της Μαρίας Γκορίτσα
Ποτέ δεν είσαι σίγουρος ότι την έχεις πραγματικά κατακτήσει. Όμως κάποια στιγμή έρχεται σαν δώρο να σε ενθουσιάσει, να σε εκπλήξει, να σε ανταμείψει. "Με λένε Μαρία και είμαι καλά" σκέφτεσαι, εκείνη την πολύ συγκεκριμένη στιγμή που σου αποκαλύπτεται -άμα σε λένε Μαρία φυσικά. Μπορεί να σε λένε Γιώργο και να είσαι καλά. Πάντως την ώρα που η αυτογνωσία σου αποκαλύπτεται, την αισθάνεσαι και τη συναισθάνεσαι. Πρώτα με τις αισθήσεις σου: νιώθεις μια ευεξία, κοκκινισμένα τα μάγουλα και μια ταχυκαρδία. Μετά με το συναίσθημα: κατακλύζεσαι από ικανοποίηση, δύναμη, αυτοκυριαρχία, ανακούφιση και ενθουσιασμό.
Είναι σαφές ότι κατακτάς το προσωπικό σου Εβερεστ, εκείνο το "momentum" όταν συνειδητοποιείς ότι είσαι καλά με τον εαυτό σου, καλά με τα πρόσωπα, καλά με τα πράγματα και καλά με τον χρόνο. Μοιάζει πολύ απλό όταν το κατακτάς είναι όμως πολύπλοκο, σύνθετο, χρονοβόρο, σαν ένα παζλ απο χιλιάδες μικρά επιτεύγματα, αποτυχίες, εμπειρίες, που κάποια στιγμή ολοκληρώνεται. Είσαι τυχερός άμα το ζήσεις γιατί νομίζω είναι σαν τον μεγάλο έρωτα. Δεν είναι τόσο αυτονόητο για τον καθένα ότι θα τον βιώσει στη ζωή του, ούτε μπορείς να πεις ότι δεν έχει αξία η ζωή χωρίς αυτόν. Αν όμως προκύψει παίρνει η ζωή τη μαγική της διάσταση.
Όμως εκεί που νιώθεις ότι έχεις τον έλεγχο των πάντων στη ζωή σου, πόσο βαθιά γελασμένος είσαι. Η ύβρις της αυτογνωσίας σου, σε κάνει να ξεχνάς ότι είσαι θνητός. Ότι είσαι μια μονάδα ύλης που ζει σε ένα σπίτι, σε μια πόλη, μιας χώρας, ενός πλανήτη που περιστρέφεται στο σύμπαν. Ακόμη κι αν δε σε επηρρεάζει άμεσα το σύμπαν, και η πορεία της γης ή το φαινόμενο θερμοκηπίου σου ακούγονται σαν σενάρια επιστημονικής φαντασίας, έχεις πάντα μια χώρα, μια Ελλάδα να σε ταρακούνησει. Έχεις ενα σπίτι, το σπίτι σου όπου μυρίζεις καπνό αλλά δεν ξέρεις τι καίγεται και νόμιζες ότι η φωτιά είναι στου γείτονα. Έχεις και τους συμπατριώτες σου που αποφασίζουν για την τύχη σου. Έχεις. Μην πεις ότι δεν έχεις.
Και έτσι στα ξαφνικά, εντελώς αναίτια, απροετοίμαστα, άδικα, έρχεται και στη δική σου πόρτα, η ανατροπή της αυτογνωσίας σου. Σε εσένα που ήσουν καλά, και έφτυνες τον κόρφο σου γιατί πιστεύεις και στο κακό το μάτι, έρχεται η απώλεια της ταυτότητας σου. Και ψάχνεις. Και το ξαναπερπατάς μπρος πίσω με προσοχή το μονοπάτι που διάβηκες, γιατί είσαι και νοικοκύρης και λογικός και θέλεις να βρεις το λάθος που έκανες. Γιατί δεν μπορεί λες να είναι τόσο στραβός ο γιαλός. Κάπου στραβά θα αρμένισα.
Δεν υπάρχει όμως συγκεκριμένο στραβοπάτημα που μπορείς να εντοπίσεις. ΕΙναι κι αυτό ένα παζλ. Σαν κι εκείνο που σε οδήγησε στην αυτογνωσία. Είναι ένα παζλ που ίσως και εσύ ο νοικοκύρης, να είσαι ένα κομμάτι του. Μα πιο καλά άμα κοιτάξεις, θα δεις ότι στα πιο πολλά κομμάτια του παζλ που σε οδήγησε να χάσεις την ταυτότητα που τόσο επίπονα κατέκτησες, είναι η τύχη, είναι η ανθρώπινη φύση, είναι το μέτρο που χάθηκε, η λεπτομέρεια που ξέφυγε, είναι το πολύ και το τίποτα. Η λέξη που δεν ειπώθηκε. Η συγγνώμη που δεν δόθηκε. Είναι όλα αυτά που συνετέλεσαν να γίνει αυτό το λάθος. Να πάρουμε τη ζωή μας λάθος.
πηγή: protagon.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου