ΣΤΗΛΕΣ ΠΟΝΤΙΚΙΟΥ – εκτός ελέγχου
Δεκαετίες τώρα, η ελληνική κοινωνία έχει εθιστεί να δίνει στα συλλογικά της προβλήματα ατομικές λύσεις. Ελάχιστα ενδιαφέρει κάποιον η ανεργία στη χώρα, αν ο ίδιος έχει καταφέρει να βολέψει, με τον παραδοσιακό ελληνικό τρόπο, το δικό του παιδί... Αυτή ήταν η λογική και του ευρύτερου κομματικού μας συστήματος στην άτυπη κατανομή της εξουσίας που του έδιναν τα εκλογικά αποτελέσματα. Έτσι, κάθε κομματικός μηχανισμός είχε στην αποκλειστική του διάθεση τη δική του περιοχή.
Τα δικά μας παιδιά είναι προφανές ότι δεν συμπεριλαμβάνουν όλα τα παιδιά! Αυτή η λογική εξέθρεψε τη διαφθορά. Το κράτος λειτουργούσε σαν μαφιόζικη εταιρεία με τους δικούς της κανόνες. Διόριζε στο Δημόσιο, κανόνιζε τις μεταθέσεις, κρατούσε καβάτζα τις καλές περιπτώσεις, έλεγχε την κατάσταση… Όλος ο κρατικός μηχανισμός ήταν υπό έλεγχο. Ποιοι θα πάνε εδώ, ποιοι εκεί, σε ποιες θέσεις ή οργανισμούς, ποιοι θα καλυφτούν, ποια συνδικάτα θα βολέψουν τα δικά τους θέματα.
Όλες οι χαρές έβρισκαν τον γενναιόδωρο νονό που θα τις διευθετούσε. Δεκαετίες τώρα, η χώρα βρισκόταν σε ένα υπερδραστήριο αλισβερίσι, το οποίο παραδόξως δεν θυμάται κανείς σήμερα. Κανένας δεν διορίστηκε από κόμμα, κανένας δεν μπήκε από την πίσω πόρτα σε υπεράριθμη υπηρεσία, κανένας δεν φοροδιέφυγε, κανένας δεν έκτισε παράνομα, κανένας δεν χρησιμοποίησε φορτικά το κόμμα να του κάνει μια… μικρή εξυπηρέτηση. Κανένας δεν καταχράστηκε τις επιχορηγήσεις, τα κοινοτικά κονδύλια, δεν συμμετείχε στο όργιο εκτεταμένων εκτρωματικών παρανομιών σε αυτή τη χώρα. Κανένας οργανισμός ή πρόσωπο δεν καταχράστηκε δημόσιο χρήμα, κανένας επιχειρηματίας δεν βρήκε τον επί γης παράδεισο της ασυδοσίας, κανένα ΜΜΕ δεν έλαβε από τα ανεξέλεγκτα θαλασσοδάνεια και τις σκανδαλώδεις δημόσιες επιχορηγήσεις, διαφημίσεις και λοιπές εξυπηρετήσεις, κανένας δεν συμμετείχε στο όργιο των προσλήψεων και παροχών στα κρατικά μέσα. Σήμερα, στην πρώτη στραβή, που – θα επιμείνω μέχρι τελικής πτώσεως – αποτελούσε και τεράστια ευκαιρία ανασυγκρότησης αυτής της διεφθαρμένης τριτοκοσμικής χώρας, όλοι παρουσιάζονται άμεμπτοι, όλοι θύματα του συστήματος, όλοι αδικημένοι, όλοι κατατρεγμένα παιδιά ενός κακού κράτους. Για κακοδαιμονίες, παραμορφώσεις, εξαμβλωματικές παθογένειες και διεφθαρμένες νοοτροπίες, απαράδεκτες πρακτικές δυο εκατονταετιών, βρέθηκαν οι φταίχτες: το μνημόνιο, η τρόικα, το επαχθές χρέος, η Μέρκελ, ο Σόιμπλε. Για άλλη μια φορά ως λαός σταθήκαμε σε λάθος καθρέφτη, σε λάθος σημείο, σε λάθος λύση, στον λάθος εαυτό μας, σ’ αυτόν που δεν ευθύνεται ποτέ για τίποτα, σ’ αυτόν που είναι μονίμως θύμα των περιστάσεων και των συγκυριών. Για άλλη μια φορά επενδύουμε σε λάθος πρόσωπα, σε λάθος κόμματα – στην ουσία παραμένουμε στα ίδια - παριστάνοντας ότι έχουμε διανύσει χιλιόμετρα. Ίδιοι δημαγωγίσκοι μας συναρπάζουν, τα προβλήματα γίνονται μόδα και η μόδα γίνεται συρμός κι όσο αδυνατούμε να βολέψουμε την πάρτη μας τόσο θα αγριεύουμε, τόσο θα βουλιάζουμε στις δικές μας κακοδαιμονίες και παθογένειες πιο βαθιά, απομακρυσμένοι τελεσίδικα από τη σωτηρία, την ελπίδα, το μέλλον μας. Όταν ο απλός πολίτης της μεταπολίτευσης δεν κατανοεί σήμερα ότι το παιδί του θα στερηθεί συντάξεως γιατί ο ίδιος συνταξιοδοτήθηκε στα πενήντα του, δεν θα μπορέσει να καταλάβει και ο Σαμαράς, για παράδειγμα, ότι η επιθυμία του να γίνει πρωθυπουργός και να σύρει τη χώρα σε ανώφελες εκλογές ενέπλεξε την κοινωνία σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι με ανυπολόγιστες συνέπειες. Ως λαός, με δυο λόγια, γοητευόμαστε από τα κατά συνθήκη ψεύδη. Όποιος τόλμησε ή αποπειράθηκε σε αυτό τον τόπο να πει την αλήθεια, βρέθηκε έκπτωτος της λαϊκής συμπάθειας. Το μεγαλύτερο και πιο επικίνδυνο ψέμα των μεταπολιτευτικών ετών αποτελεί ότι το μνημόνιο είναι η αιτία των δεινών αυτού του τόπου και στην επαχθέστερη μορφή του ότι η κατάργησή του θα επαναφέρει τη χώρα στην εποχή των παχιών αγελάδων. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ωστόσο η χώρα είναι ότι ξοδεύει εντυπωσιακά περισσότερο από ό,τι παράγει, το ότι δημιουργεί ελλείμματα τα οποία τα καλύπτει με αλλεπάλληλους δανεισμούς.
xenofonb@gmail.com
πηγή: topontiki.gr
Τα δικά μας παιδιά είναι προφανές ότι δεν συμπεριλαμβάνουν όλα τα παιδιά! Αυτή η λογική εξέθρεψε τη διαφθορά. Το κράτος λειτουργούσε σαν μαφιόζικη εταιρεία με τους δικούς της κανόνες. Διόριζε στο Δημόσιο, κανόνιζε τις μεταθέσεις, κρατούσε καβάτζα τις καλές περιπτώσεις, έλεγχε την κατάσταση… Όλος ο κρατικός μηχανισμός ήταν υπό έλεγχο. Ποιοι θα πάνε εδώ, ποιοι εκεί, σε ποιες θέσεις ή οργανισμούς, ποιοι θα καλυφτούν, ποια συνδικάτα θα βολέψουν τα δικά τους θέματα.
Όλες οι χαρές έβρισκαν τον γενναιόδωρο νονό που θα τις διευθετούσε. Δεκαετίες τώρα, η χώρα βρισκόταν σε ένα υπερδραστήριο αλισβερίσι, το οποίο παραδόξως δεν θυμάται κανείς σήμερα. Κανένας δεν διορίστηκε από κόμμα, κανένας δεν μπήκε από την πίσω πόρτα σε υπεράριθμη υπηρεσία, κανένας δεν φοροδιέφυγε, κανένας δεν έκτισε παράνομα, κανένας δεν χρησιμοποίησε φορτικά το κόμμα να του κάνει μια… μικρή εξυπηρέτηση. Κανένας δεν καταχράστηκε τις επιχορηγήσεις, τα κοινοτικά κονδύλια, δεν συμμετείχε στο όργιο εκτεταμένων εκτρωματικών παρανομιών σε αυτή τη χώρα. Κανένας οργανισμός ή πρόσωπο δεν καταχράστηκε δημόσιο χρήμα, κανένας επιχειρηματίας δεν βρήκε τον επί γης παράδεισο της ασυδοσίας, κανένα ΜΜΕ δεν έλαβε από τα ανεξέλεγκτα θαλασσοδάνεια και τις σκανδαλώδεις δημόσιες επιχορηγήσεις, διαφημίσεις και λοιπές εξυπηρετήσεις, κανένας δεν συμμετείχε στο όργιο των προσλήψεων και παροχών στα κρατικά μέσα. Σήμερα, στην πρώτη στραβή, που – θα επιμείνω μέχρι τελικής πτώσεως – αποτελούσε και τεράστια ευκαιρία ανασυγκρότησης αυτής της διεφθαρμένης τριτοκοσμικής χώρας, όλοι παρουσιάζονται άμεμπτοι, όλοι θύματα του συστήματος, όλοι αδικημένοι, όλοι κατατρεγμένα παιδιά ενός κακού κράτους. Για κακοδαιμονίες, παραμορφώσεις, εξαμβλωματικές παθογένειες και διεφθαρμένες νοοτροπίες, απαράδεκτες πρακτικές δυο εκατονταετιών, βρέθηκαν οι φταίχτες: το μνημόνιο, η τρόικα, το επαχθές χρέος, η Μέρκελ, ο Σόιμπλε. Για άλλη μια φορά ως λαός σταθήκαμε σε λάθος καθρέφτη, σε λάθος σημείο, σε λάθος λύση, στον λάθος εαυτό μας, σ’ αυτόν που δεν ευθύνεται ποτέ για τίποτα, σ’ αυτόν που είναι μονίμως θύμα των περιστάσεων και των συγκυριών. Για άλλη μια φορά επενδύουμε σε λάθος πρόσωπα, σε λάθος κόμματα – στην ουσία παραμένουμε στα ίδια - παριστάνοντας ότι έχουμε διανύσει χιλιόμετρα. Ίδιοι δημαγωγίσκοι μας συναρπάζουν, τα προβλήματα γίνονται μόδα και η μόδα γίνεται συρμός κι όσο αδυνατούμε να βολέψουμε την πάρτη μας τόσο θα αγριεύουμε, τόσο θα βουλιάζουμε στις δικές μας κακοδαιμονίες και παθογένειες πιο βαθιά, απομακρυσμένοι τελεσίδικα από τη σωτηρία, την ελπίδα, το μέλλον μας. Όταν ο απλός πολίτης της μεταπολίτευσης δεν κατανοεί σήμερα ότι το παιδί του θα στερηθεί συντάξεως γιατί ο ίδιος συνταξιοδοτήθηκε στα πενήντα του, δεν θα μπορέσει να καταλάβει και ο Σαμαράς, για παράδειγμα, ότι η επιθυμία του να γίνει πρωθυπουργός και να σύρει τη χώρα σε ανώφελες εκλογές ενέπλεξε την κοινωνία σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι με ανυπολόγιστες συνέπειες. Ως λαός, με δυο λόγια, γοητευόμαστε από τα κατά συνθήκη ψεύδη. Όποιος τόλμησε ή αποπειράθηκε σε αυτό τον τόπο να πει την αλήθεια, βρέθηκε έκπτωτος της λαϊκής συμπάθειας. Το μεγαλύτερο και πιο επικίνδυνο ψέμα των μεταπολιτευτικών ετών αποτελεί ότι το μνημόνιο είναι η αιτία των δεινών αυτού του τόπου και στην επαχθέστερη μορφή του ότι η κατάργησή του θα επαναφέρει τη χώρα στην εποχή των παχιών αγελάδων. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ωστόσο η χώρα είναι ότι ξοδεύει εντυπωσιακά περισσότερο από ό,τι παράγει, το ότι δημιουργεί ελλείμματα τα οποία τα καλύπτει με αλλεπάλληλους δανεισμούς.
xenofonb@gmail.com
πηγή: topontiki.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου