"Απελπισμένος Πλάτων"

της Αγγελικής Κοσμοπούλου

Ξαναδιάβαζα αυτές τις μέρες τη Ζ’ Επιστολή του Πλάτωνα –αγαπημένο κείμενο, πολιτικά αυτοβιογραφικό του ανδρός. Σε κάποιο σημείο του, ο Πλάτων μιλά για την απογοήτευσή του από τα πολιτεύματα και τους πολιτικούς που γνώρισε, λέγοντας: «..έπαθα κάτι που δεν ήταν καθόλου παράξενο για τα νιάτα μου. Πίστεψα, δηλαδή, πως θα οδηγήσουν την πόλη από μια ζωή άδικη σ έναν δίκαιο τρόπο ζωής κι έτσι θα την κυβερνήσουν. Τους παρακολουθούσα, λοιπόν, με μεγάλη προσοχή, να δω τι θα κάνουν. Και καθώς έβλεπα ότι οι άνθρωποι εκείνοι μέσα σε λίγο καιρό έκαναν να φανεί χρυσάφι το προηγούμενο πολίτευμα … αγανάκτησα κι αποτραβήχτηκα από εκείνα τα κακά».

Στάθηκα σ’ αυτό το χωρίο ξανά και ξανά, όχι με όρους εμβριθούς ανάγνωσης ενός φιλοσοφικού κειμένου αλλά με όρους αναγνώρισης της πραγματικής ζωής. Της ζωής της γενιάς μου, της δικής μου ζωής. Όσων από εμάς βούτηξαν περισσότερο ή λιγότερο στα νερά της πολιτικής διαδικασίας – όχι ως επαγγέλματος, μα ως διεργασίας– και όσων τα τελευταία χρόνια βρέθηκαν αίφνης να ανταλλάσσουν απόψεις και να μοιράζονται ελπίδες σε ομάδες και κινήματα πολιτών, ανατρέποντας μια απραξία μάλλον συνηθισμένη για τους 40 και κάτι. Και απογοητεύτηκαν από όσα είδαν και όσους γνώρισαν, και αναθεώρησαν, και έκαναν πίσω. Το ξανασκέφτηκα, πιο συγκεκριμένα, στο πλαίσιο της συζήτησης που αναπτύσσεται αυτές τις μέρες για την ανάγκη εκπροσώπησης ενός ευρύτερου πολιτικού χώρου, για την ανασύνθεση της κεντροαριστεράς.

Δεν θα μπω στον πειρασμό να επανεξετάσω τον όρο και την ενδεχόμενη ακαταλληλότητά του. Αυτό το αφήνω στους ειδικούς. Πιο πολύ με ενδιαφέρει να του βάλω περιεχόμενο. Όχι λόγια –στα λόγια, από δημοκρατία και μεταρρυθμίσεις χόρτασαν ήδη αρκετές γενιές- μα περιεχόμενο αληθινό, από εκείνο που μπορεί να νομιμοποιήσει ένα τέτοιο αίτημα και να το στηρίξει στη βάση του. Ναι, να δημιουργηθεί ένας νέος πολιτικός φορέας, ας δούμε όμως τους όρους της δημιουργίας του για να μην φέρει την απογοήτευση που περιγράφει ο Πλάτων. Καταρχάς, να μη δημιουργηθεί στη βάση της ανατροπής της εκλογικής καθίζησης του ΠΑΣΟΚ, επειδή απλώς «υπάρχει ένα κενό». Να μη χτιστεί στη βάση της εξυπηρέτησης όσων έμειναν εκτός νυμφώνος στις πρόσφατες εκλογές και βλέπουν τη δημιουργία νέου σχήματος ως μορφή επαγγελματικού προσανατολισμού. Να μην σχεδιαστεί με οδηγό αρχηγικές προσεγγίσεις και ναρκισσιστικές προτεραιότητες. Να μη γίνει από πολιτικό γινάτι, μα για να πράξει και να διεκδικήσει μέρος της χαμένης αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος.

Γυρίζοντας στην αρχή, μετράω τα αυτονόητα που θα με έκαναν να ρίξω δεύτερη ματιά σ’ ένα καινούργιο εγχείρημα. Με θετικό πρόσημο αυτή τη φορά. Να δημιουργηθεί στη βάση μιας πραγματικής ανάγκης και να ανοιχτεί στον κόσμο -τον κόσμο που από καιρό δικαίως αγωνιά. Να έχει ουσιαστικές προτάσεις για το μέλλον της Ελλάδας και να υπερασπίζεται τα ευρωπαϊκά κεκτημένα της. Να είναι εξωστρεφές και να συνδιαμορφώνεται από αρκετές δυνάμεις, επιδιώκοντας τις ευρύτερες δυνατές συμμετοχές. Να μην κατευθύνεται από ηγετικές φιλοδοξίες, ούτε να αφήνει χώρο σε προσωπικές μικροστρατηγικές. Να εισφέρει στη δημόσια συζήτηση λόγο διακριτό και μεταρρυθμιστικό, που μπορεί να αντιστοιχηθεί με πράξεις. Να υποστηρίζει, τέλος, ένα αποτελεσματικό εθνικό σχέδιο για την έξοδο της χώρας από την κρίση, αντί για ευκαιριακά τσαλαβουτήματα. Να κάνει προτεραιότητα τις ανάγκες της χώρας και των πολιτών, όχι των επίδοξων πολιτικών – και, προς τούτο, να στραφεί αναγκαστικά και σε νέα πρόσωπα. Να τελειώσει μια και καλή με το κακό πριν και τους πολλούς «–ισμούς» του.

Μοιάζουν αυτονόητα όλα αυτά, παραταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο. Μα πιστεύω με σθένος στο αυτονόητο, όπως και στη δύναμη της καθαρής σκέψης. Όπως λέει στο ίδιο κείμενο απελπισμένος ο Πλάτων: «..οι γενεές των ανθρώπων δε θα πάψουν να υποφέρουν, παρά όταν ή εκείνοι που σωστά·και γνήσια φιλοσοφούν πάρουν στα χέρια τους την πολιτική εξουσία, ή οι πολιτικοί ηγέτες από µια θεία βουλή φιλοσοφήσουν αληθινά». Κι εγώ δε μιλώ για φιλοσοφία, παρά για απλές, καθαρές σκέψεις.

πηγή: protagon.gr