του Λευτέρη Μιχ. Καρχιμάκη
Ανήκω σε μία γενιά μεταίχμιο. Μία γενιά που φέρει βαρύ φορτίο καθώς το παρελθόν ποντάρει τα ρέστα του σε αυτή για να εξιλεωθεί για τις αμαρτίες του. Ανήκω στην γενιά που μεγάλωσε με την φράση "τα πράγματα θα είναι πολύ πιο δύσκολα για εσάς" και του "μακάρι εσείς να τα κάνετε καλύτερα".
Κι όμως κάτι περίεργο συμβαίνει, παρά το ποντάρισμα και τα ευχολόγια, παρά την πίστη και την κατήχηση, το παρελθόν φαίνεται πως προσπαθεί να "κουτσάνει" το άλογο που επέλεξε για να το ξελασπώσει στον ιππόδρομο της ιστορίας. Φαίνεται πως καταβάλει όλες του τις δυνάμεις για να περιορίσει σε όρια πολύ στενά ένα μέλλον με πολύ μεγάλα θέλω κι στόχους.
Γιατί θέλουμε να αφήσουμε το πολιτικό μας στίγμα, αλλά δεν μπορούμε να ελιχθούμε ανάμεσα στις στενές κομματικές γραμμές. Οι επιλογές μας είναι περιορισμένες, από την μία άνθρωποι εγκλωβισμένοι στο παρελθόν ή νοσταλγοί νοσηρών εποχών και φαινομένων, από την άλλη μηχανισμοί και κόμματα ηθικά ανάλγητα με μόνη ιδεολογία την πάση θυσία παραμονή στην εξουσία. Δυστυχώς αυτά τα όρια είναι πολύ στενά για εμάς...
Ανήκω σε μία γενιά μεταίχμιο. Μία γενιά που φέρει βαρύ φορτίο καθώς το παρελθόν ποντάρει τα ρέστα του σε αυτή για να εξιλεωθεί για τις αμαρτίες του. Ανήκω στην γενιά που μεγάλωσε με την φράση "τα πράγματα θα είναι πολύ πιο δύσκολα για εσάς" και του "μακάρι εσείς να τα κάνετε καλύτερα".
Κι όμως κάτι περίεργο συμβαίνει, παρά το ποντάρισμα και τα ευχολόγια, παρά την πίστη και την κατήχηση, το παρελθόν φαίνεται πως προσπαθεί να "κουτσάνει" το άλογο που επέλεξε για να το ξελασπώσει στον ιππόδρομο της ιστορίας. Φαίνεται πως καταβάλει όλες του τις δυνάμεις για να περιορίσει σε όρια πολύ στενά ένα μέλλον με πολύ μεγάλα θέλω κι στόχους.
Γιατί θέλουμε να αφήσουμε το πολιτικό μας στίγμα, αλλά δεν μπορούμε να ελιχθούμε ανάμεσα στις στενές κομματικές γραμμές. Οι επιλογές μας είναι περιορισμένες, από την μία άνθρωποι εγκλωβισμένοι στο παρελθόν ή νοσταλγοί νοσηρών εποχών και φαινομένων, από την άλλη μηχανισμοί και κόμματα ηθικά ανάλγητα με μόνη ιδεολογία την πάση θυσία παραμονή στην εξουσία. Δυστυχώς αυτά τα όρια είναι πολύ στενά για εμάς...
Θέλουμε να αμυνθούμε απέναντι σε έναν παγκόσμιο εχθρό, τις αγορές αλλά τα δικά μας αναχώματα έχουν σύνορα βαμμένα με χρώματα εθνικά. Έτσι δεν θα τα καταφέρουμε. Τα όρια είναι πολύ στενά για εμάς.
Επιθυμούμε διακαώς να ζήσουμε σε μία εποχή όπου η ηθική, οι αξίες, ο άνθρωπος και οι ανάγκες του θα αποτελούν την πυξίδα με βάση την οποία θα χαράζεται η πολιτική. Αμέσως όμως οι κυνικοί των ΜΜΕ σπεύδουν να μας διορθώσουν : και τις προσωπικές φιλοδοξίες, την ύλη και το άμετρο εγώ ; Πού τα πάτε αυτά κύριος ; Αυτά είναι που σε πάνε μπροστά. Δεν τους κατηγορώ, επιχειρούν να διασώσουν την παχιά αγελάδα που τους έτρεφε για δεκαετίες. Δεν μπορώ όμως και να τους δικαιολογήσω. Το εγώ και η ύλη τους πιάνουν πολύ χώρο στην ζωή μας, και μας περιορίζουν σε όρια.... πολύ στενά για εμάς.
Καθώς βλέπαμε την αδικία γύρω μας, μπολιαστήκαμε με την υποχρέωση να την πολεμήσουμε όπου και όποτε κι αν την βρίσκουμε., να γίνουμε σύντροφοι σε έναν πανανθρώπινο αγώνα. Παρόλα αυτά τα όνειρα μας οριοθετούν μίση προκαταλήψεις και έχθρες, που καλλιεργήθηκαν προτού καν γεννηθούμε.Τα όρια όμως αυτά είναι πολύ στενά για εμάς .
Και για αυτό τα όρια αυτά θα τα σπάσουμε διότι δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με λίγο από αυτό και μισό από το άλλο. Γιατί οι μισοελεύθεροι είναι και μισοσκλάβοι και η μισοελευθερία δεν μας πάει καθόλου...πηγή: http://dimorizodes.blogspot.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου