Σοφός ο κυβερνήτης του εαυτού του
που αρνείται τις τιμές
που είναι μέσα του ακέραιος και αυτάρκης
Οράτιος
Χρειάζεται πολιτικό θάρρος, ελευθερία λόγου, ανθρωπιά και, κυρίως, αυτοθυσία για να αποτιναχτούν τα δεσμά της επαγγελματοποιημένης ή και «εξαρτημένης» πολιτικής. Χρειάζεται, όμως, και εμπιστοσύνη του λαού στους «Άλλους».
Τα προβλήματα, τρέχοντα ή ιστορικά, θα τα χειριστεί καλύτερα η νέα γενιά των πολιτικών, διαπράττοντας ίσως τα δικά της λάθη αλλά μη κινούμενη από παλατιανής ή χολιγουντιανής έμπνευσης νήματα του ασυγνώστου παρελθόντος
Είναι, επιτέλους, καιρός να ηγεμονεύσουν οι ερασιτέχνες εραστές της προσφοράς και να αποσυρθούν οι επαγγελματίες καταχρηστές της παραφ(θ)οράς.
«Εκείνοι» αποφάσισαν να διεξαχθούν εκλογές. Το διαμήνυσαν στους πολιτικούς. «Αυτοί» ή πείστηκαν ή δεν είχαν εναλλακτική λύση. Αναζήτησαν και βρήκαν «ιδεολογικό περιτύλιγμα»: έκλεισε το PSI.
«Εκείνοι» δε φοβόντουσαν την πτώση του ενός κόμματος και την άνοδο του άλλου. Απλώς έκριναν ότι δε χρειαζόταν να ρισκάρουν δοκιμάζοντας νέους συνδυασμούς, γι’αυτό υπέγραψαν «συμβόλαιο τιμής» με τους Δύο Μεγάλους.
Καλύτερα το παλιό, γνωστό αναξιόπιστο (ως προς το λαό) αλλά ιδιαίτερα «πιστό» (ως προς «εκείνους») πολιτικό προσωπικό.
«Εκείνοι» ευχαριστημένοι που (παρα)κυβερνούν χωρίς να θίγονται ή να φθείρονται. «Αυτοί» ικανοποιημένοι που τους έδωσαν ένα «κορδόνι αβάντζο», δηλαδή μια (επαν)εκλογή για να διευθετήσουν τα του οίκου τους, τα των επιγόνων και απογόνων τους.
Υπάρχουν, όμως – ή έστω θέλουμε να πιστέψουμε ότι υπάρχουν – και οι «Άλλοι».
Οι «Άλλοι» που δεν δέχονται «προστασίες» παρεούλας, που δεν έχουν δύο πρόσωπα («αρεστό» στον αρχηγό κι «αριστερό» στο λαό), που δεν είναι έμμισθοι ή μπίζνεσμεν των κομματικών γραφείων, που μπήκαν στον πολιτικό ή στον κοινωνικό αγώνα για να δώσουν κι όχι να πάρουν.
Χρειάζεται πολιτικό θάρρος, ελευθερία λόγου, ανθρωπιά και, κυρίως, αυτοθυσία για να αποτιναχτούν τα δεσμά της επαγγελματοποιημένης ή και «εξαρτημένης» πολιτικής. Χρειάζεται, όμως, και εμπιστοσύνη του λαού στους «Άλλους».
Τα προβλήματα, τρέχοντα ή ιστορικά, θα τα χειριστεί καλύτερα η νέα γενιά των πολιτικών, διαπράττοντας ίσως τα δικά της λάθη αλλά μη κινούμενη από παλατιανής ή χολιγουντιανής έμπνευσης νήματα του ασυγνώστου παρελθόντος
Είναι, επιτέλους, καιρός να ηγεμονεύσουν οι ερασιτέχνες εραστές της προσφοράς και να αποσυρθούν οι επαγγελματίες καταχρηστές της παραφ(θ)οράς.
Υ.Γ.: Όσο για τους Δημόρατους, του Ξέρξη τους αυλικούς, ας μη σκέφτονται πια τη Σπάρτη. Χωρίς αιδώ, βασιλικήν εύνοιαν αναζήτησαν, ξεχνώντας ίσως πως στο τέλος πάντα οι Έλληνες βγαίνουν νικητές.
πηγή: aixmi.gr
που αρνείται τις τιμές
που είναι μέσα του ακέραιος και αυτάρκης
Οράτιος
Χρειάζεται πολιτικό θάρρος, ελευθερία λόγου, ανθρωπιά και, κυρίως, αυτοθυσία για να αποτιναχτούν τα δεσμά της επαγγελματοποιημένης ή και «εξαρτημένης» πολιτικής. Χρειάζεται, όμως, και εμπιστοσύνη του λαού στους «Άλλους».
Τα προβλήματα, τρέχοντα ή ιστορικά, θα τα χειριστεί καλύτερα η νέα γενιά των πολιτικών, διαπράττοντας ίσως τα δικά της λάθη αλλά μη κινούμενη από παλατιανής ή χολιγουντιανής έμπνευσης νήματα του ασυγνώστου παρελθόντος
Είναι, επιτέλους, καιρός να ηγεμονεύσουν οι ερασιτέχνες εραστές της προσφοράς και να αποσυρθούν οι επαγγελματίες καταχρηστές της παραφ(θ)οράς.
«Εκείνοι» αποφάσισαν να διεξαχθούν εκλογές. Το διαμήνυσαν στους πολιτικούς. «Αυτοί» ή πείστηκαν ή δεν είχαν εναλλακτική λύση. Αναζήτησαν και βρήκαν «ιδεολογικό περιτύλιγμα»: έκλεισε το PSI.
«Εκείνοι» δε φοβόντουσαν την πτώση του ενός κόμματος και την άνοδο του άλλου. Απλώς έκριναν ότι δε χρειαζόταν να ρισκάρουν δοκιμάζοντας νέους συνδυασμούς, γι’αυτό υπέγραψαν «συμβόλαιο τιμής» με τους Δύο Μεγάλους.
Καλύτερα το παλιό, γνωστό αναξιόπιστο (ως προς το λαό) αλλά ιδιαίτερα «πιστό» (ως προς «εκείνους») πολιτικό προσωπικό.
- «Αυτοί», εις μεν τα υψηλά κλιμάκια ζύγισαν τα υπέρ και τα κατά, εις δε τα χαμηλά δεν πρόλαβαν να (συ)σκεφθούν. Τελικά, βέβαια, ενέδωσαν όλοι.
«Εκείνοι» ευχαριστημένοι που (παρα)κυβερνούν χωρίς να θίγονται ή να φθείρονται. «Αυτοί» ικανοποιημένοι που τους έδωσαν ένα «κορδόνι αβάντζο», δηλαδή μια (επαν)εκλογή για να διευθετήσουν τα του οίκου τους, τα των επιγόνων και απογόνων τους.
Υπάρχουν, όμως – ή έστω θέλουμε να πιστέψουμε ότι υπάρχουν – και οι «Άλλοι».
- Ο «Άλλοι» που προτιμούν εθνικούς ηγέτες και όχι αρχηγούς ομάδων.
Οι «Άλλοι» που δεν δέχονται «προστασίες» παρεούλας, που δεν έχουν δύο πρόσωπα («αρεστό» στον αρχηγό κι «αριστερό» στο λαό), που δεν είναι έμμισθοι ή μπίζνεσμεν των κομματικών γραφείων, που μπήκαν στον πολιτικό ή στον κοινωνικό αγώνα για να δώσουν κι όχι να πάρουν.
Χρειάζεται πολιτικό θάρρος, ελευθερία λόγου, ανθρωπιά και, κυρίως, αυτοθυσία για να αποτιναχτούν τα δεσμά της επαγγελματοποιημένης ή και «εξαρτημένης» πολιτικής. Χρειάζεται, όμως, και εμπιστοσύνη του λαού στους «Άλλους».
Τα προβλήματα, τρέχοντα ή ιστορικά, θα τα χειριστεί καλύτερα η νέα γενιά των πολιτικών, διαπράττοντας ίσως τα δικά της λάθη αλλά μη κινούμενη από παλατιανής ή χολιγουντιανής έμπνευσης νήματα του ασυγνώστου παρελθόντος
Είναι, επιτέλους, καιρός να ηγεμονεύσουν οι ερασιτέχνες εραστές της προσφοράς και να αποσυρθούν οι επαγγελματίες καταχρηστές της παραφ(θ)οράς.
Υ.Γ.: Όσο για τους Δημόρατους, του Ξέρξη τους αυλικούς, ας μη σκέφτονται πια τη Σπάρτη. Χωρίς αιδώ, βασιλικήν εύνοιαν αναζήτησαν, ξεχνώντας ίσως πως στο τέλος πάντα οι Έλληνες βγαίνουν νικητές.
πηγή: aixmi.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου