"Πολιτική κουζίνα"

της Αγγελικής Κοσμοπούλου

Δεν μένουν παρά λίγες εβδομάδες ως τις εκλογές και ο πολιτικός διάλογος, άνευρος όσο ποτέ κι αμήχανος, καταδικασμένος απ΄τη χρόνια ανυπαρξία παρρησίας, επανέρχεται στις πολιτικές συνταγές. Σαν τους καταλόγους των εστιατορίων σε μέρες σαρακοστιανές, όπως αυτές εδώ, οι εκλογικές προσφορές έχουν πολλά και για κάθε γούστο: μενού αντιμνημονιακά, μενού μνημονιακά, μενού ανάμικτα και, κάποτε, αχαρακτήριστα. Ανάλογες κι οι συνταγές –άλλες ευρωπαϊκές, άλλες αμιγώς ελληνικές, άλλες γιαλαντζί και κάποιες, οι χειρότερες, «ψαγμένες» ή «πειραγμένες» (θου, Κύριε, για το νεολογισμό), από εκείνες που ξεκίνησαν από μια αβασάνιστη αναζήτηση του «καινούργιου» και μάστισαν τη χώρα μας για χρόνια. 

Πώς να αναγνώσω τα πολιτικά μενού των ημερών; Τι κρύβουν οι εμβληματικές συνταγές τους; H πρόσφατα ανεστραμμένη πορεία του Αντώνη Σαμαρά μοιάζει αβέβαιη απόπειρα για ανοιξιάτικο ρυζότο: εύκολο φαγητό που φτάνει να ταΐσει πολλούς, σερβιρισμένο με ευρωπαϊκό όνομα αντί για το παραδοσιακότερο πιλάφι. Θα’ταν πιο πετυχημένο, στα σίγουρα, από τα χέρια μάγειρα σαφέστερων προθέσεων, μα εδώ, σ΄αυτή τη συντηρητική «κουζίνα ξενοδοχείου» που απευθύνεται σ΄όλα τα γούστα, αργά ή γρήγορα θα λασπώσει. Η πρόταση Βενιζέλου –για γεμιστά ή γιουβαρλάκια, θαρρώ- δείχνει πως ο ευτραφής μάγειρας διάβασε κάποτε μια συνταγή, μα να την ξέχασε ευθύς μόλις φόρεσε τον άσπρο σκούφο. Απ΄τις προσεκτικές μετρήσεις των υλικών (τόσο το πιπέρι, τόσο το αλάτι, τόσος ο δυόσμος να νοστιμίσει) πέρασε άτσαλα στις επιταγές μιας νέας κουζίνας που παλεύει να χωρέσει λίγο απ’όλα, ικανοποιώντας παραινέσεις από αμάθητους sous-chefs. Στο πιάτο του συνυπάρχουν το σκόρδο με το κρεμμύδι κι ο μαϊντανός με το κουκουνάρι, μα εξ ανάγκης δε λείπουν συστατικά αταίριαστα, που υπήρχαν στο ράφι και δεν πρέπει να πάνε χαμένα. Αυτό που λείπει είναι το μυστικό υλικό που δίνει τη νοστιμιά –με τη φρεσκάδα της στιγμής, αντί για επίγευση από ληγμένο φακελάκι. Την πρόταση Τσίπρα δεν θα την έβαζα καν στο τραπέζι. Θα την άφηνα για ένα βράδυ απελπισίας –Δεκαπενταύγουστο, ας πούμε, με τα ντουλάπια της κουζίνας άδεια, το μίνι μάρκετ της γειτονιάς κλειστό και τους πιτσαδόρους σε άδεια – όταν θα αρκούσε μια πρόχειρη ομελέττα, με τα αυγά χτηπημένα με προκλητικά οργισμένη ένταση. Ο πολυμήχανος μάγειρας Καμμένος σιγοψήνει καιρό αρνάκι στη λαδόκολλα –πιάτο των ημερών, της παράδοσης, της σίγουρης επιτυχίας– και στρώνει ήδη το τραπέζι. Τους Κατσελοκαστανίδηδες τους φαντάζομαι να φωτογραφίζονται πλάτη-πλάτη στην κουζίνα και να πιάνουν τα μαχαίρια μόλις σβήσει το φλας. Όσο για τον Φώτη Κουβέλη, περνάει ακόμα απ΄τα ντουλάπια στο ψυγείο και τούμπαλιν, αναζητώντας τα υλικά πριν σκεφτεί τη συνταγή -κι η μινεστρόνε του μου πέφτει άγευστη ως τώρα.  

Όχι, δεν με πείθουν οι πολιτικές συνταγές αυτής της άνοιξης. Όπως και να τις δω, ό,τι κι αν δοκιμάσω να τους προσθέσω, μοιάζουν άγευστες. Δεν φτάνουν λίγο αλάτι και λίγο πιπέρι. Κάτι λείπει. Κάτι απ΄τα βασικά, για τη μαγειρική και την πολιτική ομού. Λείπουν τα καλά υλικά, φρέσκα και διαλεγμένα με φροντίδα. Λείπουν οι οδηγίες –καλή προετοιμασία, σταθεροί τρόποι παρασκευής, σωστή θερμοκρασία, προτάσεις για το σερβίρισμα. Λείπουν οι μάγειρες. Δεν θέλω άλλους τηλεοπτικούς σταρ, ούτε επώνυμους σεφ με τα αστέρια αραδιασμένα στο ρούχο τους. Θέλω μάγειρες, ψημένους στη δουλειά, ταπεινωμένους απ΄τις απαιτήσεις της, ανθεκτικούς στις ψηλές θερμοκρασίες, εφευρετικούς όταν κόβει η σάλτσα ή δεν φτάνουν τα υλικά. Σ΄αυτές τις εκλογές δεν τους βρίσκω, μα δεν θα απελπιστώ. Όσο αγαπώ τη μαγειρική, τόσο απεχθάνομαι τα μαγειρέματα – μα ευτυχώς αντέχω καιρό με λίγο ψωμί, λίγο τύρι κι αυτό το ονειρεμένο καμπερνέ του φετεινού χειμώνα. 

πηγή: protagon.gr