"Ένα όχι"

του Δημήτρη Χρόνη

Εννοείται πως είναι αρκετά δύσκολο να συλλάβουμε το βάρος και το μέγεθος των όσων ζούμε με το κιάλι του παρατηρητή, του αποστασιοποιημένου και νηφάλιου παντεπόπτη, ακριβώς επειδή τα ζούμε στο πετσί μας καθημερινώς κι αδιαλείπτως. Όχι να τα αντιληφθούμε ως ενεργούμενοι επ’αυτών, αλλά ως αποδέκτες της καινούργιας ζωής που με το στανιό επιβάλλεται ως μη αναιρούμενη πραγματικότητα, ως αναντίρρητο γεγονός. Και εδώ έρχεται το ερώτημα, ποιας ποιότητας, ποιου βάρους είναι και θα είναι τα όχι μας κι απέναντι σε τι. Στις εσχατιές των καιρών μας, στη δεδομένη κι επικυρωμένη απ’ όλους δύσκολη στιγμή μας, πρωτίστως όλοι αφήσαμε ελεύθερα να βγει εντός μας κι εκτός μας ένα μεγάλο όχι, είτε στους κοινούς χώρους,είτε στα ιδιωτικά πεδία των μαχών μας. Αλλά ακόμα δεν έχουμε αποφασίσει αν λέμε όχι σε όλα, αν λέμε όχι σε ό,τι υπήρξαμε και από αφέλεια και ικανοποίηση αφεθήκαμε, αν λέμε όχι σε ό,τι μας επιβάλλουν ως επιβεβλημένο και απρόκλητα περιοριστικό σε σχέση με όσα τόσα χρόνια φαίνονταν απολύτως δεδομένα και φυσιολογικά; 

Αυτός εδώ ο λαός βιώνει ταυτόχρονα μια συλλογική κατάθλιψη και μια συλλογική άρνηση που σταδιακά παίρνει τις διάφορες μορφές αντίδρασης βίαιης και μη. Τα ψήγματα της άρνησης τα βρίσκαμε στα φτιασιδωμένα μας εθνικά ψέματα που με χάρη περισσή κατασκεύαζαν οι από πάνω για τους από κάτω, αλλά κι εμείς οι ίδιοι για τα δικά μας προσωπικά ψέματα. Τα βρήκαμε στις τρανταχτές εξισώσεις που κατέληγαν με το επιμύθιο ότι όλοι είναι ίδιοι, όλοι μας επιβουλεύονται, όλοι μάς λένε το ίδιο παραμύθι και τώρα που επιβεβαιωθήκαμε περίτρανα το κρατάμε σφιχτά σαν δυνατό επιχείρημα για να τους το αποδεικνύουμε κάθε μέρα. Αυτό το όχι που υπονοεί επιθυμία για αντίσταση πόσο ατόφιο και ατσάλινο είναι άραγε; Αφού όλα συναινούν στο ότι από στιγμή σε στιγμή έρχεται η μεγάλη έκρηξη του κόσμου με τους εξεγερσιακούς της ρυθμούς ως φυσική ακολουθία, γιατί οι αντιπροτάσεις για τον καινούργιο κόσμο που θέλουμε δεν πείθουν αρκετά ώστε να πάρουν σάρκα και οστά; Για ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας η μνήμη λειτουργεί όπως η κυκλοθυμία στους εφήβους, που αντιδρούν σε ό,τι εκλογικεύει τους προσωπικούς τους μύθους και τους καταρρίπτει. Μας έλκει η έξαρση της άρνησης απέναντι σε ό,τι μας στερούν, είτε είναι ιδέα είτε χρήμα. Εξακολουθούμε να είμαστε πρόθυμοι να πολεμήσουμε και να χαθούμε απέναντι σε όλα όσα είναι προφανή και όχι τεχνηέντως καλυμμένα, από την στερούμενη ελευθερία, την ανύπαρκτη δημοκρατία και τον χρεωμένο καπιταλισμό. Εμείς μάλλον υπερασπιζόμαστε πάντα τους βασικούς αρμούς και ποτέ τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των εννοιών που μας συνθέτουν ως κοινωνία. Εμείς βασικά θέλουμε δημοκρατία, ελευθερία και καπιταλισμό ή σοσιαλισμό ασχέτως πώς θα προσδιορίζονται οι έννοιες αυτές στη ζωή μας, μας αρκεί να υπάρχουν. Μήπως λοιπόν τώρα που είμαστε πάλι ante portas για την απώλειά τους ίσως θα έπρεπε να πούμε κάτι παραπάνω από ένα όχι; να πούμε και τι περίπου θέλουμε λέγοντας αυτό το όχι; κάνοντας όχι το όχι επιχείρημα αλλά όλα όσα το δημιουργούν, κι ας είναι αλήθεια αυτή τη φορά και όχι ψέματα. 

πηγή:konteiner.gr