Η Ελλάδα είναι ένα πολιτικό zombie. Είναι πολιτικά ζωντανή, αλλά παράλληλα
είναι πολιτικά νεκρή.
Η πολιτική εξ ορισμού έχει να κάνει με την διαδικασία με την οποία
διευθετούνται οι διαφωνίες σε μία κοινωνία αλλά και με το περιεχόμενο των
διαφωνίων αυτών. Μια πολιτικά ενεργή κοινωνία θέτει συνεχώς εναργή ερωτήματα
στον δημόσιο δίαλογο και ύστερα από ζυμώσεις και – γιατί όχι – διαμάχες
καταλήγει σε συμπεράσματα τα οποία αποτυπώνονται στο νομοθετικό έργο της κυβέρνησης.
Οι εκλογικές αναμετρήσεις είναι ευκαιρίες αποτύπωσης σχεδίου και οράματος για
την πορεία της χώρας, και το αποτέλεσμα των αναμετρήσεων καταγράφει την
ετυμηγορία των πολιτών για το όραμα των υποψηφίων. Τα ΜΜΕ παίζουν καθοριστικό
ρόλο σε αυτή τη διαδικασία γιατί αποτελούν το νευρικό σύστημα της δημοκρατίας:
επηρεάζουν αλλά και αποτυπώνουν τον δημόσιο διάλογο.
Τα ελληνικά σύνδρομα καθιστούν την πολιτική ζωή της χώρας εξαιρετικά
μονότονη. Μπορεί κανείς δειγματοληπτικά να επιλέξει δημοσιεύματα προ έτους,
διετίας, δεκατετίας ακόμα και εικοσαετίας, να αλλάξει ονόματα και ημερομηνίες
και τα δημοσιεύματα αυτά θα φαντάζουν ακόμα επίκαιρα. Ο δημόσιος διάλογος δεν
γίνεται βάσει ιδεών και στοιχείων. Γίνεται ποδοσφαιρικά. Ακόμα και όταν
υπάρχουν στοιχεία, έχουν ελαστική σχέση με την πραγματικότητα και δεν έχει
σημασία τι λέει κανείς, αλλά ποιός είναι και για λογαριασμό ποιού εικάζεται ότι
μιλάει. Έτσι όλα γίνονται μία δίκη προθέσεων στην οποία είναι αδύνατον να
βγάλεις άκρη. Η πλειονότητα των πολιτικών μιλάνε μία ξύλινη γλώσσα και ο λόγος
τους έχει επαναληφθεί τόσο πολύ που έχει χάσει κάθε νόημα.
Όσο για τα ΜΜΕ, αυτά δεν έχουν καμία απολύτως αίσθηση αποστολής. Ούτε τα
παραδοσιακά ΜΜΕ ούτε τα νέα μέσα, που υποτίθεται ότι διαχέουν την εξουσία προς
τα κάτω, επιτελούν κάποιο αξιόλογο έργο. Κατά πρώτο λόγο δεν μπορούν να
διαχωρίσουν τις γνώμες από το ρεπορτάζ – οι μεγαλύτερες εφημερίδες χρωματίζουν
τις ειδήσεις που δημοσιεύουν σαν να ήταν απόψεις. Όσο για τα online μέσα, μία
απλή περιήγηση στους δικτυακούς τόπους των ενημερωτικών sites είναι αρκετή για
να διαπιστώσει κανείς ότι οι παραδοσιακοί διαπλεκόμενοι απλώς έχουν μεταφέρει
την τηλεοπτική πραγματικότητα στο internet. Το νευρικό σύστημα της ελληνικής
δημοκρατίας είναι σε κώμα.
Στην ταινία “Η μέρα της μαρμότας” ο πρωταγωνιστής Bill Murray κάθε μέρα ζει
την ίδια μέρα και έτσι βρίσκεται αντιμέτωπος με μία κωμικοτραγική κατάσταση,
στην οποία ξέρει ότι η αυριανή μέρα θα είναι ακριβώς ίδια με την σημερίνη.
Μπορεί να προβλέψει τα πάντα αλλά ζει μία απίστευτα βαρετή ζωή. Τι έχει αλλάξει
στο ήθος και το ύφος της ελληνικής πολιτικής σκηνής τα τελευταία χρόνια; Ακόμα
και τώρα, εν μέσω κρίσης έχουμε ακριβώς την ίδια αδυναμία να αποφασίσουμε που
θέλουμε να πάει η χώρα και να μιλήσουμε για θεσμικά ζητήματα. Απλά τώρα έχουμε
στην Βουλή την Χρυσή Αυγή και τους Ανεξάρτητους Έλληνες, όπως και τον ΣΥΡΙΖΑ να
κάνει ανεύθυνη αντιπολίτευση και να ονειρεύεται Βενεζουέλες. Έχουμε επίσης μία
κυβέρνηση συνασπισμού η οποία προέκυψε επειδή η προηγούμενη αξιωματική
αντιπολίτευση “τρωγόταν” για αυτοδυναμία και στην οποία ο πρώην υπουργός
οικονομικών βάζει τρικλοποδιές στον νυν υπουργό οικονομικών.
Η πρόοδος των
δημοκρατιών δεν είναι εγγυημένη. Η ιστορία είναι γεμάτη με παραδείγματα κοινωνιών που απέτυχαν να κάνουν αυτό
που χρειάζεται για να προοδεύσουν και είτε πήγαν πολλά χρόνια πίσω, είτε
αυτοκαταστράφηκαν, είτε απορροφήθηκαν από πιό ισχυρούς πολιτισμούς. Η Ελλάδα
δεν είναι εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε τόσο το
καλύτερο.
Πηγή: politicalanimal
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου