Θέλω να μετρήσω ως το εκατό, να ανοίξω τα μάτια και να είναι όλα αλλιώτικα. Όχι, διαφορετικά, αλλιώτικα. Διαβρωθήκαμε από την κρίση και τις συνέπειες της και ξεχάσαμε να ζούμε. Διαβρωθήκαμε όμως κι από τον καταναλωτισμό και μία μανία συλλογής πραγμάτων σαν δείγμα δύναμης και καλοζωίας. Κλείσαμε τις στρόφιγγες των αισθήσεων και κατεβάσαμε ρολά στα ανθρώπινα, αυτά που λίγο ή πολύ όλοι έχουμε ζήσει και λίγο ή πολύ έχουμε ξεχάσει.
Ο ανιψιός μου ψαχουλεύει τα πράγματα στο δωμάτιο των παιδικών μου χρόνων με τις στοιβαγμένες αναμνήσεις. Κυριακή μεσημέρι βλέπετε, και η οικογένεια μαζεύεται όλη μαζί και πάλι. Σε λίγο θα καθίσουμε όλοι στην καλή τραπεζαρία και τα πιάτα θα γεμίσουν με μυρωδιές και αρώματα από τα μαγικά χέρια της μάνας και τα ποτήρια με γέλια και φωνές. Ο μικρός έρχεται στην αγκαλιά μου κρατώντας ένα ξύλινο γιο-γιο. Μέτρα έως το εκατό του λέω και θα σου δείξω τι κάνει αυτό το μικρό παιχνίδι. Ο μικρός δεν ενθουσιάζεται με την ταλάντωση του μικρού παιχνιδιού και αράζει στην τηλεόραση. Άλλη γενιά, άλλα πρότυπα.
Μετά το γεύμα ο πατέρας ετοιμάζει ζεστό καφέ για όλους, ενώ η γιαγιά βάζει την ποδιά της για να φτιάξει κουλουράκια κανέλας. Μα εμείς ποτέ δεν τρώγαμε κουλουράκια κανέλας, μόνο βουτούσαμε δύο-δύο τα Μιράντα Παπαδοπούλου στο γάλα κάθε πρωί. Η μητέρα μας έχει μία έκπληξη. Ένα μεγάλο κουτί τυλιγμένο με χρυσό περιτύλιγμα. Πάζλ, ακούγεται με μία φωνή, καθώς βλέπουμε το περιτύλιγμα να πέφτει. Όπως παλιά λοιπόν, όλοι μαζί ψάχνουμε τα κομμάτια που ταιριάζουν. Μετράω ως το εκατό και ξανά μετράω… Τα κομμάτια της ζωής μας είναι εδώ. Σε αυτό το τραπέζι. Δεν χαθήκαμε, δεν αλλάξαμε. Τέσσερις γενιές με διαφορετικά βιώματα και ζωές, αλλά με τις ίδιες αξίες και ένα κοινό σκοπό.
Η ώρα περνάει νωχελικά. Ο μικρός της παρέας είναι ενθουσιασμένος από όλα αυτά. Μας αγκαλιάζει όλους και κάνει διάφορα κόλπα για να αποσπάσει προσοχή. Ακούμε ο ένας τη φωνή του άλλου, γιατί είχαμε ξεχάσει πώς γίνεται. Είμαστε όλοι εδώ, στην πατρική οικία κι ας άλλαξε άρδην η καθημερινότητα μας. Είμαστε καλά όμως και δίνουμε χρόνο ο ένας στον άλλο. Χρόνο πολύτιμο για τις στιγμές που αφήσαμε να περάσουν χωρίς να τις καταλάβουμε. Σε δύσκολους καιρούς και συγκυρίες δίνουμε μία νότα από παιχνίδι στις σχέσεις μας. Δεν απομονωθήκαμε στους εγωισμούς και τις ζήλιες και μοιραστήκαμε την ίδια σοκοφρέτα, τραγουδώντας κάποιο βράδυ ένα παλιό τραγούδι της Χαρούλας. Τι κι αν αύριο γυρίσουμε πάλι στην καθημερινότητα; Τι κι αν αύριο έρθουν οι σκοτούρες και τα δύσκολα; Το σήμερα είναι εδώ και το ζούμε, ενώ το αύριο θα περιμένει λίγο ακόμα. Μετράω ως το εκατό. Φτού και βγαίνω.
πηγή: protagon.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου