του Στ. Κουμπιά
Σήμερα, μέσα στο γκρίζο «Τοπίο στην Ομίχλη» της Ελλάδας, αυτής που σκοπεύουν σήμερα «Οι Κυνηγοί» των λαών, γκρίζο σαν «Αναπαράσταση» από τις μαύρες «Μέρες του ’36», ο μαυροντυμένος «Θίασος» αυτών που αγάπησαν το σαγηνευτικά αργό και διεισδυτικό «βλέμμα του Οδυσσέα» τους στη ζωή, την τέχνη, την ιστορία και τον χρόνο, παρακολουθούν άναυδοι, σαστισμένοι, σχεδόν ακίνητοι σαν το «Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού», το ξαφνικό, τελευταίο «Ταξίδι στα Κύθηρα» που ξεκίνησε χθες αυτός, που πίστευε ότι, μέσα στη «σκόνη του χρόνου», το αύριο είναι μια «Μια αιωνιότητα και μια μέρα». «Ο Μελισσοκόμος», που χάνει σιγά-σιγά την ελπίδα του, πιο φτωχός, θρηνεί μέσα στο «λιβάδι που δακρύζει», τον ποιητή των εικόνων που ανεβαίνει στους ουρανούς, όπως «Ο Μεγαλέξανδρος» ανέβαινε, λουσμένος στην μουσική και στο πρωϊνό φως, στον Ναό του Ποσειδώνα.
πηγή: aixmi.gr
Σήμερα, μέσα στο γκρίζο «Τοπίο στην Ομίχλη» της Ελλάδας, αυτής που σκοπεύουν σήμερα «Οι Κυνηγοί» των λαών, γκρίζο σαν «Αναπαράσταση» από τις μαύρες «Μέρες του ’36», ο μαυροντυμένος «Θίασος» αυτών που αγάπησαν το σαγηνευτικά αργό και διεισδυτικό «βλέμμα του Οδυσσέα» τους στη ζωή, την τέχνη, την ιστορία και τον χρόνο, παρακολουθούν άναυδοι, σαστισμένοι, σχεδόν ακίνητοι σαν το «Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού», το ξαφνικό, τελευταίο «Ταξίδι στα Κύθηρα» που ξεκίνησε χθες αυτός, που πίστευε ότι, μέσα στη «σκόνη του χρόνου», το αύριο είναι μια «Μια αιωνιότητα και μια μέρα». «Ο Μελισσοκόμος», που χάνει σιγά-σιγά την ελπίδα του, πιο φτωχός, θρηνεί μέσα στο «λιβάδι που δακρύζει», τον ποιητή των εικόνων που ανεβαίνει στους ουρανούς, όπως «Ο Μεγαλέξανδρος» ανέβαινε, λουσμένος στην μουσική και στο πρωϊνό φως, στον Ναό του Ποσειδώνα.
πηγή: aixmi.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου