της Αννίτας Λoυδάρου
Κοιτώ την επικαιρότητα με λοξές ματιές σε μικρές δόσεις . Δόσεις πάλι,
αλλά αυτή την φορά δόσεις αντιφάσεων. Άνθρωποι που γράφουν ποιήματα ,
απαγγέλουν Ελύτη και στον επόμενο τόνο πέφτουν με τα χίλια του θυμού
τους πάνω στην αντίθετη γνώμη, χωρίς να κάνουν τον παραμικρό κόπο ούτε
καν να την ακούσουν. Θέλοντας να κατασπαράξουν και αυτή και αυτόν που
την είχε. Όμως όπως πάντα αυτοί που βιώνουν μια τραγωδία , δεν είναι
ούτε αυτοί που βροντοφωνάζουν περί εθνικής τραγωδίας, ούτε περί dna της
φυλής , ούτε αυτοί που κάθε τρείς λέξεις πετάνε την λέξη πατρίδα.
Άνθρωποι δηλαδή που δεν φοβούνται να κοιταχτούν στον καθρέφτη, βιώνουν
τις τραγωδίες.
Κι όμως είναι κάτι που σαλεύει.
Κάποτε είχαμε το νέφος που όλο πύκνωνε και μας έπνιγε. Τώρα πυκνώνουν τα προβλήματα της κρίσης, τα ποσοστά της ανεργίας , τα σημάδια της διαταραχής, οι αριθμοί των αυτοκτονιών, των αναπάντεχων ανατροπών. Μια διαρκώς υπό αίρεση καθημερινότητα.
Το νέφος το παλεύαμε με τα μονά ζυγά. Πως παλεύεται η ζωή όταν αλλάζει ταχύτατα και αρχίζει να νιώθει ο άνθρωπος πως δεν τον περιλαμβάνει ; Ποιές είναι οι διαφυγές μας σήμερα; Ο θυμός, η κατάπτωση, η σύγχυση, τα παράληρήματα. Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι ούτε την δυνατότητα , ούτε την ψυχραιμία , ούτε την γνώση και την σοφία να διαχειρίζονται κρίσεις σαν αυτές που ζούμε.
Παλεύει μια κοινωνία πολιτών να ανακουφίσει ό,τι μπορεί, με ό,τι έχει . Ομάδες εθελοντισμού , δράσεις αλληλεγγύης. Παστίλιες για τον πόνο του άλλου. Να μαλακώσει ένας πόνος απρόβλεπτος και άνισος που κτυπά στο μυαλό και στην ψυχή. Μοιράζεται ο πόνος αν ξέρεις και μπορείς να εμπιστευθείς. Ίσως τελικά αυτό το μοίρασμα είναι που σαλεύει και βοηθά ένα κάτι άλλο να συνεχίσει. Αφού όλα πρέπει να συνεχίσουν και τίποτα δεν μπορεί να διακόψει αυτή την ροή.
Αυτά σκεφτόμουν και περπατούσα αφήνοντας πίσω μου πέντε '' αγοράζω χρυσό'' σε αδερφική διαδοχή με τα αντιφαστιστικά συνθήματα στις λαμαρίνες , τις φθαρμένες ταμπέλες με τα κόκκινα κεφαλαία '' εκποίηση'' και ΄΄κλείσαμε''. Μια εντελώς πρωτόγνωρη πραγματικότητα που διαδέχεται την ακριβώς προηγούμενη πραγματικότητα. Η δική μας κληρονομιά, η δική μας βιωμένη πραγματικότητα.Προχώραγα , οι ταμπέλες και τα συνθήματα υποχωρούσαν και άλλα διαδέχονταν τα προηγούμενα, μην μπορώντας να διακρίνω , αν τουλάχιστον λιγόστευαν. Σε μια μελαγχολική εναλλαγή.
Δεν λιγόστευε όμως η ευχή να συνεχίσει να σαλεύει , αυτό που σαλεύει. Αν είναι η πόλη που σαλεύει, ή τα συναισθηματα μας που σαλεύουν. Εμείς σαλεύουμε. Και η ευχή να μην συνηθίσουμε αυτή την πικρή εναλλαγή. Να την νιώθουμε πρόσκαιρη, παροδική, ξεπεράσιμη. Μήπως και αφήσουμε αυτή την Άνοιξη να μας πει κάτι για την ζωή.
πηγή:aixmi.gr
Κι όμως είναι κάτι που σαλεύει.
Κάποτε είχαμε το νέφος που όλο πύκνωνε και μας έπνιγε. Τώρα πυκνώνουν τα προβλήματα της κρίσης, τα ποσοστά της ανεργίας , τα σημάδια της διαταραχής, οι αριθμοί των αυτοκτονιών, των αναπάντεχων ανατροπών. Μια διαρκώς υπό αίρεση καθημερινότητα.
Το νέφος το παλεύαμε με τα μονά ζυγά. Πως παλεύεται η ζωή όταν αλλάζει ταχύτατα και αρχίζει να νιώθει ο άνθρωπος πως δεν τον περιλαμβάνει ; Ποιές είναι οι διαφυγές μας σήμερα; Ο θυμός, η κατάπτωση, η σύγχυση, τα παράληρήματα. Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι ούτε την δυνατότητα , ούτε την ψυχραιμία , ούτε την γνώση και την σοφία να διαχειρίζονται κρίσεις σαν αυτές που ζούμε.
Παλεύει μια κοινωνία πολιτών να ανακουφίσει ό,τι μπορεί, με ό,τι έχει . Ομάδες εθελοντισμού , δράσεις αλληλεγγύης. Παστίλιες για τον πόνο του άλλου. Να μαλακώσει ένας πόνος απρόβλεπτος και άνισος που κτυπά στο μυαλό και στην ψυχή. Μοιράζεται ο πόνος αν ξέρεις και μπορείς να εμπιστευθείς. Ίσως τελικά αυτό το μοίρασμα είναι που σαλεύει και βοηθά ένα κάτι άλλο να συνεχίσει. Αφού όλα πρέπει να συνεχίσουν και τίποτα δεν μπορεί να διακόψει αυτή την ροή.
Αυτά σκεφτόμουν και περπατούσα αφήνοντας πίσω μου πέντε '' αγοράζω χρυσό'' σε αδερφική διαδοχή με τα αντιφαστιστικά συνθήματα στις λαμαρίνες , τις φθαρμένες ταμπέλες με τα κόκκινα κεφαλαία '' εκποίηση'' και ΄΄κλείσαμε''. Μια εντελώς πρωτόγνωρη πραγματικότητα που διαδέχεται την ακριβώς προηγούμενη πραγματικότητα. Η δική μας κληρονομιά, η δική μας βιωμένη πραγματικότητα.Προχώραγα , οι ταμπέλες και τα συνθήματα υποχωρούσαν και άλλα διαδέχονταν τα προηγούμενα, μην μπορώντας να διακρίνω , αν τουλάχιστον λιγόστευαν. Σε μια μελαγχολική εναλλαγή.
Δεν λιγόστευε όμως η ευχή να συνεχίσει να σαλεύει , αυτό που σαλεύει. Αν είναι η πόλη που σαλεύει, ή τα συναισθηματα μας που σαλεύουν. Εμείς σαλεύουμε. Και η ευχή να μην συνηθίσουμε αυτή την πικρή εναλλαγή. Να την νιώθουμε πρόσκαιρη, παροδική, ξεπεράσιμη. Μήπως και αφήσουμε αυτή την Άνοιξη να μας πει κάτι για την ζωή.
πηγή:aixmi.gr
Αν θέλουμε μα δούμε κάτι να σαλεύει ας κλείσουμε τις τηλεοράσεις και ας δούμε τις ανθισμένες κερασιές ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου έστειλαν κάτι πολύ ωραίο που νομίζω ότι είναι σχετικό με το ... κάτι να σαλεύει!
Είναι πολύ σημαντικό, αυτές τις κρίσιμες ώρες, να ρίξουμε μια ματιά στην Βίβλο των Ελλήνων, δηλαδή στα ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ και να διδαχτούμε, έστω και την τελευταία στιγμή, από το πνεύμα του Οδυσσέα.
ΔΗΛΑΔΗ: Να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας, να ελέγξουμε την παρόρμηση να έχουμε τις αισθήσεις μας και τις κεραίες μας ΑΝΟΙΧΤΕΣ και να μην παρασυρθούμε από την οργή και το μένος που μας διακατέχει, ώστε να γίνουμε βορά, στους σύγχρονους "μνηστήρες".
Όταν ο Οδυσσέας φτάνει στην Ιθάκη, η μεγίστη επιθυμία του είναι ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ, τον κόσμο που του έκλεψαν. Παρά την μεγάλη του λαχτάρα, διατηρεί την ανωνυμία του και μεταμορφωμένος σε ζητιάνο από την ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ, πηγαίνει στο παλάτι ώστε να ελέγξει την κατάσταση και να πάρει τις πληροφορίες που θέλει, υπομένοντας καρτερικά τις προσβολές και την χλεύη των μνηστήρων. ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΟΧΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΣΤΕΙΡΑ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ.
Γι αυτό τον λόγο και είναι ο αγαπημένος της Θεάς ΑΘΗΝΑΣ, της Θεάς που αντιπροσωπεύει την ΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΣ, την ΣΟΦΙΑ, την ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. Της Θεάς που μελετά τον εχθρό και τον πολεμά με τα ίδια του τα όπλα.
Όταν όμως έρχεται η ώρα, όταν τους έχει στριμώξει όλους άοπλους σε ένα δωμάτιο, όταν φανερώνεται πάνοπλος, ΤΟΤΕ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΟΥ.
ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΙΚΤΟ, ΓΙΑΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΙΟΣ ΤΟΥ, που δημιούργησε με τον δικό του ιδρώτα, ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ που οι μνηστήρες καταχράστηκαν και καπηλεύτηκαν μαζί με την φιλοξενία του οίκου του που τιμησε τον ΞΕΝΙΟ ΔΙΑ.
Ο ισχυρότερος αντίπαλός του είναι ο ΑΝΤΙΝΟΟΣ.
Η λέξη μιλά απο μόνη της. Είναι η ΑΝΤΙ-ΝΟΗΣΗ, είναι αυτό που μας κάνουν ΤΩΡΑ, είναι ο τρόπος με τον οποίο θολώνουν τις καταστάσεις και την πραγματικότητα ώστε ΝΑ ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΓΧΟΥΝ. Είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την καθυπόταξη και δουλεία του ανθρώπου.
Ο επόμενος είναι ο ΕΥΡΥ-ΜΑΧΟΣ. Αυτός που μάχεται με κάθε τρόπο, με εύρος, ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟΝ, ο δεινός και αδίστακτος μαχητής.
Ο ΑΜΦΙ-ΝΟΜΟΣ! Αυτός που διαστρεβλώνει τον ΝΟΜΟ και την τάξη των πραγμάτων, ο επικίνδυνος γιατί είναι ΕΤΣΙ και ΑΛΛΙΩΣ!
Ο ΑΓΕ-ΛΑΟΣ! Αυτός που άγει τον λαό, που τον παρασύρει με την βοήθεια του ΑΝΤΙ-ΝΟΟΥ. Που τον μετατρέπει σε ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΑΓΕΛΗ!
Κανένα όνομα στα Ομηρικά έπη δεν είναι δοσμένο στην τύχη! Κρύβουν βαθύτατα νοήματα και στο χέρι μας είναι να τα αποκρυπτογραφήσουμε και να διδαχτούμε, ή καλύτερα να συνετιστούμε. Οι πρόγονοί μας μιλούν, ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ, μας λένε ΠΩΣ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ, μας λένε πως να τινάξουμε τον ζυγό. ΑΡΚΕΙ, ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ!
Και ο Αντίνοος, ο στόχος της πρώτης φονικής βολής του Οδυσσέα. Είναι αυτός ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ να πεθάνει πρώτος.
Γι' αυτό, μακριά από την προπαγάνδα των ΜΜΕ.
Και τον σκοτώνει ρίχνοντας του το βέλος στον ΛΑΙΜΟ, το ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ δηλαδή της επικοινωνίας που την χρησιμοποιεί ενάντια στην νόηση των ανθρώπων!