της Μ. Μπουτζέτη
Κάθε πρωί καλημερίζουμε τους τρεις εαυτούς μας. Τον εαυτό μας
απέναντι στον εαυτό μας, τον εαυτό που παρουσιάζουμε στην κοινωνική μας
ζωή και τον νεότερο εαυτό που «οικοδομούμε» και «συντηρούμε» στα Social
Media. Και ενώ οι τρεις τους συνομιλούν μεταξύ τους, στη διάρκεια της
ημέρας καθένας τους ακολουθεί τη δική του πορεία.
Αν δεχτούμε ότι η κοινωνική μας ζωή - στη δημόσια τουλάχιστον έκφανσή της - είναι μια παράσταση, με την έννοια ότι υπάρχουν κατανεμημένοι ρόλοι και πλοκές, με λιγότερα ή περισσότερα φανερά στοιχεία, καθαρές ή κεκαλυμμένες προθέσεις που κάθε φορά εξυπηρετούν κάποιο σενάριο, τότε κάθε κοινωνική παράσταση ενέχει το «ταλέντο» της καλής ή κακής ηθοποιίας, τη διακινδύνευση της αποκάλυψης των συναισθημάτων, το επιθυμητό ή μη αποτέλεσμα. Κάθε παράσταση δηλαδή ως δημόσια έκθεση ενέχει κάποιο ρίσκο.
Παρά το ότι τα Social Media εξ ορισμού αποσκοπούν να μας εντάξουν στην κοινωνική παράσταση, συχνά αντί για σκηνή θεάτρου μετατρέπονται σε «βιτρίνα». Σε μια προθήκη στην οποία το διαθέσιμο υλικό – πληροφορία, εν προκειμένω – τοποθετείται επιμελώς, ώστε να «συγκροτήσει» μια ολοκληρωμένη ενίοτε πλαστή εικόνα. Και στη βιτρίνα που στέκεται σαν «τείχος προστασίας», φαίνεται να απουσιάζει το ρίσκο κάθε φυσικής, μη διαμεσολαβημένης επικοινωνίας.
Θυμάμαι τους κλόουν που χαζεύαμε σαν παιδιά στις εορταστικές βιτρίνες, με το ζωγραφιστό προσωπείο, τα φανταχτερά ρούχα, τις θεαματικές φιγούρες, τις παντομίμες και τις γκριμάτσες τους. Τώρα, μεγαλύτερη πλέον, σκέφτομαι ότι όπως στον κλόουν αποκρύπτονται τα αληθινά του συναισθήματα, έτσι και στο, πολλές φορές, «φιμέ» τζάμι των Social Media δεν επιτρέπεται η διείσδυση στο πραγματικό περιεχόμενο που κρύβεται πίσω του. Και όπως ο κλόουν προσπαθεί με τα καμώματά του να αποσπάσει την προσοχή, έτσι και εμείς προσπαθούμε συχνά επίμονα και εναγωνίως να προσελκύσουμε το ενδιαφέρον και να γίνουμε αρεστοί στους διαδικτυακά «παρευρισκομένους». Και αυτό, βέβαια, στο περιβάλλον των Social Media φαίνεται να καθίσταται εφικτό, μιας και αποτελούν τον μόνο ίσως χώρο, όπου ο εαυτός μας δύναται να παρουσιάζεται σταθερά στο κρεσέντο της απόδοσής του, στο αποκορύφωμά του.
Όμως, θυμάμαι ακόμη πόση θλίψη με κυρίευε ως παιδί, όταν απομακρυνόμουν από τη βιτρίνα και άφηνα τον κλόουν μέσα της εγκλωβισμένο και μόνο. Αν λοιπόν στην ανασφάλεια της εποχής που είναι γεμάτη από «τέλεια» πρότυπα νιώθουμε την ανάγκη να αυτοπαρουσιαστούμε προστατευμένοι στη βιτρίνα μας, είναι προτιμότερο κάποια στιγμή να τη σπάσουμε, να μην παγιδευτούμε στα όριά της και να διαθέσουμε το περιεχόμενό της περισσότερο γενναιόδωρα στους γύρω μας.
