Ακόμα και αν από τη φύση σου είσαι αισιόδοξος, αυτή η μέρα σε βρίσκει με ακόμα λιγότερες ελπίδες. Ελπίδες που παίζονται στα μικροκομματικά τεχνάσματα, κάτι βράδια Τετάρτης, με τέσσερις άντρες να διαπραγματεύονται το μέλλον σου. Το μέλλον μου. Το μέλλον των παιδιών μας. Αλήθεια ποιοι είναι αυτοί; Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να μου διαλύσουν ό,τι είχε απομείνει ως στεγανό στη ζωή μου; Κι εμείς, ως Έλληνες που δεν θέλουμε μια πτωχευμένη χώρα, θα υπομείνουμε τα νέα μέτρα απλώς «υπνωτισμένοι», «ψεκασμένοι» λες με βαριά ναρκωτικά…
Τι θα πω όμως σήμερα στους μαθητές μου; Τους προετοιμάζω να δώσουν εξετάσεις σε ένα άδικο σύστημα και προσπαθώ να τους πείσω, κάνοντας επίκληση σε όλα τα μέσα πειθούς, να διαβάσουν, γιατί τα χρονικά περιθώρια στενεύουν. Ο χρόνος όμως είναι σχετικός… Χρονικά περιθώρια για ποιο πράγμα; Για την ημερομηνία των Πανελλαδικών εξετάσεων; Για την ημερομηνία που θα αποφοιτήσουν από μια ανώφελη σχολή; Για την ημερομηνία που θα χτυπήσουν την πρώτη πόρτα για να ζητήσουν δουλειά; Αλήθεια, θα υπάρχει τότε καμιά πόρτα που να έχει μείνει όρθια; Και αν έχει μείνει, με ποια ψυχολογία θα δώσουν το πρώτο τους interview, γνωρίζοντας ότι στην ουσία δεν διεκδικούν το δικαίωμά τους στην εργασία, αλλά ότι θα παρακαλέσουν κάποιον να τους προσλάβει ακόμα και με ψίχουλα;
Όταν ξεκίνησα να εργάζομαι, ως εκπαιδευτικός (όχι φυσικά στο δημόσιο), πριν μερικά χρόνια, τουλάχιστον είχα το «δικαίωμα» να πλασάρω στους μελλοντικούς εργοδότες μου τον εαυτό μου όπως εγώ ήθελα. Με τσαμπουκά και στηριζόμενη στις δυνατότητές μου, ζητούσα αυτό που πίστευα ό,τι μου άξιζε. Ίσως και λίγο περισσότερο για να καταλήξω να παίρνω αυτό που ήθελα… Τα παιδιά μου, όμως, γιατί νιώθω σαν παιδιά μου τους μαθητές μου, θα χτυπήσουν την πόρτα με σκυμμένο το κεφάλι. Θα παρουσιάσουν τα πτυχία και τους τίτλους τους, αυτά για τα οποία τους πιέζω εγώ σήμερα να διαβάσουν, με κανένα ίχνος από εκείνον τον «αέρα» που είχα εγώ, πριν 6-7 χρόνια.
Και σήμερα θα πρέπει να αντικρίσω τους μαθητές μου και να τους εξηγήσω για μια ακόμα φορά τι σήμαιναν όλα αυτά που συμφωνήθηκαν χθες το βράδυ. Και ύστερα, θα πρέπει να αντικρούσω κάθε επιχείρημα αυτών που ούτε και σήμερα θα μου φέρουν ασκήσεις, όχι από βαριεστιμάρα αλλά από άποψη. Μια άποψη που λέει… «Δώσε μου, εσύ που λες ότι μας αγαπάς και μας καταλαβαίνεις, έναν λόγο για να προσπαθήσω να εισαχθώ σε μια σχολή. Έναν λόγο που να ισχύει και να μην τον πάρεις πίσω… Αλλιώς, άφησε με στην ησυχία μου».
Δεν έχω κανένα επιχείρημα πάνω σε αυτό… Κι αν ακόμα χαμογελώ, είναι γιατί τουλάχιστον εσείς οι νέοι έχετε συνειδητοποιήσει την κατάσταση πολύ περισσότερο απ’ ό,τι είχαμε καταλάβει, οι σημερινοί 30άρηδες, στην ηλικία σας! Ευτυχώς!
πηγή: protagon.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου