"Φορτισμένες μέρες..."

της Σ. Κοσιώνη

Φορτισμένες μέρες…Όπως όλες οι τελευταίες. Οι τελευταίες των διακοπών, οι τελευταίες του σχολείου, οι τελευταίες σε μια δουλειά, οι τελευταίες του χρόνου…Φορτισμένες από το βάρος της αγιοσύνης τους, από το φέγγος των στολιδιών, από τις μυρωδιές του φρεσκοψημένου φαγητού, από τα γέλια και τα τσουγκρίσματα από το διπλανό διαμέρισμα…

Φορτισμένες μέρες και από την ανάγκη σου να κλείσεις τους λογαριασμούς σου με όλες τις προηγούμενες.Με αυτήν που έπρεπε να πεις «όχι», αλλά είπες «εντάξει». Με αυτήν που ήθελες να πεις «ναι», αλλά είπες «ίσως». Αυτή που πρόφερες «νομίζω», ενώ ήσουν σίγουρος.

Με όλες εκείνες τις μέρες  που ξόδεψες, που ξεπούλησες, λες και κάποτε θα έρθει κανείς και θα σου τις ξαναχαρίσει. Που ήθελες να ήσουν αλλού, αλλά ήσουν εκεί. Τις μέρες που πλήγωσες και αυτές που πληγώθηκες. Αυτές που σπατάλησες κι αυτές που σπαταλήθηκες. Τις άλλες που φοβήθηκες, κιότεψες κι έκανες πίσω. Που ήθελες να πεις κάτι αλλά δεν το άφησες ποτέ να γλιστρήσει από τα χείλη. Κι εκείνες που είπες πολλά, χωρίς να θέλεις, χωρίς να πρέπει. Αυτές που ήθελες να ξεσπάσεις, να φωνάξεις, να αρχίσεις να τρέχεις με όλη σου τη δύναμη σαν παιδί, όμως απλώς μειδίασες, ψέλλισες κάτι και άλλαξες παράγραφο. Όλες αυτές τις μέρες που πιέστηκες, που έκανες τα σωθικά σου πολτό. Τη μέρα που ξέχασες τα γενέθλια της καλύτερής σου φίλης. Εκείνη που ήθελες να γελάσεις με όλη σου την ψυχή, αλλά το έπνιξες. Κι αυτή που πήγες να χαρίσεις ένα χάδι στον εαυτό σου αλλά τράβηξες το χέρι απότομα.

Φορτισμένες μέρες… Φορτισμένες και από τις προσδοκίες σου. Από όλα όσα περιμένεις και σε περιμένουν. Από τα deal που θέλεις να κλείσεις με τις επόμενες. Τις υποσχέσεις που θέλεις να ξαναδώσεις στον καθρέφτη σου, αλλά φοβάσαι μη σου πει «πάλι τα ίδια»; Από όλα αυτά που θέλεις να κυνηγήσεις και από όσα δε θες να κυνηγηθείς. Από τα λάθη που δε θέλεις να ξανακάνεις. Από το φωτεινό αστέρι που ψάχνεις για να ακολουθήσεις στον ουρανό της νέας χρονιάς.

Φορτισμένες μέρες…Φορτισμένες και από τους τύπους, τα πρέπει και τις ανάγκες τους. Τα τηλέφωνα, τα δώρα, τα ψώνια, τις επισκέψεις. Μα τι κάθομαι και γράφω; Έξω είναι γιορτές. Να σκίσω το χαρτί να ταΐσω τη φωτιά που κουράστηκε; Όχι. Ο χρόνος τελειώνει. Να προλάβω να κλείσω τουλάχιστον ένα λογαριασμό με μια μέρα που, θυμάμαι, ήθελα πάλι να μοιραστώ κάποιες σκέψεις, και δεν το έκανα…

πηγή: aixmi.gr