*Η Μαρία Μπουτζέτη είναι Υποψήφια Διδάκτωρ στην Πολιτική Επικοινωνία και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης
πηγή: protagon.gr
Αν δεχτούμε ότι η κοινωνική μας ζωή - στη δημόσια τουλάχιστον έκφανσή της - είναι μια παράσταση, με την έννοια ότι υπάρχουν κατανεμημένοι ρόλοι και πλοκές, με λιγότερα ή περισσότερα φανερά στοιχεία, καθαρές ή κεκαλυμμένες προθέσεις που κάθε φορά εξυπηρετούν κάποιο σενάριο, τότε κάθε κοινωνική παράσταση ενέχει το «ταλέντο» της καλής ή κακής ηθοποιίας, τη διακινδύνευση της αποκάλυψης των συναισθημάτων, το επιθυμητό ή μη αποτέλεσμα. Κάθε παράσταση δηλαδή ως δημόσια έκθεση ενέχει κάποιο ρίσκο.
Παρά το ότι τα Social Media εξ ορισμού αποσκοπούν να μας εντάξουν στην κοινωνική παράσταση, συχνά αντί για σκηνή θεάτρου μετατρέπονται σε «βιτρίνα». Σε μια προθήκη στην οποία το διαθέσιμο υλικό – πληροφορία, εν προκειμένω – τοποθετείται επιμελώς, ώστε να «συγκροτήσει» μια ολοκληρωμένη ενίοτε πλαστή εικόνα. Και στη βιτρίνα που στέκεται σαν «τείχος προστασίας», φαίνεται να απουσιάζει το ρίσκο κάθε φυσικής, μη διαμεσολαβημένης επικοινωνίας.
Θυμάμαι τους κλόουν που χαζεύαμε σαν παιδιά στις εορταστικές βιτρίνες, με το ζωγραφιστό προσωπείο, τα φανταχτερά ρούχα, τις θεαματικές φιγούρες, τις παντομίμες και τις γκριμάτσες τους. Τώρα, μεγαλύτερη πλέον, σκέφτομαι ότι όπως στον κλόουν αποκρύπτονται τα αληθινά του συναισθήματα, έτσι και στο, πολλές φορές, «φιμέ» τζάμι των Social Media δεν επιτρέπεται η διείσδυση στο πραγματικό περιεχόμενο που κρύβεται πίσω του. Και όπως ο κλόουν προσπαθεί με τα καμώματά του να αποσπάσει την προσοχή, έτσι και εμείς προσπαθούμε συχνά επίμονα και εναγωνίως να προσελκύσουμε το ενδιαφέρον και να γίνουμε αρεστοί στους διαδικτυακά «παρευρισκομένους». Και αυτό, βέβαια, στο περιβάλλον των Social Media φαίνεται να καθίσταται εφικτό, μιας και αποτελούν τον μόνο ίσως χώρο, όπου ο εαυτός μας δύναται να παρουσιάζεται σταθερά στο κρεσέντο της απόδοσής του, στο αποκορύφωμά του.
Όμως, θυμάμαι ακόμη πόση θλίψη με κυρίευε ως παιδί, όταν απομακρυνόμουν από τη βιτρίνα και άφηνα τον κλόουν μέσα της εγκλωβισμένο και μόνο. Αν λοιπόν στην ανασφάλεια της εποχής που είναι γεμάτη από «τέλεια» πρότυπα νιώθουμε την ανάγκη να αυτοπαρουσιαστούμε προστατευμένοι στη βιτρίνα μας, είναι προτιμότερο κάποια στιγμή να τη σπάσουμε, να μην παγιδευτούμε στα όριά της και να διαθέσουμε το περιεχόμενό της περισσότερο γενναιόδωρα στους γύρω μας.
*Η Μαρία Μπουτζέτη είναι Υποψήφια Διδάκτωρ στην Πολιτική Επικοινωνία και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης
πηγή: protagon.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου