"Κούφιοι άνθρωποι με χρυσό περιτύλιγμα"

της Ιωάννας Χαρμπέα

Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι, οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι σκύβοντας μαζί κεφαλοκαύκι γεμισμένο άχυρο. Αλίμονο! οι στεγνές φωνές μας όταν ψιθυρίζουμε μαζί είναι ήσυχες κι ανόητες σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί στο ξερό μας κελάρι σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα, παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση αυτοί που πέρασαν με ολόισια μάτια, στου θανάτου το άλλο βασίλειο μας θυμούνται -αν καθόλου μας θυμούνται- σαν κούφιους ανθρώπους σα βαλσαμωμένους…

T.S. Eliot

Κοινωνία του 2014… και ενώ η ιστορία βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή οι άνθρωποι κυκλοφορούν με περιτύλιγμα, δεν είναι ο εαυτός τους, δεν λένε αυτά που σκέφτονται και πολύ περισσότερο δεν πράττουν αυτά που θέλουν. Άνθρωποι κενοί, ρηχοί, κούφιοι άνθρωποι με χρυσό περιτύλιγμα… αυτό θέλει η κοινωνία να δείχνουμε το ωραίο, το όμορφο, αυτό που όμως στην ουσία δεν υπάρχει! Βάζουμε τις μάσκες ο καθένας κάθε πρωί και κυκλοφορούμε, πάμε στις δουλειές μας, συναντάμε τους φίλους πάντα φορώντας αυτή την απαίσια μάσκα του κλόουν με το πλατύ χαμόγελο. Προσποιούμαστε ότι όλα είναι καλά! Και όμως κάθε βράδυ που βγαίνει αυτή η μάσκα κάποιοι από εμάς κοιτώντας τον εαυτό τους στον καθρέφτη αναρωτιούνται. Γιατί να φοράμε μάσκες, γιατί να υπάρχει περιτύλιγμα, γιατί τόση υποκρισία;

Η διαδικτυακή απρόσωπη επικοινωνία, οι τρελές προσταγές του σύγχρονου τρόπου ζωής που απαιτεί χρόνο από τις προσωπικές στιγμές απομακρύνουν τους ανθρώπους, τους καθιστούν ψυχρούς, νευρικούς να μη έχουν διάθεση για κοινωνικές συναναστροφές και μόνο φορώντας τη μάσκα του παλιάτσου ανταπεξέρχονται στις κοινωνικές τους υποχρεώσεις. Οι άνθρωποι είναι τόσο κοντά πλέον όμως πολλές φορές δεν επικοινωνούν, υψώνουν τον τόνο της φωνής εκνευρίζονται εύκολα, φωνάζουν σαν υστερικοί προσδοκώντας να τους ακούσει ο άλλος. Μα δε φταίει ότι δεν ακούει ο διπλανός μας και συνομιλητής μας, αλλά ότι δε μας καταλαβαίνει. Η έλλειψη επικοινωνίας βασικό τροχοπέδη στην ισορροπία των κοινωνικών σχέσεων. Κάποτε ο πύργος της Βαβέλ δεν μπορούσε να χτιστεί γιατί δεν υπήρχε συνεννόηση και επικοινωνία. Έτσι και σήμερα εμπόδιο είναι η ασυνεννοησία που επικρατεί σε κάθε μορφή σχέσεων, προσωπική έως επαγγελματική.

Κούφιοι άνθρωποι, συναισθηματικά κενοί, ωχαδερφιστές, βαλσαμωμένοι στις σκέψεις, αναμένουμε ίσως κάποιο θαύμα να αλλάξουμε τροχιά προς το καλύτερο. Δίνουμε βάση σε εξωτερικά χαρακτηριστικά και παραγκωνίζουμε τα εσωτερικά χαρίσματα, δεν τα καλλιεργούμε τα απομονώνουμε τα ποδοπατάμε, τα εξαφανίζουμε. ΕΤΣΙ ΜΕΝΟΥΜΕ ΚΟΥΦΙΟΙ και κενοί. Σαν ένα νησί που φαντάζει υπέροχο από μακριά μα όταν φτάσεις και το δεις από κοντά ξεραΐλα και αγκάθια αντικρίζεις μόνο.

Και είναι αυτό το χρυσό λουλουδάτο φανταχτερό περιτύλιγμα που όταν το αφαιρέσεις δεν βλέπεις τίποτα μέσα. Και όμως ακόμα και σε μια κοινωνία κρίσης προωθούνται τέτοια πρότυπα, οι φελλοί εξιδανικεύονται και επιπλέουν… και εσύ διανοούμενε, αγωνιστή και βιοπαλαιστή αναρωτιέσαι: Αξίζει να ζεις για μια ιδέα; Αξίζει να καλλιεργείς τα χωράφια του μυαλού σου; Αξίζει να αναζητάς αλήθειες μες στο ψέμα; Να βρέχεσαι στην καταιγίδα; Να πετάς τη μάσκα της υποκρισίας να κοιτάς τον καθρέφτη και να λες είμαι αυτός και μου αρέσω; Αξίζει να λες όχι όταν όλοι οι άλλοι λένε ναι; Να ξαγρυπνάς όταν οι άλλοι κοιμούνται; Να αδιαφορείς για τους δήθεν, να συμπονάς τους κακούς γιατί είναι πάνω από τις δυνάμεις τους η κακία; Αξίζει να ζεις για ένα όνειρο;

Ναι αξίζει να ζεις για το αύριο, για την ελπίδα, για ένα όνειρο, για μια αχτίδα φως μες στο σκοτάδι! Αξίζει να ζεις για ένα όνειρο και ας πεθαίνεις κάθε μέρα.

πηγή: aixmi.gr