της Ανν Λου
Αγάπησα την βροχή πολύ. Πάντα περισσότερο απο τον ήλιο την πίστευα. Αγάπησα τον άνεμο. Τα αδέσποτα σκυλιά. Τα τραγούδια που μιλάνε για αλήτες, φεγγαρολουσμένους. Αγάπησα τις ασπρόμαυρες στιγμές και τις πολύπλοκες μυρωδιές της μνήμης. Αγάπησα τον άνεμο και τα όμορφα και σιωπηλά παιδιά που χάνονται στην νύχτα. Πιο πολύ αυτά εμπιστεύθηκα. Αγάπησα τα μάτια που μοιάζουν με κρασί. Τους δρόμους που με παίρνουνε για να ξεχνώ την πίκρα. Αγάπησα την βροχή πολύ. Μου φαινότανε πάντα πιο αληθινή. Ένιωθα πως θα κρατούσε περισσότερο. Αγάπησα τα όνειρα και ας τα ξεθώριαζε καμιά φορά η ζωή. Αγάπησα τους ναυαγούς που αρνήθηκαν σε στιγμές ενήλικες να γίνουν. Και δεν φοβήθηκα γιατί είχα κοντά μου πάντα αυτές.
Ζηλεύει καμιά φορά η ζωή τα όνειρα, δεν τα προχωρά , τα κρατά , τα σφίγγει στη φούχτα της, τα πνίγει. Γνωρίζουμε ήττες τότε και ζούμε αδιέξοδα, ανατροπές και ματαιώσεις. Πόρτες κλειστές και γέφυρες κομμένες. Της πικροδάφνης τα λουλούδια στα δάχτυλα μας.
Στέκομαι σε τέτοιο σταυροδρόμι, ακούω δίπλα μου πολλές, γνωστές και άγνωστες αναπνοές .Μωβ αναπνοές. Στέκονται δίπλα μου και αυτές , περιμένουν να νυχτώσει και άλλο η νύχτα μήπως έρθει στο τέλος η παρηγοριά. Τις περισσότερες φορές οι μεγάλοι πόνοι κλαίνε σιωπηλά. Μέσα στο μετάξι κρύβονται κάποιες φορές σκορπιοί. Χάνεται ο μπούσουλας, τροπικός πυρετός.
Τι να σου τάξω τύχη μου , να με βοηθήσεις να σπάσω τούτο τον μαύρο κύκλο. Να γυρίσω την πλάτη μου στο παρόν που δεν είναι αυτό που θέλω και να βρω την δύναμη την ζωή μου να ορίσω διαφορετικά;
Θυμάμαι αυτές. Τις παλιές , τις μεγάλες μου συντρόφισσες.Αυτές που μου ανοίγαν τα πανιά όταν ήμουν κουρασμένη απο την θάλασσα. Αυτές που δεν σ' αφήνουν αν δεν τις αφήσεις, εσυ πρώτος. Θα τις φωνάξω να έρθουν . Γράφω στο τοίχο το όνομα τους. Ελάτε , ελάτε προσδοκίες μου! Εσείς έχετε τον λόγο τώρα.
πηγή: http://ann-lou.blogspot.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου