του Κωνσταντινου Π.
Ένα νέα είδος λαϊκισμού, σκοτεινό και επικίνδυνο αναδύεται στην Ελλάδα, και ενδεχομένως στην Ευρώπη, τον τελευταίο καιρό. Είναι ο λαϊκισμός του εκσυγχρονισμού, η υπεραπλούστευση δηλαδή της κατάστασης -οικονομικής, κοινωνικής και ηθικής- η αναγωγή της σε μοντέλα χωρίς ιστορικό και φιλοσοφικό υπόβαθρο και η ποινικοποίηση, εν τέλει, οιασδήποτε άποψης αντιβαίνει έστω και με λογικά -καπιταλιστικώς, ορισμένα- επιχειρήματα.
Ξεκινάει από κάποιο είδος ηθικού αναλφαβητισμού, που χτυπάει ακόμα και τα πιο μορφωμένα στελέχη της κοινωνίας και έπειτα σα μάστιγα απλώνεται -μέσω των σκληρών μηχανισμών ιδεολογικής κυριαρχίας που χρησιμοποιεί- ακόμα και σε μέλη που πρακτικά ζημιώνονται το μέγιστο από αυτά που πιστεύουν. Η λογική του, απλή. Βασισμένη ίσως σε μία δεξιά πτέρυγα της εγελιανής διαλεκτικής, διακηρύττει υπογείως πως η ιστορία, η ιστορική παραγωγή εννοιών, τελείωσε και πως δεν υπάρχει άλλη λύση. Θεοποιεί από τη μία έννοιες αυθαίρετες -την ανάπτυξη, το χρήμα, το έθνος, το κράτος, την πρόοδο- και αγιοποιεί τους εκτελεστές τους. Η μεταφυσικής φύσεως πίστη σε μία τρόικα, η οποία αποδεδειγμένως πράττει εσφαλμένα, δείχνει αυτό το γεγονός καθημερινά.
Με τον τρόπο αυτό, δημιουργείται η αντίληψη πως η ηθική -με μία κατά κάποιο τρόπο, ανθρωπιστική χροιά- είναι ανήθικη. Ριζική αντίφαση αλλά σφοδρή πραγματικότητα. Ας αναλογιστούμε πως πνίγηκαν(!) παιδιά στο Αιγαίο και η κουβέντα των πολιτικών μετατοπίστηκε στο αν οι θάνατοι ήταν ή όχι συμφέροντες για το ελληνικό έθνος. Άρα όποιος υποστηρίζει την ηθική -κατά την άποψή μου- άποψη εχθρεύεται την πατρίδα του (την ποια;) επειδή τα συμφέροντα αυτής βρίσκονται αλλού. Αναλογιστείτε με τον ίδιο τρόπο την κατακρεούργηση που υφίσταται κάθε άποψη που υποστηρίζει τα συμφέροντα -ας πούμε- των εργαζομένων. Πόσο παράλογος- ανεπίκαιρος, κατά τα μοντέλα τους, ακούγεται κάποιος που λέει πως είναι αδύνατον σε έναν τριαντάρη, σπουδασμένο, να ζήσει με 300 και 400 ευρώ τον μήνα. Σκεφτείτε ακόμα, πως ο ανθρωπισμός κατήντησε στα χέρια του νεοφιλελευθερισμού μία φούσκα, που χρησιμοποιείται μόνο όπου είναι ακίνδυνος. Μόνο όπου δηλαδή δεν θίγει τα υπερκέρδη. Ας δούμε ένα μεσημβρινό δελτίο ειδήσεων. Θάνατος στην Συρία. Θάνατος στην Λιβυή. Πτώματα, όπλα, βασανισμοί, δολοφονίες. Έπειτα οικονομία, και μετά κουτσομπολιά. Μεταξύ των γευμάτων μας, συνηθίσαμε να καταναλώνουμε με τον πιο ακραίο τρόπο την ασχήμια και μάθαμε πώς να την εσωτερικεύουμε πώς να αποδεχόμαστε την μοίρα μας, καθώς κάθε κουβέντα αλλαγής, ουσιαστικής και ριζικής, και όχι μεταφορά του Πολύδωρα στο αντιμνημονιακό τόξο, βρίσκεται στην σφαίρα του αδιανόητου.
Σίγουρα μια σχετική απορία δημιουργείται σε αυτούς που έχουν ήδη τις απαντήσεις. Για παράδειγμα στον ελλαδικό χώρο, θα ήταν ο υπέρογκος δημόσιος τομέας, το πελατειακό καθεστώς, μπορούν να τα γράψουν καλύτερα από μένα. Δεν λέω είναι και αυτά. Όμως μια νέα έρευνα καταλήγει στο εξής: Οι 85 πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου έχουν συγκεντρώσει τον ίδιο πλούτο με αυτόν που μοιράζονται τα 3,5 δισεκατομμύρια των φτωχότερων κατοίκων του πλανήτη, δηλαδή περίπου ο μισός πληθυσμός της γης. Και δεν λέω, ενδεχομένως είναι- και θα είναι οι ικανότεροι- όμως σε έναν κόσμο που ισχύει αυτό το ανθρωπιστικά αν-ορθολογικότατο γεγονός, για ποιον υπέρογκο δημόσιο τομέα και ποιους κρατικοδίαιτους δημόσιους υπάλληλους να μιλήσεις;
πηγη: protagon.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου