"Σαν μια γιορτή, χωρίς επανάληψη"

της Αναστασίας Φωκά
Πώς να καταλάβω; Ή μήπως αρνούμαι να καταλάβω; Σε κάποια πράγματα δεν υπάρχουν δεύτερες σκέψεις, δεν υπάρχουν πισωγυρίσματα και επιλογές. Δεν καταλαβαίνω πώς κάποιοι άνθρωποι τα έχουν όλα τόσο τακτοποιημένα στη ζωή τους; Ή τουλάχιστον έτσι δείχνουν (κρατάω το δείχνουν, γιατί αυτό λαμβάνω); Πώς μπορούν και κατευνάζουν συναισθήματα και η λογική είναι η μόνη που κυριαρχεί. Αυτό το τόσο απλό που κάνουν με τα κουτάκια της ζωής τους, είναι συναρπαστικό. Σαν το γνωστό παιχνίδι με τα κουτάκια της Lego, με τα οποία χτίζεις με ισορροπία ό,τι σου επιβάλλει η φαντασία. Και το καθένα έχει τη δική του θέση στο παιχνίδι που εσύ ορίζεις (πάντοτε αναρωτιώμουν πώς τα μικρά παιδιά χτίζουν τόσο εύκολα ένα σπίτι με τα σκόρπια κομμάτια που έχουν μπροστά τους και πώς οι μεγάλοι τα γκρεμίζουν με την ίδια ευκολία;). Ένα κουτάκι τα επαγγελματικά, ένα η οικογένεια, ένα τα συναισθηματικά, ένα άλλο οι φίλοι (και μέσα σε αυτά πιο μικρά κουτάκια με όλες τις κατηγορίες). Κουτάκια παντού, κουτάκια για όλα.

Ίσως, γι’ αυτόν που δεν ακολουθεί αυτή τη λογική, φαντάζει ψυχρό και μακρινό. Ζηλεύω όμως, αυτούς τους ανθρώπους, που τα έχουν τόσο τακτοποιημένα στη ζωή τους, που όλα τα βολεύουν κι όλα κινούνται σύμφωνα με τα δικά τους «θέλω». Μπορεί να φαίνεται μονότονο και άχρωμο. Όλοι οι άνθρωποι άλλωστε, δεν είναι το ίδιο, δεν θα μπορούσαν να είναι. Και πολλές φορές αρέσει πολύ αυτή η δύναμη (έστω κι αν είναι αυτό που φαίνεται) που εκπέμπουν κάποιοι άνθρωποι. Αυτό το κομψό του χαρακτήρα τους, που τους κάνει να ξεχωρίζουν. Συνήθως, δεν αναγνωρίζουμε το ίδιο με εμάς, γιατί δεν μας κάνει εντύπωση. Το διαφορετικό, είναι πάντα διαφορετικό. Το «ξένο» και το «άλλο», είναι αυτά που θα μας κάνουν να σταματήσουμε και να παρατηρήσουμε όλο αυτό.
Δεν ξέρω γιατί γράφω για όλα αυτά. Αυτά τα περίεργα για κάποιους. ίσως βαρέθηκα, κουράστηκα με τα γεγονότα της επικαιρότητας, τα οικονομικά προβλήματα και τα νέα μέτρα. Όπου και να γυρίσεις, όπου και να βρεθείς δεν ακούς τίποτε άλλο και δικαίως. Η καθημερινότητα πλέον, είναι σκληρή και πολλές φορές η επιβίωση δεν αφήνει περιθώρια για άλλους προβληματισμούς. Η κρίση όμως, δεν είναι μόνο οι αριθμοί που βγαίνουν καθημερινά στα δελτία ενημέρωσης. Η κρίση είναι και κοινωνική σε όλες της τις διαστάσεις.
Ξέρω τι συμβαίνει, απλά αρνούμαι να το αποδεχτώ. Οι σχέσεις των ανθρώπων έχουν γίνει δύσκολες. Έχουν σκληρύνει οι άνθρωποι και λόγω των συνθηκών και λόγω προβλημάτων που απαιτούν άμεσες λύσεις, ή που απλά έχουν πιο άμεσες επιπτώσεις. Οπότε αναπόφευκτα, θέματα όπως οι διαπροσωπικές σχέσεις δεν υπάρχουν στην καθημερινότητα μας, παρόλο που καθημερινά συναναστρεφόμαστε. Οι σχέσεις πλέον έχουν όρους και προϋποθέσεις και όχι απλά δύο ανθρώπους με αμοιβαία εμπιστοσύνη και κατανόηση. Αφήνουμε τις στιγμές πολλές φορές, να χάνονται. Μα οι στιγμές είναι μία γιορτή χωρίς επανάληψη.
πηγή: protagon.gr