Περιμένοντας…
• την επικράτηση του αυτονόητου και της τεκμηριωμένης Αλήθειας (με Α κεφαλαίο) για το μέλλον της χώρας, και όχι την “κουτσή” αλήθεια που βολεύει τα σχέδια και τις αντι-κοινωνικές σκοπιμότητες των κάθε λογής ”πεφωτισμένων” πλειοψηφιών και μειοψηφιών.
Να αφήσουμε, δηλαδή, τον ”Άγγελο” του Δ. Σαββόπουλου να μας μιλήσει, αλλά να τον ακούσουμε αυτή τη φορά:
“…Τα πόδια μου καήκανε σ’ αυτή την ερημιά
η νύχτα εναλλάσσεται με νύχτα
τα νέα που σας έφερα σας χάιδεψαν τ’ αυτιά
μα απέχουνε πολύ απ’ την αλήθεια
…….
Αμέσως καταλάβαμε τι πήγαινε να πει
και του ‘παμε να φύγει μουδιασμένα
αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει
καλύτερα να μην μας πει κανένα…”
• την με οποιοδήποτε τρόπο τιμωρία των “εγκλημάτων κατά του λαού”, το τέλος του άκρατου λαϊκισμού και του χαϊδέματος των αυτιών των ευάλωτων, οργισμένων και απελπισμένων ανθρώπων με ψεύτικες ελπίδες, υποσχέσεις και σκοπιμότητες, δηλαδή το σάρωμα του πολιτικαντισμού κάθε χρώματος, όπως λέει και ο Δ. Σαββόπουλος,
“… στη φοιτητριούλα που σε έχει ερωτευθεί, θα σε καταγγείλω πονηρέ πολιτευτή…”, – πολιτευτής, τίνος χρώματος άραγε;
• το τέλος των πολύχρωμων και ποικιλώνυμων μύθων που εξυπηρέτησαν σκοπιμότητες (πλειοψηφιών και μειοψηφιών), διαστρέβλωσαν την Aλήθεια και επηρέασαν με μικρά και μεγάλα ψέματα τη ζωή και τις πράξεις μας (ατομικές και συλλογικές):
“…Σου είπαν ψέματα πολλά,
ψέματα σήμερα σου λένε ξανά
κι αύριο ψέματα ξανά θα σου πουν,
ψέματα σου λένε οι εχθροί σου
μα κι οι φίλοι σου, σου κρύβουν την αλήθεια.
Ψεύτικη δόξα σου τάζουν οι ψεύτες
μα κι οι φίλοι σου με ψεύτικες αλήθειες σε κοιμίζουν,
πού πας με ψεύτικα όνειρα;
πού πας με ψεύτικα όνειρα;
Καιρός να σταματήσεις,
καιρός να τραγουδήσεις,
καιρός να κλάψεις και να πονέσεις,
καιρός να δεις.” (Μ. Θεοδωράκης)
• την ειλικρινή και έμπρακτη αναγνώριση λαθών, από αυτούς που έφταιξαν φανερά ή κρυφά, συνειδητά ή ασυνείδητα, λίγο ή πολύ,
• οι νέοι μας, η τελευταία ελπίδα μας, με ωριμότητα και νηφαλιότητα να εκτιμήσουν καθαρά το παρελθόν, τα θετικά και τα λάθη (των παλαιοτέρων, αλλά και τα δικά τους), για να μπορέσουν να βάλουν τη δική τους θετική σφραγίδα στο μέλλον, μετατρέποντας την δικαιολογημένη οργή τους σε δημιουργία και πρόοδο
• την ανα-ζωογονητική φωνή των Πνευματικών ανθρώπων (όχι των κάθε λογής εξαρτημένων “διανοουμένων”), αν και κάποιοι από αυτούς χρόνια μιλούσαν, χωρίς να ακούγονται πραγματικά όμως, γιατί οι φωνές τους σκεπάζονταν από τις έξαλλες κραυγές των κομματικών, οικονομικών, συντεχνιακών και άλλων ολιγαρχιών:
«…Τι σημαίνει να μιλήσουν (οι πνευματικοί άνθρωποι); Τους ακούει κανείς; Πρώτα πρώτα δεν τους ξέρει κανείς. Να βγουν στα μπαλκόνια δηλαδή; Γράφουν καθημερινώς σε εφημερίδες σπουδαίοι άνθρωποι, σπουδαία άρθρα. Τα ενστερνίζεται κανείς;…» (Μάνος Ελευθερίου)
• την ουσιαστική αναβάθμιση της Παιδείας και του Πολιτισμού, σε πείσμα όσων υποτιμούν αυτούς του βασικούς πυλώνες της Δημοκρατίας, ίσως γιατί οι ίδιοι δεν μπορούν να αντέξουν την ιδέα της πραγματικής (και όχι κουτσουρεμένης στα μέτρα τους) Δημοκρατίας των ενημερωμένων, ευαίσθητων και υπεύθυνων Πολιτών,
• την ενίσχυση και ανάδειξη των συλλογικών ιδιαίτερων χαρακτηριστικών, δυνατοτήτων και ουσιαστικών πλεονεκτημάτων μας που μπορούν να εγγυηθούν την “έξοδο” μας σ’ ένα μέλλον αλληλεγγύης, δικαιοσύνης, ελπίδας, αξιοπρέπειας, σεβασμού του άλλου, σε μια κοινωνία βασισμένης στην Αλήθεια, στην δημιουργικότητα και όχι στα δανεικά,
• την επαναφορά της κυριαρχίας των κοινωνιών αντί των αγορών (και των εξαρτημένων από αυτές), δηλαδή, την “ανακάλυψη” ξανά του προοδευτικού οράματος της Ευρώπης των λαών και της ουμανιστικής και ορθολογικής προσέγγισης στη λύση των μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων
• επαναφορά των βασικών αξιών μιας ανθρώπινης κοινωνίας, οι οποίες θεμελιώθηκαν από μεγάλους στοχαστές χιλιάδες χρόνια τώρα και για τις οποίες, θυσίες ανθρώπων, προσέφεραν “νερό” και “χώμα” για να φυτρώσουν και ν’ ανθίσουν,
αναρωτιέμαι αν,
θα συνεχισθεί η σκληρή και επώδυνη εποχή της παρακμής, της δημοκρατίας υπό προϋποθέσεις, της αναγκαστικής εξάρτησης από ισχυρούς, του ατεκμηρίωτου φανατικού λόγου, των ανεύθυνων λόγων και πράξεων, των ιδεοληψιών, του προκλητικού πλουτισμού των λίγων, της ανεπαρκέστατης πολιτικής τάξης, της ιδιώτευσης, της αδιαφορίας για το συλλογικό καλό, του ωχαδερφισμού, της οργισμένης απογοήτευσης των νέων,
ή αν,
έρχεται η ώρα της καινούργιας εποχής που θα σηματοδοτηθεί από τον στίχο του Δ. Σολωμού:
”Το χάσμα π’ άνοιξε ο σεισμός ευθύς εγιόμισε άνθη.”
Αξίζει να παλέψουμε για να έρθει αυτή σύντομα η ώρα γιατί,
“…Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
…Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
…Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα ‘σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
…Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.” (Μ. Αναγνωστάκης)
πηγή: aixmi.gr
• την επικράτηση του αυτονόητου και της τεκμηριωμένης Αλήθειας (με Α κεφαλαίο) για το μέλλον της χώρας, και όχι την “κουτσή” αλήθεια που βολεύει τα σχέδια και τις αντι-κοινωνικές σκοπιμότητες των κάθε λογής ”πεφωτισμένων” πλειοψηφιών και μειοψηφιών.
Να αφήσουμε, δηλαδή, τον ”Άγγελο” του Δ. Σαββόπουλου να μας μιλήσει, αλλά να τον ακούσουμε αυτή τη φορά:
“…Τα πόδια μου καήκανε σ’ αυτή την ερημιά
η νύχτα εναλλάσσεται με νύχτα
τα νέα που σας έφερα σας χάιδεψαν τ’ αυτιά
μα απέχουνε πολύ απ’ την αλήθεια
…….
Αμέσως καταλάβαμε τι πήγαινε να πει
και του ‘παμε να φύγει μουδιασμένα
αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει
καλύτερα να μην μας πει κανένα…”
• την με οποιοδήποτε τρόπο τιμωρία των “εγκλημάτων κατά του λαού”, το τέλος του άκρατου λαϊκισμού και του χαϊδέματος των αυτιών των ευάλωτων, οργισμένων και απελπισμένων ανθρώπων με ψεύτικες ελπίδες, υποσχέσεις και σκοπιμότητες, δηλαδή το σάρωμα του πολιτικαντισμού κάθε χρώματος, όπως λέει και ο Δ. Σαββόπουλος,
“… στη φοιτητριούλα που σε έχει ερωτευθεί, θα σε καταγγείλω πονηρέ πολιτευτή…”, – πολιτευτής, τίνος χρώματος άραγε;
• το τέλος των πολύχρωμων και ποικιλώνυμων μύθων που εξυπηρέτησαν σκοπιμότητες (πλειοψηφιών και μειοψηφιών), διαστρέβλωσαν την Aλήθεια και επηρέασαν με μικρά και μεγάλα ψέματα τη ζωή και τις πράξεις μας (ατομικές και συλλογικές):
“…Σου είπαν ψέματα πολλά,
ψέματα σήμερα σου λένε ξανά
κι αύριο ψέματα ξανά θα σου πουν,
ψέματα σου λένε οι εχθροί σου
μα κι οι φίλοι σου, σου κρύβουν την αλήθεια.
Ψεύτικη δόξα σου τάζουν οι ψεύτες
μα κι οι φίλοι σου με ψεύτικες αλήθειες σε κοιμίζουν,
πού πας με ψεύτικα όνειρα;
πού πας με ψεύτικα όνειρα;
Καιρός να σταματήσεις,
καιρός να τραγουδήσεις,
καιρός να κλάψεις και να πονέσεις,
καιρός να δεις.” (Μ. Θεοδωράκης)
• την ειλικρινή και έμπρακτη αναγνώριση λαθών, από αυτούς που έφταιξαν φανερά ή κρυφά, συνειδητά ή ασυνείδητα, λίγο ή πολύ,
• οι νέοι μας, η τελευταία ελπίδα μας, με ωριμότητα και νηφαλιότητα να εκτιμήσουν καθαρά το παρελθόν, τα θετικά και τα λάθη (των παλαιοτέρων, αλλά και τα δικά τους), για να μπορέσουν να βάλουν τη δική τους θετική σφραγίδα στο μέλλον, μετατρέποντας την δικαιολογημένη οργή τους σε δημιουργία και πρόοδο
• την ανα-ζωογονητική φωνή των Πνευματικών ανθρώπων (όχι των κάθε λογής εξαρτημένων “διανοουμένων”), αν και κάποιοι από αυτούς χρόνια μιλούσαν, χωρίς να ακούγονται πραγματικά όμως, γιατί οι φωνές τους σκεπάζονταν από τις έξαλλες κραυγές των κομματικών, οικονομικών, συντεχνιακών και άλλων ολιγαρχιών:
«…Τι σημαίνει να μιλήσουν (οι πνευματικοί άνθρωποι); Τους ακούει κανείς; Πρώτα πρώτα δεν τους ξέρει κανείς. Να βγουν στα μπαλκόνια δηλαδή; Γράφουν καθημερινώς σε εφημερίδες σπουδαίοι άνθρωποι, σπουδαία άρθρα. Τα ενστερνίζεται κανείς;…» (Μάνος Ελευθερίου)
• την ουσιαστική αναβάθμιση της Παιδείας και του Πολιτισμού, σε πείσμα όσων υποτιμούν αυτούς του βασικούς πυλώνες της Δημοκρατίας, ίσως γιατί οι ίδιοι δεν μπορούν να αντέξουν την ιδέα της πραγματικής (και όχι κουτσουρεμένης στα μέτρα τους) Δημοκρατίας των ενημερωμένων, ευαίσθητων και υπεύθυνων Πολιτών,
• την ενίσχυση και ανάδειξη των συλλογικών ιδιαίτερων χαρακτηριστικών, δυνατοτήτων και ουσιαστικών πλεονεκτημάτων μας που μπορούν να εγγυηθούν την “έξοδο” μας σ’ ένα μέλλον αλληλεγγύης, δικαιοσύνης, ελπίδας, αξιοπρέπειας, σεβασμού του άλλου, σε μια κοινωνία βασισμένης στην Αλήθεια, στην δημιουργικότητα και όχι στα δανεικά,
• την επαναφορά της κυριαρχίας των κοινωνιών αντί των αγορών (και των εξαρτημένων από αυτές), δηλαδή, την “ανακάλυψη” ξανά του προοδευτικού οράματος της Ευρώπης των λαών και της ουμανιστικής και ορθολογικής προσέγγισης στη λύση των μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων
• επαναφορά των βασικών αξιών μιας ανθρώπινης κοινωνίας, οι οποίες θεμελιώθηκαν από μεγάλους στοχαστές χιλιάδες χρόνια τώρα και για τις οποίες, θυσίες ανθρώπων, προσέφεραν “νερό” και “χώμα” για να φυτρώσουν και ν’ ανθίσουν,
αναρωτιέμαι αν,
θα συνεχισθεί η σκληρή και επώδυνη εποχή της παρακμής, της δημοκρατίας υπό προϋποθέσεις, της αναγκαστικής εξάρτησης από ισχυρούς, του ατεκμηρίωτου φανατικού λόγου, των ανεύθυνων λόγων και πράξεων, των ιδεοληψιών, του προκλητικού πλουτισμού των λίγων, της ανεπαρκέστατης πολιτικής τάξης, της ιδιώτευσης, της αδιαφορίας για το συλλογικό καλό, του ωχαδερφισμού, της οργισμένης απογοήτευσης των νέων,
ή αν,
έρχεται η ώρα της καινούργιας εποχής που θα σηματοδοτηθεί από τον στίχο του Δ. Σολωμού:
”Το χάσμα π’ άνοιξε ο σεισμός ευθύς εγιόμισε άνθη.”
Αξίζει να παλέψουμε για να έρθει αυτή σύντομα η ώρα γιατί,
“…Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
…Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
…Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα ‘σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
…Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.” (Μ. Αναγνωστάκης)
πηγή: aixmi.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου