Η θάλασσα έχει αρχίσει να αγριεύει,
σύννεφα μαζεύονται και ο ουρανός μαυρίζει, δέντρα, φύλλα και κλαδιά
υποτάσσονται στον αέρα που ξεσπά, λικνίζονται αρμονικά, πάνε να αγγίξουν το
έδαφος αλλά αντέχουν δεν σπάνε, τα γλαροπούλια χάνονται στον ορίζοντα, τρέχουν
σαν κυνηγημένα να κρυφτούν, αλλά εσύ περιμένεις. Ξέρεις σε λίγο θα ξεσπάσει
μπόρα, καταλαβαίνεις ότι είσαι ανήμπορος να αλλάξεις κάτι, δεν μπορείς να πας
πουθενά, αλλά είναι και κάτι μέσα σου που λέει να κάτσεις και να υπομείνεις.
Κοιτάζεις γύρω σου, προσπαθείς να βρεις ένα μέρος να κουρνιάσεις, κάπου να
παγγιάζει και να μη βρέχεσαι. Κάτι βλέπεις, τρέχεις και βολεύεσαι στη ζεστασιά
του. Σε λίγο τα πάντα θα μετατραπούν σε κόλαση, περιμένεις όμως να δεις, δεν
φοβάσαι, στεναχωριέσαι για την καταστροφή που θα ακολουθήσει, αλλά εσύ δεν θα
βραχείς, δεν θα πάθεις κακό, κοίταξες να προστατευτείς. Λίγο αεράκι θα χτυπήσει
τα στήθη σου αλλά θα το αντέξεις, ήδη η αύρα ξεκίνησε να σου χαϊδεύει το
πρόσωπο αλλά εκεί, δεν φεύγεις, αναγκάζεις τον εαυτό σου να περιμένει λες και
κάτι θα σου προσφέρει η όλη δοκιμασία. Καλά κάνεις!
«Μπόρα είναι θα περάσει», έτσι δεν λένε; Πόσο όμορφα είναι, θυμήσου, όλα μετά τη βροχή. Αξίζει να περιμένεις! Σε λίγο ο ουρανός θα είναι πεντακάθαρος και εσύ θα μπορείς να κοιτάξεις ξανά μακριά και να κάνεις όνειρα, όπως τότε. Θα μπορέσεις να βγεις από το κρησφύγετο σου, την αδράνεια του θεατή και να συνεχίσεις τη βόλτα σου, πλάι στη θάλασσα που τόσο αγαπάς, αφουγκράζοντας τα κύματα που τόσο σε ταξιδεύουν.
Όλα είναι όμορφα μετά τη βροχή. Πόσο εύκολα όμως μπορείς να ξεχάσεις το μοιρολόι κάθε μικρής βάρκας που σπαρταρά στα κύματα δεμένη, κατά τη διάρκεια της μπόρας και μετά πνιγμένη από νερά και τύψεις γέρνει προς τη θάλασσα ώστε να αποβάλλει όλα όσα άθελα εγκλώβισε η καρδιά της. Είναι δύσκολο, αλλά πρέπει να υπομείνεις, πρέπει να μάθεις να πολεμάς τέτοιες καταστάσεις. Πρέπει να οπλιστείς με θάρρος, να βρεις το απάνεμο μέρος σου, να μείνεις έξω από το τρελό αυτό χορό και να περιμένεις να τελειώσει. Να κρατήσεις την ακεραιότητα σου. Πρέπει να περιμένεις, μη τρομάξεις, μη φοβηθείς, μπόρα είναι θα περάσει. Πρέπει να κλειστείς μέσα σου και να δυναμώσεις, κάποια στιγμή ίσως μπορέσεις να πας και κόντρα σε ότι σε πληγώνει, έχε όμως λίγη υπομονή.
Όσο δύσκολο και να ναι το τοπίο σε λίγο θα αλλάξει, το χαμόγελο θα έρθει ξανά στα χείλη σου, τα σύννεφα θα φύγουν, τα δάκρυα σου θα στεγνώσουν, μπορεί πολλά τριγύρω σου να αλλάξουν, αλλά εσύ όχι, θα μάθεις να συνεχίζεις τη ζωή σου και πως κάθε τι που συναντάς πρέπει να σε δυναμώνει. Εσύ θα πρέπει να συνεχίσεις τη βόλτα σου στην ακρογιαλιά, όπως τότε...
Καλό μας δρόμο και καλή τύχη, συνοδοιπόροι είμαστε όλοι στο ίδιο ταξίδι
Τώρα πια δε φοβάμαι!
*Ο Νικόλαος Μαρτζίκος είναι μαθηματικός.
πηγή : protagon.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου