του Στ. Κουμπιά
Οι νέοι που
φοβούνται να ονειρευτούν…
Οι νέοι που
ετοιμάζονται να μεταναστεύσουν αναγκαστικά…
Οι
άνεργοι που φοβούνται να ελπίσουν…
Τα παιδιά
που φοβούνται τον φόβο των γονιών τους…
Οι
επιστήμονες που φοβούνται ότι δεν θα μπορέσουν να προσφέρουν…
Οι
ηλικιωμένοι που φοβούνται πως δεν θα ζήσουν με αξιοπρέπεια…
Οι γονείς
που δεν χαίρονται…
Οι δάσκαλοι
που αγωνιούν για τα σφάλματα τους…
Οι
παραιτημένοι από απογοήτευση που σκέφτονται να ξαναγυρίσουν…
Αυτοί που
φοβούνται ότι δεν θα τους επιτρέπεται πια το λάθος σαν μέρος της ζωής τους…
Αυτοί που
περιμένουν μια ακόμα ευκαιρία να διορθώσουν τα λάθη τους…
Αυτοί που
συζητούν, ακούγοντας τον άλλον…
Αυτοί
που έχουν το θάρρος να αναλάβουν τις ευθύνες τους…αλλά και, Οι μεγαλοσχήμονες
και οι καθοδηγητές που σκέπτονται το επόμενο ψέμα…
Οι
(οικονομικά, ιδεολογικά κλπ.) βολεμένοι που φοβούνται τι θα χάσουν…
Οι
(οικονομικά, ιδεολογικά κλπ.) βολεμένοι που δεν φοβούνται να χάσουν και κάτι,
φτάνει να παραμείνουν βολεμένοι…
Οι δάσκαλοι
που δεν αγωνιούν για τους μαθητές τους…
Οι
επιστήμονες που δεν καταλαβαίνουν…
Οι νέοι που
έχουν γεράσει…
Αυτοί που
δεν συζητούν για να μην ακούσουν τον άλλον…
Οι πλαδαροί
καθισμένοι στην βαθιά πολυθρόνα (της σκέψης) που δεν σηκώνονται να
ξανασκεφθούν…
Οι
καθισμένοι έξω από τα γραφεία της δύναμης, περιμένοντας την εύνοια της…
Αυτοί που
έχουν μάθει να παίρνουν χωρίς να δίνουν…
Οι κάθε
είδους σκληροί εκμεταλλευτές της (όποιας) δύναμης τους…
Αυτοί που
δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους γιατί πάντα υπάρχει μια κολυμπήθρα του
Σιλωάμ…
Όλοι αυτοί
δεν μιλούν, ακούν(;) και περιμένουν… Άραγε τι θα σημάνει η επόμενη μέρα για τον
καθένα απ’ αυτούς; Ποιοι θα μιλήσουν στο τέλος;
Πόσο ακόμα
το λυπητερό αλλά και δοξαστικό αυτό τραγούδι θα συντροφεύει τις τύχες και την
πορεία μας και θα μας θυμίζει τις δυο Ελλάδες, τη μία που μας δίνει ‘ανάσα’ και
την άλλη που μας ‘πεθαίνει’;
… Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ
και βαθιά σ’ ευχαριστώ
γιατί μ’ έμαθες και ξέρω
ν’ ανασαίνω όπου βρεθώ
να πεθαίνω όπου πατώ
και να μην σε υποφέρω
και βαθιά σ’ ευχαριστώ
γιατί μ’ έμαθες και ξέρω
ν’ ανασαίνω όπου βρεθώ
να πεθαίνω όπου πατώ
και να μην σε υποφέρω
… Αχ Ελλάδα
θα στο πω
πριν λαλήσεις πετεινό
δεκατρείς φορές μ’ αρνιέσαι
μ’ εκβιάζεις μου κολλάς
σαν το νόθο με πετάς
μα κι απάνω μου κρεμιέσαι…
πριν λαλήσεις πετεινό
δεκατρείς φορές μ’ αρνιέσαι
μ’ εκβιάζεις μου κολλάς
σαν το νόθο με πετάς
μα κι απάνω μου κρεμιέσαι…
(εις μνήμην
των Μ. Ρασούλη/Ν. Παπάζογλου)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου