Μια γιορτή κι ένας χορός. Να γιορτάσω; Να χορέψω; Και τα δυο μαζί; Γιατί; Πότε άλλαξαν όλα κι εμένα δεν με παίζουν; Ποιοι παίζουν και που; Έρχονται στιγμές που νιώθεις πως ό,τι ήξερες, ό,τι σε έμαθαν και όλα όσα σε εκπαίδευσαν, δεν μπορούν να εφαρμοστούν πια πουθενά. Χωρίς να σε ρωτήσουν. Τώρα ακούς μόνο παλαμάκια και χορεύεις. Σε ακαθόριστο ρυθμό. Ακόμη κι αν δεν θες, αν κουράστηκες. Η πόλη αλλάζει, γιορτάζει. Κι εσύ; Δεν γελάς; Δεν χαίρεσαι; Δε χορεύεις; Γιατί; Εξαρτάται... Όλα εξαρτώνται... Ακόμη κι η ευτυχία. Μάθαμε να βασίζουμε τις ζωές μας σε ότι μας ορίζει. Ξεχάσαμε να κοιτάζουμε μέσα. Από φόβο κι από ντροπή.
Μήπως τελικά συνειδητοποιήσουμε πως η ίδια μας η ύπαρξη είναι μια φούσκα. Χωρίς αρχή, χωρίς τέλος και τελικά με στόχους που δεν είναι δικοί μας. Ξεχάσαμε να κοιτάζουμε στα μάτια. Όχι των άλλων, τα δικά μας μάτια. Ξεχάσαμε να ψάχνουμε την αλήθεια. Όχι των άλλων, τη δική μας. Ξεχάσαμε, ξεχνάμε... Και κάπως έτσι όλα γυρίζουν στο μηδέν, στο τίποτα. Και πάνω που μηδενίζει ο μετρητής, αρχίζουμε πάλι τα ίδια λάθη. Με την ίδια μανία. Λες και προγραμματιστήκαμε να ζούμε σε λούπα. Κι ο ρυθμός αλλάζει και μας ξεγελά. Από ταγκό σε τσιφτετέλι κι από ζεϊμπέκικο σε χάουζ κι όλο από την αρχή. Κι εμείς νομίζουμε ότι αλλάζουμε. Ότι προχωράμε. Και το γιορτάζουμε χορεύοντας με λύσσα αδιαφορώντας ποιον πατάμε, αν κλωτσάμε, αν σπρώχνουμε. Αρκεί που χορεύουμε και που το γιορτάζουμε. Κι όταν σταματήσει ο ρυθμός, κοιτάζουμε με μάτια γουρλωμένα, χαμένα, δίχως να ξέρουμε που να πάμε και πως να κουνήσουμε τους ώμους. Και κάποιος φταίει γι αυτό. Πάντα. Κάποιος άλλος. Εμείς ποτέ. Εμείς δεν ξέρουμε, εμάς έτσι μας έμαθαν, έτσι μας είπαν, έτσι μας δίδαξαν. Και περιμένουμε το ρυθμό ξανά. Δεν είμαστε σε θέση να αυτοσχεδιάσουμε, να χορέψουμε κόντρα τέμπο. Γιατί κάποιος θα κοιτάξει και θα γελάσει. Κι εμάς θα μας νοιάζει. Πολύ. Γιατί γίναμε όλοι επαγγελματίες. Γιατί δε χορεύουμε για μας. Μόνο για τους άλλους. Μόνο για επιβεβαίωση κι αποδοχή.
Και οι γιορτές έρχονται και όλα γυαλίζουν. Κι εμείς θαμπωνόμαστε από τα φώτα και δεν βλέπουμε τη δυστυχία που φωτίζουν. Γιατί έτσι. Δεν μας αφορά. Αρκεί που φωτιζόμαστε και μπορούμε να ξεχάσουμε. Για ακόμη μια χρονιά. Να διασκεδάσουμε τους φόβους και τον πόνο. Φέτος δε θα στολίσω. Όχι από μιζέρια. Επειδή θέλω να γιορτάσω πολύ. Επειδή βαρέθηκα η γιορτή να έχει αρχή και τέλος. Επειδή θέλω να γιορτάζω κάθε μέρα, όλο το μήνα, όλους τους μήνες. Χωρίς αφορμή. Άπλα. Γιατί είναι ωραίο να ζεις. Από μόνο του. Είναι ωραίο στ’ αλήθεια. Και αξίζει και χορούς και γιορτές. Η ανθρωπιά δεν θέλει καύσιμο. Είμαστε πολλά περισσότερα από αυτά που μας πείσανε. Τώρα είναι η ώρα να το δούμε. Τώρα πρέπει να γίνουμε φάλτσοι, ατσούμπαλοι, άσχημοι, χοντροί, με στραβά δόντια και γυαλιά μυωπίας. Στραβοί αλλά άνθρωποι. Γιατί το νορμάλ σάπισε!
*Ο Αντίνοος Αλμπάνης είναι ηθοποιός παίζει στο Γυάλινο Κόσμο του Τένεσι Γουίλιαμς στο Θέατρο Δημήτρης Χορν και στην παράσταση I will survive στο Θέατρο Θησείον. Επίσης, πρωταγωνιστεί στην ταινία Το τανγκό των Χριστουγέννων.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου