Είναι πλέον της μόδας να είμαστε μίζεροι. Να θεωρούμε πως το μέλλον μας είναι προκαθορισμένο. Να χρησιμοποιούμε δικαιολογίες από τώρα για τις μελλοντικές μας αποτυχίες. Να περιμένουμε την εύκολη λύση, και να μην διανοηθούμε καν πως ενδεχομένως να απαιτείται και από τον κάθε ένα από εμάς να κάνουμε το κάτι παραπάνω για την λύση αυτής της κατάστασης. Είναι μοιρολατρικό, αλλά είναι πλέον της μόδας. Αλλά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Οι άλλοι. Τα μικρά διαμάντια ελπίδας γύρω μας. Είναι αυτοί που παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, παρά την οικονομική εξαθλίωση που βιώνουν, επιμένουν και προσπαθούν. Είναι τα άτομα που κρατάνε το μέλλον στα χέρια τους. Είναι τα άτομα που ο νους τους συνεχώς ψάχνει τρόπους για να βελτιωθούν και για να πετύχουν. Είναι άτομα που βλέπουν το αύριο, και όχι το χθες. Είναι σπίθες αισιοδοξίας στην μαυρίλα της μιζέριας.
Θέλω να παραμερίσω τα αυτονόητα περί παρελθοντικών κυβερνήσεων που έβαλαν την χώρα στο αδιέξοδο. Θέλω να παραμερίσω τα αυτονόητα περί πολιτικών οι οποίοι έδιναν θέσεις εργασίας για ψήφους. Θέλω να παραμερίσω τα αυτονόητα περί μιζών και τεράστιων ποσών που έχουν δοθεί – και παρθεί για την υλοποίηση δημόσιων έργων. Θέλω να παραμερίσω τα αυτονόητα για το κράτος που δεν λειτουργεί. Γενικά θέλω να παραμερίσω όλα τα αυτονόητα που δακτυλοδεικτούμενα προορίζονται για το σάπιο κράτος που αυτό φταίει για την κατάσταση που επικρατεί. Θέλω να εστιάσω στην νέα μόδα.
Η νέα μόδα είναι το να είμαστε όλοι ενάντια. Ενάντια σε «κάτι». Ενάντια στο κατεστημένο. Ενάντια σε αυτούς που κυβερνούν. Ενάντια στους κακούς ξένους που φταίνε για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Ενάντια στο κεφάλαιο. Ενάντια στους δημοσίους υπαλλήλους. Ενάντια στους ελεύθερους επαγγελματίες. Η λίστα απλά δεν τελειώνει. Απλά είναι μόδα να είμαστε ενάντια σε «κάτι». Κάτι έξω από το σπίτι μας. Είναι μόδα να συζητάμε με παρέες, ενάντια στο δικό μας «κάτι». Για κάποιο λόγο ενδεχομένως να μας κάνει να αισθανόμαστε πως ανήκουμε κάπου. Πως μπορούμε πλέον να ρίχνουμε βροχή κατηγοριών ελεύθερα προς όλες τις κατευθύνσεις. Ίσως επίσης να είναι και κάποιου είδους αναγκαστικής συμπεριφοράς ώστε να κρύψουμε κάτω από το χαλί τις δικές μας ευθύνες. Να κρύψουμε το γεγονός πως και εμείς φταίμε στον βαθμό που μας παίρνει να φταίμε για αυτή την κρίση που διανύουμε. Πως και εμείς είμαστε αυτό το «κάτι» στο οποίο είναι ενάντια μια άλλη ομάδα ανθρώπων.
Είναι πλέον της μόδας να είμαστε μίζεροι. Να θεωρούμε πως το μέλλον μας είναι προκαθορισμένο. Να χρησιμοποιούμε δικαιολογίες από τώρα για τις μελλοντικές μας αποτυχίες. Να περιμένουμε την εύκολη λύση, και να μην διανοηθούμε καν πως ενδεχομένως να απαιτείται και από τον κάθε ένα από εμάς να κάνουμε το κάτι παραπάνω για την λύση αυτής της κατάστασης. Είναι μοιρολατρικό, αλλά είναι πλέον της μόδας. Αλλά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Οι άλλοι. Τα μικρά διαμάντια ελπίδας γύρω μας. Είναι αυτοί που παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, παρά την οικονομική εξαθλίωση που βιώνουν, επιμένουν και προσπαθούν. Είναι τα άτομα που κρατάνε το μέλλον στα χέρια τους. Είναι τα άτομα που ο νους τους συνεχώς ψάχνει τρόπους για να βελτιωθούν και για να πετύχουν. Είναι άτομα που βλέπουν το αύριο, και όχι το χθες. Είναι σπίθες αισιοδοξίας στην μαυρίλα της μιζέριας.
Φυσικά και δεν τους συμπεριλαμβάνουμε στην παρέα μας. Μας κάνουν να νιώθουμε άβολα. Βρίσκουμε χίλιες δύο δικαιολογίες στο δικό μας μυαλό, γιατί εμείς δεν μπορούμε και αυτοί μπορούν. Και αν πετύχουν, θα πέσουμε όλοι εμείς να τους φάμε, γιατί ανατρέπουν την βολική μας θεωρία πως δεν φταίμε εμείς για την αποτυχία μας, αλλά οι άλλοι. Φταίει «κάτι» άλλο.
πηγή: protagon.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου