Κουτσομπολιά και "αναλύσεις"

talking heads

του Οδυσσέα Ιωάννου
Δύο μόνο πράγματα είναι σίγουρο πως θα συμβούν στην ζωή. Το ένα είναι ο θάνατος και το άλλο αυτό που ούτε καν είχες φανταστεί. Όλα τα μοντέλα και όλα τα θεωρητικά υποδείγματα, απλώς θεμελιώνουν την βεβαιότητα πως τα πράγματα τελικά γίνονται ερήμην τους. Χαζεύω την σιγουριά και την φανατίλα πλήθους επώνυμων δημοσιογράφων, πολιτικών και οικονομικών αναλυτών, για το τι μας επιφυλλάσουν για το μέλλον οι διάφορες εναλλακτικές που έχουμε μπροστά μας.

Στην θέση τους θα ήμουν πιο προσεκτικός και περισσότερο μετριοπαθής γιατί έχουν όλοι τους υποστεί μία τεράστια ήττα που δεν καταπίνεται ούτε ξεχνιέται εύκολα. Όπως έχει πολύ εύστοχα σημειωθεί, έχασαν όλοι τους την μεγαλύτερη είδηση από την μεταπολίτευση και μετά. Την επικείμενη χρεοκοπία της χώρας! Πέρα από κάτι σκόρπιες “γκρίνιες” που αρκετοί από εμάς τις είχαν, για ένα μοντέλο και έναν τρόπο ζωής που σύντομα θα βρει τοίχο, επί της ουσίας κανένας τους (μας)  δεν είχε την επάρκεια, την εγρήγορση και την ενόραση να μιλήσει, μέχρι και το 2008, για εκείνο που ερχόταν με φόρα καταπάνω μας.

Τώρα, ακριβώς οι ίδιοι με πόζα και υφάκι κορυφαίου αναλυτή, υποδεικνύουν, τρομοκρατούν, προσπαθούν να βάλουν τους “παρορμητικούς” στον ίσιο δρόμο. Με ποιες περγαμηνές; ποιο backround; Ποιες επιτυχίες στις προβλέψεις και τις αναλύσεις τους; Μέχρι και έναν μήνα πριν την είσοδό μας στα Μνημόνια και την εμφάνιση των συμπτωμάτων της βαριάς αθένειας σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο, αρθρογραφούσαν στα έγκυρα Μέσα τους μόνο για τα εσωκομματικά μαχαιρώματα στο ΠΑΣΟΚ και για τις συμμαχίες της Ντόρας μέσα στην Νέα Δημοκρατία. Έγραφαν δηλαδή κουτσομπολιά. Σε αυτό ειδικεύτηκαν για χρόνια. Σε απλά κουτσομπολιά. Δεν είχαν μυριστεί απολύτως τίποτα! Πότε πρόλαβαν και μεταμορφώθηκαν σε βαθείς γνώστες του οικονομικού και πολιτικού μέλλοντος της Ευρώπης; Και κατηγορούν και όσους έχουν άλλη άποψη ως μαθητευόμενους μάγους. Ποιοί; Οι διαδρομιστές, εκείνοι που θεώρησαν πως δημοσιογραφία είναι οι χολές και οι εξυπνακισμοί που τους διοχέτευαν οι φίλοι τους βουλευτές. Τους βάφτιζαν μάλιστα και “πηγές”. Τις αποχετεύσεις του κομματικού κράτους.

Χειρότερο από έναν “παραπληγικό” αναλυτή και έναν ατάλαντο (ή χρηματιζόμενο) δημοσιογράφο, είναι ένας αφιλοσόφητος άνθρωπος. Που δεν έχει καμμία ένσταση, κανένα “δέος” για το απρόβλεπτο, που αγνοεί την δεύτερη σιγουριά της ζωής –μετά τον θάνατο- που ανέφερα στην αρχή του κειμένου. Ανάμεσα σε κάποιον που δηλώνει πως γνωρίζει και ελέγχει το μέλλον και σε έναν που δεν αποκλείει να μονομαχήσει κάποτε με έναν ανεμόμυλο για μία Δουλτσινέα, θα προτιμήσω τον δεύτερο. Μιλώντας με καθαρά πολιτικούς όρους, ο πρώτος μού κάνει θανατερά άκαυλος.
protagon.gr