"Η αξιολόγηση των αξιών μας"

του Ξενοφώντα Μπρουντζάκη

Η δίψα για δημοσιότητα έχει καταντήσει τον δημόσιο λόγο κουρέλι. Σε μια επο­χή που η αξία του λόγου, του έργου, της δημιουργικότητας και μιας σειράς άλλων εκλεκτών ιδιοτήτων εξαρτώνται αποκλει­στικά από το μέγεθος και όχι την ποιότητα, η έν­νοια της αξίας δοκιμάζεται πιο βάναυσα κι από την εθνική μας οικονομία. Οι εθνικές μας αξίες έγκει­νται στην ακράτεια σκέψης και λόγου, στη θρασύ­τητα και στην ογκώδη αυτοπροβολή – υπέρ του δημόσιου συμφέροντος, φυσικά.

Στη χώρα μας για να ακουστεί κανείς, πρέπει να είναι αναγνωρίσιμος – όχι αναγνωρισμένος – είτε κατ’ όνομα είτε κατά πρόσωπο. Πρέπει να έχει λά­βει την ευλογία των μέσων – τα οποία έχουν ανά­γει την αναγνωρισιμότητα σε υπέρτατη εθνική αξία. Οι άνθρωποι όλων των μέσων, προκειμένου να επιβάλλουν την επαγγελματική τους ανεπάρ­κεια και να υποστηρίξουν τη φυσική τους ραθυμία να μην ανακαλύψουν αλλά να πουλήσουν κατε­ψυγμένο εμπόρευμα, συντρίβουν στο διάβα τους κάθε είδους αξία που συναντούν.

Έτσι έχουμε ηθοποιούς, τραγουδιστές, συγγρα­φείς, σκηνοθέτες, μουσικούς κάτω του μετρίου, για να μπορούν ως γελωτοποιοί να υποστηρίζουν την εκάστοτε Μενεγάκη της καθημερινότητάς μας. Το δε συμπέρασμα, εκτός από απογοητευτι­κό, είναι και εντυπωσιακό, μιας και η μόνη αυθε­ντική περσόνα εδώ και δεκαετίες σε αυτό τον τόπο είναι η «τύπου» Μενεγάκη.


Απογοητευτικότερο είναι το γεγονός ότι οικοδομήσαμε μια κοινωνία όπου ένας ηλίθιος μάγειρας της τηλεόρασης έχει πιο βαρύνουσα γνώμη από το σύνολο των πανεπιστημίων αυτής της χώρας. Ακό­μα πιο απογοητευτικό είναι ότι δεν υπάρχει στην ουσία πνευματική ελίτ να αντικαταστήσει τη γνώ­μη του μάγειρα, παρά μόνο αρωματικοί μαϊντανοί να συμπληρώσουν το μενού που προσφέρει συ­στηματικά το κατεστημένο της μεταπολίτευσης.

Εδώ βρίσκεται και η ουσία του προβλήματος. Δεν παράγουμε ούτε φαγητά, ούτε σκέψεις, κα­τά συνέπεια ούτε διάλογο, την κορυφαία στιγμή ενός αξιοπρεπούς συμποσίου! Αν παρατηρήσου­με αυτές τις διαστρεβλώσεις, τότε μόνο θα αρχί­σουμε να έχουμε μια πρώτη ουσιαστική εντύπωση της βαθύτατης κρίσης που περνάμε ως χώρα και ως κοινωνία.

Με δυο λόγια, δεν μπορεί να σταθεί μια κοινω­νία μόνο με τα χάχανα των πρωινάδικων· χρειάζε­ται να παράγει σκέψεις και ιδέες κι όχι διανοουμενίστικες «κοινωνιολογικές» προσεγγίσεις για τα σκυλάδικα.

Πράγμα που σημαίνει ότι έχουμε χάσει την κριτι­κή μας δυνατότητα ως κοινωνία. Αυτό έχει αποτέ­λεσμα να βλέπουμε μονίμως τον χλεχλέ και σπανίως τον βλακώδη του λόγο κριτικά. Εκείνο λοιπόν που θα έπρεπε να αποτελεί το βασικό ενδιαφέρον μιας κοινωνίας είναι το ίδιο της το περιεχόμενο. Παρακολουθούμε σε καθημερινή βάση μια σει­ρά πνευματικών ανθρώπων, οι οποίοι αισθάνονται την ασυγκράτητη ανάγκη να εκφράσουν δημόσια την άποψή τους – ραντίζοντας το μενού των ειδήσεων της ημέρας με ολίγη διανόηση. Η κατινιά και η αμετροέπεια ταυτίστηκε με τη συγγραφική ιδιό­τητα. Δυστυχώς έχουμε συνωστισμό από υποψή­φιες Βουγιουκλάκη στη λογοτεχνία μας...

Μια από τις πολλές εθνικές παρεξηγήσεις που εμπεριέχει ένα είδος παραλογισμού, είναι ότι εντο­πίζουμε καθ’ έξη όλα τα κακά της φυλής στους πο­λιτικούς – οι όποιοι εμφανίζονται να είναι οι μο­ναδικοί που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους σε αυτό τον τόπο. Ωστόσο, εδώ δεν θα ξεφύγω από τον πειρασμό να τονίσω ότι είναι οι μοναδικοί που περνούν εξετάσεις και σκληρή αξιολόγηση, διά της ψήφου. Η πλέον απαξιωμένη κοινωνική ομάδα για τον λαό είναι αυτή ακριβώς που αξιολογείται από τη λαϊκή ψήφο, δηλαδή από τον λαό!

Αυτό δεν αποτελεί συνηγορία υπέρ των πολιτικών, ούτε απόπειρα συμψηφισμού των τεράστιων ευθυ­νών τους, αλλά υπέρ της κοινής λογικής που μαρτυ­ρά μια σκληρή αλήθεια. Σε μια κοινωνία συνολικής παρακμής σαν αυτή που βιώνουμε στις μέρες μας δεν είναι δυνατό οι μόνοι άχρηστοι να είναι οι πολιτι­κοί και να εξαιρούνται βολικά οι υπόλοιποι.

Είναι επίσης βέβαιο ότι όπως δεν διαθέτουμε ούτε κατά διάνοια σοβαρή παιδεία – σε όλες τις βαθμίδες –, σοβαρή υγεία, σοβαρή δημόσια δι­οίκηση, σοβαρούς επιχειρηματίες, έτσι δεν δια­θέτουμε και σοβαρούς συγγραφείς, καλλιτέχνες, ηθοποιούς, τραγουδιστές, συνθέτες και σκηνοθέ­τες. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις δεν αποτελούν κανό­να, ούτε κολυμπήθρα του Σιλωάμ για να ξεπλύνει την απαράδεκτη ανεπάρκειά μας.
πηγή: topontiki.gr