε βοήθησαν, δεν σε στήριξαν, δεν σου στάθηκαν.Απαιτείς με παράπονο τον λόγο , που δεν σου έδωσε την ευκαιρία , ξεχνώντας πως ήσουν αναπόσταστο κομμάτι της. Μεγαλωμένος παθητικά, προτιμάς να κλειστείς σε μοναστήρι , από το να διεκδικήσεις την αυτονομία σου. Ακραία εξαρτημένος από την φούστα της μεγάλης μάνας, ζεις έντονα την μερικότητα στην σκέψη και στις πράξεις σου. Συντηρείς το σπίτι σου αλλά καταστρέφεις την δημόσια περιουσία, φροντίζεις τον κήπο σου αλλά πετάς σκουπίδια στο δρόμο. Ζητάς συνεχώς το επιμέρους, το ερμειτικά κλειστό σύστημα. Εκεί δηλαδή που στενεύουν τα όρια μιας πλατύτερης συμπεριφοράς, που αν δεν την φοβόσουν θα σε κοσμούσε σαν πολύτιμο ορυκτό. Εκεί που το ευχάριστο έχει μόνιμο προβάδισμα έναντι του αναγκαίου. Εκεί στην απραξία της τραυματικής σου αμφιθυμίας που εξανεμίζει ενθουσιασμούς και καταλύει όνειρα. Εκεί που ο ανολωκλήρωτος εαυτός σου μέσα στις καταθλίψεις του σε οδηγεί να ζεις επαναλαμβανόμενα ναυάγια.Εκεί που η ταυτότητα σου γράφει εξάρτηση. Εξάρτηση στην αρχή από την οικογένεια και μετά από την μικρή , τοπική κοινωνία και μετά από την πιο μεγάλη μάνα , το κράτος.
Η πόρτα που χύνεται έξω καθημερινά και σκορπίζεται ο εαυτός μας είναι εντός μας. Μας είναι πολύ δύσκολο να την δούμε γιατί δεν μάθαμε ποτέ να μας παρατηρούμε. Εμείς τους ίδιους μας τους εαυτούς. Σαν Σίσυφοι ανεβάζουμε τον εαυτό μας , σε σημείο χωρίς επιστροφή και εκείνος την πιο κρίσιμη στιγμή φεύγει από τα χέρια μας, για να κατρακυλήσει πίσω. Στο εσωτερικό μας σκόρπισμα αδυνατούμε , να συνδέσουμε την προσοχή με την μνήμη. Και προχωράμε ξεχνώντας . Τι κρίμα αλήθεια να ξεχνάμε. Να ονομάζουμε ένταση την προσωπική μας διαδρομή και ξεχνώντας να νοσταλγούμε σκιές . Ακόμα πιο οδυνηρό , να αναζητούμε την αλήθεια συνεχώς σε καινούργια νοήματα και να ξαναξεκινάμε για νέους προορισμούς, στην πραγματικότητα όμως για μια νέα ματαίωση.
Σε όλα αυτά αναγνωρίζουμε τις περισσότερες φορές τον απέναντι μας, σπάνια τον εαυτό μας.
Σήμερα σε τούτο το ναυάγιο, στα σκληρά μέτρα και στην ατιμωρισία, ζητάμε κάποιον να εμπιστευθούμε, κάποιον να μας εμπνεύσει.Πόσο δύσκολο είναι αλήθεια αυτό για μας ,που δεν χορτάσαμε ούτε από γάλα , ούτε από βλέμμα. Αν τουλάχιστον τώρα που στεκόμαστε μπροστά στην πόρτα, έτοιμοι να την κλείσουμε, αν τώρα που είναι η εποχή που πεθαίνουν οι μεγάλοι εθνικοί μας μύθοι και η υπόθεση του μέλλοντος έρχεται στα χέρια μας, αν καταφέρναμε τώρα να στήσουμε και να ζήσουμε μια πραγματική σχέση με τον εαυτό μας και με τους άλλους, ίσως καταφέρναμε να ονειρευθούμε το αύριο. Ξεκινώντας πρώτα από την αναγνώριση της διαφορετικότητα και την αποδοχή της ανάγκης των κανόνων. Αν συνειδητοποιούσαμε πως δεν φθάνει μονάχα η αναγνώριση της πραγματικότητας, μα απαιτείται και ένα παραπάνω βήμα, αυτό της συμφιλίωσης με το παρελθόν μας, έτσι ώστε να μην θυσιάζουμε Ιφιγένειες , πληρώνοντας συνεχώς παλιά γραμμάτια, δεν μπορεί παρά να ερχότανε τότε ένα νέο πνευματικό ρεύμα με καινούργιο πολιτικό λόγο, που θα παράσερνε το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Αυτό θα μας ξεκολούσε από αυτό το αιώνιο τώρα που ζούμε και θα μας έκανε να ονειρευτούμε το μέλλον. Γιατί το μέλλον το διεκδικούμε , δεν το προεξοφλούμε , ούτε το προδικάζουμε.
πηγή: ann-lou.blogspot.gr
Ο Eugene Smith φωτογραφίζει τον Charlie Chaplin
http://tr.wikipedia.org/wiki/W._Eugene_Smith
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου