Στέλιος Ράμφος:Όπου λαϊκίστικη δημοκρατία εκεί και κουλτούρα διαφθοράς. Υπ’ αυτό το πρίσμα, μεταξύ άλλων βρίσκει την εξήγησή του και ο εθνικός μας κανιβαλισμός. Βεβαίως πρόκειται για σφάξιμο των νέων «με το μπαμπάκι» σε επίπεδο κοινωνικό, όμως ο συμβολισμός του δεν παύει να έχει αξιοσημείωτες ανθρωπολογικές αναφορές.της Λίνας Παπαδάκη
Η νόσος της κοινωνίας, η δική μας νόσος, η
τεκνοφαγία. Η κοινωνία μας ρουφάει, εμείς σαρκοφάγα όντα,
καταβροχθίζουμε το νέο, έχοντας όραμα - καλούπι ίδιο με το παρελθόν. Η
καινοτομία, η παύση της στασιμότητας τρομάζει το αγρίμι που για να σωθεί
τρώει τα παιδιά του. Ο Έλληνας «μετανάστης» διαπρέπει, ο ‘Ελληνας στον
τόπο του λυγίζει τα πόδια και σκύβει το κεφάλι στο χώμα να μην δει αυτό
που έρχεται και με τρόπο εύσχημο έχει μάθει να μεγαλώνει τα αντίγραφά
του με τις παθογένειες της δικής του ανατροφής. Ο ευνουχισμός δεν είναι
ίδιον της ανατολής. Χαρακτηρίζει μυαλά με προοδευτικό φερετζέ.
Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από το νέο βιβλίο του Στέλιου Ράμφου «Ο ’’άλλος’’ του καθρέφτη Ψυχογραφία της αγωνίας μας» που κυκλοφορεί τις μέρες αυτές απ’ τις εκδόσεις Αρμός. Πρόκειται για ένα κείμενο στο οποίο ο συγγραφέας επιχειρεί να φωτίσει την παθολογία του ελληνικού παιδισμού και να αναδείξει από την πλευρά της ψυχαναλυτικής ανθρωπολογίας το πνευματικό υπόστρωμα που προκαλεί την κρίση.
«Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της! Η λιμνάζουσα κοινωνία μας υπό την επίδραση των μεσαιωνικών της παραδόσεων και τις τελευταίες δεκαετίες υπό το καθεστώς των οργανωμένων μετριοτήτων, δεν ανέχεται τις αξιοκρατικές διαφορές και προτιμά εκ συστήματος από τα προικισμένα άτομα τους εκτομίες.
Όπου λαϊκίστικη δημοκρατία εκεί και κουλτούρα διαφθοράς. Υπ’ αυτό το πρίσμα, μεταξύ άλλων βρίσκει την εξήγησή του και ο εθνικός μας κανιβαλισμός. Βεβαίως πρόκειται για σφάξιμο των νέων «με το μπαμπάκι» σε επίπεδο κοινωνικό, όμως ο συμβολισμός του δεν παύει να έχει αξιοσημείωτες ανθρωπολογικές αναφορές.
Την τεκνοφαγική κουλτούρα έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα και σε επίπεδο πραγματικό. Οι φυλές της κεντρώας Αυστραλίας μετέρχονται την τεκνοφαγία έως τις απαρχές του 20 αιώνος χωρίς να επιδίδονται σε άλλου είδους κανιβαλισμό. Σε κάποιες από αυτές, οι εξαιρετικά αφοσιωμένες στα παιδιά τους μητέρες προκαλούσαν έκτρωση, έψηναν το έμβρυο και το έτρωγαν από κοινού με τα υπόλοιπα «αδέρφια» του, θεωρώντας ότι έτσι τα τελευταία δυναμώνουν. Σε άλλες πάλι, όταν οι μητέρες και τα αδέρφια πεινούσαν, έτρωγαν χωρίς τύπους και τελετουργικά ένα κάθε δύο παιδιά τους, το οποίο σκότωνε ο ίδιος ο πατέρας, πιστεύοντας ότι θα διπλασιαζόταν η δύναμη εκείνων που επιζούσαν.
Με την τεκνοφαγία ζητούσαν να επανακτήσουν μέρος του εαυτού τους, το οποίο αποσπούσε συμβολικά με τον σχηματισμό του το έμβρυο – σπέρμα του πατρός είτε το μετασχηματισμένο πια βρέφος σε νήπιο ξεκολλημένο από πάνω τους.
Θα ήταν αυθαίρετο άραγε να σκεφθούμε ότι και η κοινωνία μας – μεταξύ άλλων του είδους της – κάνει το ίδιο σε συμβολικό επίπεδο προκειμένου να διαφυλάξει τον δικό της εαυτό, μέρος του οποίου ανεξαρτητοποιείται δυνητικά κάθε νέα γενιά; Μήπως στο πρόσωπο των νέων αναγνωρίζει μιαν απειλή νεωτερισμού εις βάρος της και εις βάρος των καθιερωμένων «τρόπων», οπότε σπεύδει να τους «φάει»; Η κατεστημένη κοινωνία και τάξη φοβάται τις αυτόνομες προσωπικότητες και σπεύδει να τις συμμορφώσει προς τα ισχύοντα, πρώτα με την πίεση του περιβάλλοντος και εν συνεχεία με την παιδεία των αποστηθίσεων και των έτοιμων απαντήσεων και τέλος με την πολιτική ζωή των συσσωματώσεων και των εντάξεων που φθάνει να ομαδοποιεί ακόμα και τις προσδοκίες των ανθρώπων.
Η Ελλάδα θα ενηλικιωθεί και θα γυρίσει όντως σελίδα εφ΄όσον τα παιδιά της θ’ απλώνουν φτερά και θα προκόβουν εδώ, όπως προκόβουν με το σπαθί τους όταν πηγαίνουν στις προηγμένες χώρες. Θα γλυτώσουμε από τον ανθρωποφαγικό μας κόσμο και εαυτό αφ’ ής στιγμής μάθουμε να ατενίζουμε άφοβα το μέλλον».
Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από το νέο βιβλίο του Στέλιου Ράμφου «Ο ’’άλλος’’ του καθρέφτη Ψυχογραφία της αγωνίας μας» που κυκλοφορεί τις μέρες αυτές απ’ τις εκδόσεις Αρμός. Πρόκειται για ένα κείμενο στο οποίο ο συγγραφέας επιχειρεί να φωτίσει την παθολογία του ελληνικού παιδισμού και να αναδείξει από την πλευρά της ψυχαναλυτικής ανθρωπολογίας το πνευματικό υπόστρωμα που προκαλεί την κρίση.
«Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της! Η λιμνάζουσα κοινωνία μας υπό την επίδραση των μεσαιωνικών της παραδόσεων και τις τελευταίες δεκαετίες υπό το καθεστώς των οργανωμένων μετριοτήτων, δεν ανέχεται τις αξιοκρατικές διαφορές και προτιμά εκ συστήματος από τα προικισμένα άτομα τους εκτομίες.
Όπου λαϊκίστικη δημοκρατία εκεί και κουλτούρα διαφθοράς. Υπ’ αυτό το πρίσμα, μεταξύ άλλων βρίσκει την εξήγησή του και ο εθνικός μας κανιβαλισμός. Βεβαίως πρόκειται για σφάξιμο των νέων «με το μπαμπάκι» σε επίπεδο κοινωνικό, όμως ο συμβολισμός του δεν παύει να έχει αξιοσημείωτες ανθρωπολογικές αναφορές.
Την τεκνοφαγική κουλτούρα έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα και σε επίπεδο πραγματικό. Οι φυλές της κεντρώας Αυστραλίας μετέρχονται την τεκνοφαγία έως τις απαρχές του 20 αιώνος χωρίς να επιδίδονται σε άλλου είδους κανιβαλισμό. Σε κάποιες από αυτές, οι εξαιρετικά αφοσιωμένες στα παιδιά τους μητέρες προκαλούσαν έκτρωση, έψηναν το έμβρυο και το έτρωγαν από κοινού με τα υπόλοιπα «αδέρφια» του, θεωρώντας ότι έτσι τα τελευταία δυναμώνουν. Σε άλλες πάλι, όταν οι μητέρες και τα αδέρφια πεινούσαν, έτρωγαν χωρίς τύπους και τελετουργικά ένα κάθε δύο παιδιά τους, το οποίο σκότωνε ο ίδιος ο πατέρας, πιστεύοντας ότι θα διπλασιαζόταν η δύναμη εκείνων που επιζούσαν.
Με την τεκνοφαγία ζητούσαν να επανακτήσουν μέρος του εαυτού τους, το οποίο αποσπούσε συμβολικά με τον σχηματισμό του το έμβρυο – σπέρμα του πατρός είτε το μετασχηματισμένο πια βρέφος σε νήπιο ξεκολλημένο από πάνω τους.
Θα ήταν αυθαίρετο άραγε να σκεφθούμε ότι και η κοινωνία μας – μεταξύ άλλων του είδους της – κάνει το ίδιο σε συμβολικό επίπεδο προκειμένου να διαφυλάξει τον δικό της εαυτό, μέρος του οποίου ανεξαρτητοποιείται δυνητικά κάθε νέα γενιά; Μήπως στο πρόσωπο των νέων αναγνωρίζει μιαν απειλή νεωτερισμού εις βάρος της και εις βάρος των καθιερωμένων «τρόπων», οπότε σπεύδει να τους «φάει»; Η κατεστημένη κοινωνία και τάξη φοβάται τις αυτόνομες προσωπικότητες και σπεύδει να τις συμμορφώσει προς τα ισχύοντα, πρώτα με την πίεση του περιβάλλοντος και εν συνεχεία με την παιδεία των αποστηθίσεων και των έτοιμων απαντήσεων και τέλος με την πολιτική ζωή των συσσωματώσεων και των εντάξεων που φθάνει να ομαδοποιεί ακόμα και τις προσδοκίες των ανθρώπων.
Η Ελλάδα θα ενηλικιωθεί και θα γυρίσει όντως σελίδα εφ΄όσον τα παιδιά της θ’ απλώνουν φτερά και θα προκόβουν εδώ, όπως προκόβουν με το σπαθί τους όταν πηγαίνουν στις προηγμένες χώρες. Θα γλυτώσουμε από τον ανθρωποφαγικό μας κόσμο και εαυτό αφ’ ής στιγμής μάθουμε να ατενίζουμε άφοβα το μέλλον».
πηγή: protagon.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου