του Παύλου Τσίμα
Τι θα ψηφίσεις;
Ο ένας ρίχνει τα μάτια, το βλέμμα στις μύτες των παπουτσιών, σα να ντρέπεται: «Λέω να ψηφίσω Σαμαρά». Ο άλλος σε κοιτά με βλέμμα παρακλητικό- «μην μου πεις κι εσύ ότι κάνω μαλακία»- και: «Θα ψηφίσω Τσίπρα».
Η μια είναι η ψήφος-μουρουνόλαδο. «Ψηφίζω Σαμαρά», όπως μικροί καταπίναμε το φάρμακο, μύτη και μάτια σφιχτά κλειστά, κι ένα ρίγος στην πλάτη, επειδή η μαμά είχε πει ότι αλλιώς θα μείνουμε κοντά, ραχητικά παιδιά. Από φόβο. Η άλλη είναι η ψήφος-καθάρσιο. «Ψηφίζω Τσίπρα», όπως πίνουμε το καθαρτικό, για να αδειάσει με μια βίαιη κένωση, ένα πεπτικό σύστημα που το φρακάραμε με ακαθαρσίες. Και μετά; Μετά, βλέπουμε. Το ρετσινόλαδο είναι μιας χρήσης, δεν είναι μόνιμη δίαιτα.
Ξέρω, υπάρχουν κι άλλες απαντήσεις στο ερώτημα «τι ψηφίζεις», υπάρχουν κι άλλες, διαφορετικές ή πιο παραδοσιακές «αιτιολογήσεις ψήφου» προς την ΝΔ ή τον ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχουν και πολλές άλλες εκδοχές ψήφου. Κάθε ψήφος είναι διαφορετική. Αλλά νιώθω γύρω μου ότι, μέσα από το πέλαγος σύγχυσης, φόβου, αβεβαιότητας και αμφιθυμίας, όπου βυθίζεται το εκλογικό σώμα, οι δυο πιο χαρακτηριστικές τάσεις αυτών των εκλογών είναι η ψήφος-μουρουνόλαδο και η ψήφος- καθαρτικό.
Και μετά;
Μετά αρχίζουμε να γνέθουμε το μαλλί των σεναρίων της επόμενης ημέρας. Που είναι πολλά και με πολλές παραλλαγές. Αλλά στην πραγματικότητα συμποσούνται σε δύο: Είτε θα συνεχιστεί και μετά τις εκλογές- ανεξάρτητα από το ποια κυβέρνηση, ποιας σύνθεσης θα σχηματιστεί- η διαδικασία πόλωσης, αυτός ο φαντασιακός εμφύλιος, αυτή η παρωδία μάχης φωτός με το σκότος, που αντιπαραθέτει τους «αμαρτωλούς του μνημονίου» με τους «αναμάρτητους» ή τους «ευρω-ϊκούς» με τους «δραχμικούς», ανάλογα από ποια σκοπιά βλέπεις την πόλωση. Είτε θα υπερβούμε την παραλυτική πόλωση και θα επιστρέψουμε την επιστροφή του εξόριστου ορθού λόγου στην πολιτική ζωή.
Στην πρώτη περίπτωση, με όποια κυβέρνηση, οδηγούμαστε στο μοιραίο, την κατάρρευση. Στην δεύτερη, και πάλι με όποια κυβέρνηση, μπορεί και να οδηγηθούμε σε κάτι σαν αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ αναγγέλει (αλλά ξέρει ότι μόνος δεν μπορεί να προσφέρει): ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, που θα το διαχειριστούμε με κάποια συναίνεση και θα το διαπραγματευθούμε αποτελεσματικά, ακριβώς ως δικό μας εθνικό σχέδιο, και όχι ως έξωθεν επιβεβλημένο μνημόνιο.
Ποιό από τα δύο σενάρια θα ζήσουμε; Εμπιστεύομαι την σοφία του πλήθους- το αποτέλεσμα των εκλογών. Δεν εμπιστεύομαι, μέχρις αποδείξεως του εναντίου, την σοφία των πολιτικών ηγεσιών, την ικανότητά τους να ανταποκριθούν στο αποτέλεσμα της κάλπης. Αλλά, άνω σχώμεν τας καρδίας...
πηγή: protagon.gr
Ο ένας ρίχνει τα μάτια, το βλέμμα στις μύτες των παπουτσιών, σα να ντρέπεται: «Λέω να ψηφίσω Σαμαρά». Ο άλλος σε κοιτά με βλέμμα παρακλητικό- «μην μου πεις κι εσύ ότι κάνω μαλακία»- και: «Θα ψηφίσω Τσίπρα».
Η μια είναι η ψήφος-μουρουνόλαδο. «Ψηφίζω Σαμαρά», όπως μικροί καταπίναμε το φάρμακο, μύτη και μάτια σφιχτά κλειστά, κι ένα ρίγος στην πλάτη, επειδή η μαμά είχε πει ότι αλλιώς θα μείνουμε κοντά, ραχητικά παιδιά. Από φόβο. Η άλλη είναι η ψήφος-καθάρσιο. «Ψηφίζω Τσίπρα», όπως πίνουμε το καθαρτικό, για να αδειάσει με μια βίαιη κένωση, ένα πεπτικό σύστημα που το φρακάραμε με ακαθαρσίες. Και μετά; Μετά, βλέπουμε. Το ρετσινόλαδο είναι μιας χρήσης, δεν είναι μόνιμη δίαιτα.
Ξέρω, υπάρχουν κι άλλες απαντήσεις στο ερώτημα «τι ψηφίζεις», υπάρχουν κι άλλες, διαφορετικές ή πιο παραδοσιακές «αιτιολογήσεις ψήφου» προς την ΝΔ ή τον ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχουν και πολλές άλλες εκδοχές ψήφου. Κάθε ψήφος είναι διαφορετική. Αλλά νιώθω γύρω μου ότι, μέσα από το πέλαγος σύγχυσης, φόβου, αβεβαιότητας και αμφιθυμίας, όπου βυθίζεται το εκλογικό σώμα, οι δυο πιο χαρακτηριστικές τάσεις αυτών των εκλογών είναι η ψήφος-μουρουνόλαδο και η ψήφος- καθαρτικό.
Και μετά;
Μετά αρχίζουμε να γνέθουμε το μαλλί των σεναρίων της επόμενης ημέρας. Που είναι πολλά και με πολλές παραλλαγές. Αλλά στην πραγματικότητα συμποσούνται σε δύο: Είτε θα συνεχιστεί και μετά τις εκλογές- ανεξάρτητα από το ποια κυβέρνηση, ποιας σύνθεσης θα σχηματιστεί- η διαδικασία πόλωσης, αυτός ο φαντασιακός εμφύλιος, αυτή η παρωδία μάχης φωτός με το σκότος, που αντιπαραθέτει τους «αμαρτωλούς του μνημονίου» με τους «αναμάρτητους» ή τους «ευρω-ϊκούς» με τους «δραχμικούς», ανάλογα από ποια σκοπιά βλέπεις την πόλωση. Είτε θα υπερβούμε την παραλυτική πόλωση και θα επιστρέψουμε την επιστροφή του εξόριστου ορθού λόγου στην πολιτική ζωή.
Στην πρώτη περίπτωση, με όποια κυβέρνηση, οδηγούμαστε στο μοιραίο, την κατάρρευση. Στην δεύτερη, και πάλι με όποια κυβέρνηση, μπορεί και να οδηγηθούμε σε κάτι σαν αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ αναγγέλει (αλλά ξέρει ότι μόνος δεν μπορεί να προσφέρει): ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, που θα το διαχειριστούμε με κάποια συναίνεση και θα το διαπραγματευθούμε αποτελεσματικά, ακριβώς ως δικό μας εθνικό σχέδιο, και όχι ως έξωθεν επιβεβλημένο μνημόνιο.
Ποιό από τα δύο σενάρια θα ζήσουμε; Εμπιστεύομαι την σοφία του πλήθους- το αποτέλεσμα των εκλογών. Δεν εμπιστεύομαι, μέχρις αποδείξεως του εναντίου, την σοφία των πολιτικών ηγεσιών, την ικανότητά τους να ανταποκριθούν στο αποτέλεσμα της κάλπης. Αλλά, άνω σχώμεν τας καρδίας...
πηγή: protagon.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου