Η Τέχνη υπάρχει για να μας θυμίζει, πως όταν οι τίτλοι τέλους θα γίνονται αυλαία που ανοίγει, τότε το τελευταίο χειροκρότημα θα μοιάζει πάντα πρώτο!!
Αυτό είναι ζωή!
Αμφιβολίες. Πολλές και χρόνια τώρα. Κάθε μέρα αμφιβάλλω για τον εαυτό μου. Κάθε μοναδική μέρα που περνά. Όχι, όμως, για το πάθος μου. Μα τελευταία, νιώθω μια άρνηση. Κι αναρρωτιέμαι αν ό,τι δεν παίρνουμε από τους ανθρώπους είναι αυτό που μας κάνει να θέλουμε να βουτήξουμε μέσα στην Τέχνη. Σκέφτομαι, πως σε μια εποχή όπου κανείς δεν έχει μάθει να δίνει, η οικονομική κρίση είναι πολύ μικρή δικαιολογία για να μην τραβήξεις το δρόμο της. Κι εγώ, τον ακολούθησα…
Θέλω να σταθώ πάνω σε μια σκηνή και ν’ αναπληρώσω ό,τι μου λείπει. Να πάρω και να δώσω. Να ολοκληρωθώ. Γιατί μόνο έτσι ολοκληρώνεσαι. Όταν έχεις μάθει να δέχεσαι αλλά και να προσφέρεις. Μα η άρνηση που νιώθω με τρομάζει. Κι αρχίζω ν’ αμφιβάλλω για το πάθος μου…
Τι είναι αυτό που τελευταία πήρα από τους ανθρώπους και δε νιώθω αυτήν την ακαταμάχητη ανάγκη να το θρέψω στην αγκαλιά της; Οραματίζομαι το μέλλον κι αναρρωτιέμαι αν τελικά μου αξίζει η αγκαλιά της… Και τότε θυμήθηκα τι μου είχε ψιθυρίσει όταν την πρωτοπάτησα. «… Δε θέλεις να με πληγώσεις, αλλά θα το κάνεις. Συγνώμη που σε πονάω. Δε θέλω να σε πληγώσω αλλά το κάνω. Θα το κάνω κάθε φορά που σε αγκαλιάζω.»
Δεν μπορώ να καταλάβω ποιά από τις δυό μας πληγώνει αυτή τη φορά. Με πλημμυρίζουν ενοχές και κάτι μου λέει πως είμαι εγώ αυτή που το κάνει… Μα τι σημασία έχει; Αφού κάθε φορά που πληγώνεται εκείνη, πληγώνομαι κι εγώ. Έτσι είναι το πάθος!
Συνεχίζω να γράφω. Προσπαθώ να στάξω λίγο από το μέσα μου πάνω σ’ αυτό εδώ το «χαρτί». Ν’ αφήσω ένα αποτύπωμά μου. Ένα μικρό δικό μου για να σου δώσω λίγο μια αφορμή κι εσένα.
Μια αφορμή αποζητούσα κι εγώ. Να μάθω πως ό,τι αγαπώ μπορεί και να το μισήσω. Πως ό,τι με παθιάζει μπορεί και να με κουράσει. Πως ό,τι έχω ανάγκη μπορεί και να το αρνηθώ. Πως ό,τι θέλω μπορεί και να με απορρίψει.
Μια αφορμή που κράτησε χρόνια, μα έλαμψε μέσα σε μια μικρή στιγμή. Να μάθω να το αγαπώ από την αρχή, να μάθω να πατώ την κούραση και να ξυπνάω εγώ το πάθος μου για ‘κείνο. Να μάθω να πολεμώ την άρνηση και να το αποδέχομαι ξανά, να το έχω πάλι ανάγκη… Να μάθω πως πριν με απορρίψει το ο,τιδήποτε, οφείλω εγώ να το διεκδικήσω. Μια αφορμή να μάθω να μην εγκαταλείπω ό,τι αγαπώ αληθινά. Ό,τι κι αν είναι αυτό. Γιατί μόνο έτσι μπορείς να αγαπάς. Αληθινά. Με κανέναν άλλο τρόπο.
Μέσα σε μια πόλη, όπου όλοι ζούμε κουρασμένοι, παρασύρθηκα κι εγώ στο να σύρω τα πόδια μου στο έδαφος. Μα δε θα με άξιζε μια σκηνή αν συνέχιζα να το κάνω. Γιατί εκείνη και τα παιδιά της υπάρχουν για να δίνουν τον παλμό του βηματισμού μας.
Η Τέχνη υπάρχει για να μας θυμίζει, πως όταν οι τίτλοι τέλους θα γίνονται αυλαία που ανοίγει, τότε το τελευταίο χειροκρότημα θα μοιάζει πάντα πρώτο!!
Αυτό είναι ζωή!
πηγή: aixmi.gr (16/1/2011)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου