"Δεν θα γυρίσω μαμά"

της Π.Μ.

Μαμά το σκέφτομαι τόσο καιρό και δεν ξέρω πώς να στο πω. Δεν θα γυρίσω τελικά. Μη δακρύζεις σε παρακαλώ. Δεν είναι ότι δεν θέλω. Μου λείπετε όλοι τόσο πολύ. Δεν υπάρχει χώρος για μένα εκεί. Οι φίλοι μου φεύγουν. Ξενιτεύονται. Κάθε μέρα ψάχνω απελπισμένα ένα λόγο, έστω και πλασματικό, για να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα θα αντέξω την επιστροφή αλλά δεν βρίσκω τίποτα. Δεν θέλω να απλώσω το χέρι να σου ζητήσω λεφτά. Πάνε έξι χρόνια από την τελευταία φορά. Ντρέπομαι. Την αγαπάω την Ελλάδα και εσένα ακόμα πιο πολύ αλλά αν γυρίσω θα είμαι εγκλωβισμένη. Δεν υπάρχει σωτηρία πλέον για τον τόπο μας. Και μετά; Ξέρω είχα όνειρα. Τα έχω ακόμα. Κρυμμένα σ' ένα συρταράκι στο μυαλό μου. Ελπίζω η μοίρα να με γυρίσει πίσω. Ως τότε να προσέχεις τον εαυτό σου και γω θα σε στηρίζω έστω και από μακριά.

14/12/2010
Μαμά κοίτα, το πήρα το πτυχίο. Ξέρω δεν ήταν εύκολο. Δουλειά και σχολή δύσκολα συνδυάζονται. Αλλά τα κατάφερα! Και τώρα; Τώρα θέλω να ανοίξω τα φτερά μου. Να βγω στο εξωτερικό. Να γνωρίσω ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Να μάθω νέα πράγματα. Και μετά; Μετά θέλω να γυρίσω εδώ και να δημιουργήσω. Να μεταλαμπαδεύσω τις γνώσεις μου και να μοιραστώ τις εμπειρίες μου. Να χτίσω κάτι αξιόλογο για να αποδείξω ότι οι νέοι μπορούν, αξίζουν, καινοτομούν και τα καταφέρνουν.
30/10/2011
Μαμά ήρθε η ώρα. Ξέρω δεν θα 'ναι εύκολο. Αλλά θα δεις. Θα τα καταφέρω. Η Αγγλία δεν είναι μακριά. Θα μιλάμε κάθε μέρα. Δεν μ αρέσει που σ' αφήνω. Η δουλειά δεν πάει καλά. Το βλέπω στα μάτια σου και ας μην το παραδέχεσαι. Θα πάνε καλύτερα τα πράγματα. Η Ελλάδα τα καταφέρνει πάντα. Ένας χρόνος είναι θα περάσει. Και μετά; Μετά θα είμαστε πάλι μαζί, να στηρίζουμε η μία την άλλη όπως τόσα χρόνια.
10/2/2012
Μαμά το σκέφτομαι τόσο καιρό και δεν ξέρω πώς να στο πω. Δεν θα γυρίσω τελικά. Μη δακρύζεις σε παρακαλώ. Δεν είναι ότι δεν θέλω. Μου λείπετε όλοι τόσο πολύ. Δεν υπάρχει χώρος για μένα εκεί. Οι φίλοι μου φεύγουν. Ξενιτεύονται. Κάθε μέρα ψάχνω απελπισμένα ένα λόγο, έστω και πλασματικό, για να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα θα αντέξω την επιστροφή αλλά δεν βρίσκω τίποτα. Δεν θέλω να απλώσω το χέρι να σου ζητήσω λεφτά. Πάνε έξι χρόνια από την τελευταία φορά. Ντρέπομαι. Την αγαπάω την Ελλάδα και εσένα ακόμα πιο πολύ αλλά αν γυρίσω θα είμαι εγκλωβισμένη. Δεν υπάρχει σωτηρία πλέον για τον τόπο μας. Και μετά; Ξέρω είχα όνειρα. Τα έχω ακόμα. Κρυμμένα σ' ένα συρταράκι στο μυαλό μου. Ελπίζω η μοίρα να με γυρίσει πίσω. Ως τότε να προσέχεις τον εαυτό σου και γω θα σε στηρίζω έστω και από μακριά.

«Ακόμα κι όταν η πατρίδα κινδυνεύει να σκλαβωθεί ή να πέσει στα χέρια ανάξιων κυβερνητών, είναι προτιμότερο να επαναστατήσεις παρά να την εγκαταλείψεις και να καταφύγεις στην εξορία.» (Πλάτωνας) Άραγε θα πίστευες το ίδιο αν ζούσες τώρα; Αν έβλεπες πως τα λάθη ορισμένων μας έχουν οδηγήσει σε ένα «εθνικά υπαρξιακό και βαθύτατα ιστορικό και πολιτικό» αδιέξοδο; Αν έβλεπες την κατάθλιψη και τον θυμό ζωγραφισμένα στα μάτια όλων; Αν έβλεπες τα όνειρα σου να σκοτώνονται; Νέους ανθρώπους να ζητιανεύουν; Αν άκουγες τους λυγμούς των γονιών που δεν μπορούν να θρέψουν πλέον τα παιδιά τους; Θα ήσουν ακόμα τόσο απόλυτος;
πηγή: protagon.gr