Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής το τρώμε για να κλείσουμε την τρύπα , το κενό που αφήνει η απώλεια. Οι απώλειες. Κάθε μέρα και μια καινούργια . Μια πιο μεγάλη , μια πιο μικρή, ανάλογα τι είναι αυτό που χάνουμε. Μια αναμενόμενη και πολλά υποσχόμενη. Μια από αυτές που δεν είχαμε ξαναζήσει και μας γνωρίζει τόπους και χώρες πόνου άγνωστες. Μια από τις πολύ παλιές , τις αρχέγονες. Μια πολυδιάστατη, μια πιο ρηχή, μια χθεσινή, μια της αδικίας κόρη, μια που δεν είναι καν στα μέτρα μας. Μας φθάνουν στα όρια μας , ενίοτε μας ξεπερνούν. Σαν τα λάθη μας και αυτές.
Άνθρωποι που φεύγουν, άνθρωποι που έρχονται. Άνθρωποι που μας αφήνουν . Δουλειές που χάνουμε και δεν θα τις ξαναβρούμε. Ζωές που δύουν, ελπίδες και όνειρα που κατακερματίζονται. Για τις απώλειες του πονά ο άνθρωπος και για αυτές παλεύει και ξαναταξιδεύει. Πονά που δεν κατάλαβε πως ακριβώς την προηγούμενη στιγμή, ήταν εντελώς ευτυχισμένος και η στιγμή τέλειωσε, έφυγε, πέταξε. Μετράμε τις ζωές μας με μέτρο τις συνέπειες, τους λόγους,, τις αιτίες , τις αφορμές. Και μπαίνουμε οικειοθελώς σε διάφορες φυλακές, χτισμένες απο τα χέρια μας. Εκεί μέσα χτιζόμαστε και εμείς για να αντέξουμε τους πόνους και τα βάσανα, της απώλειας , της απουσίας.Η απώλεια της εμπιστοσύνης, η απουσία της μεγάλης και σίγουρης μητέρας που είναι εκεί για μας και για τα όνειρα μας. Μια μεγάλη απώλεια ζει και ο φιλαράκος μου ο Βαγγέλης με την δικιά του. Μια απώλεια ζω και εγώ, που από αλλού ξεκίνησα και αλλού η ζωή με πάει. Μια απώλεια τα πιτσιρίκια του νηπιαγωγείου που φεύγουν απο την ζεστή αγκαλιά της μάνας,. Μια απώλεια και η έφηβη κόρη για τα άγουρα της χρόνια που της ζητούν να ωριμάσουν. Μια απουσία και ο Μήτσος που χάνει την δουλειά του. Μια απώλεια και το πείραμα που δεν φτούρισε και η εκδρομή που δεν τελείωσε.
Και όταν χάνουμε και για ό,τι χάνουμε πονάμε. Ανεξήγητη η γραφή. Πονάμε για τα μαλλιά μας που ασπρίζουν και ας μην το μαρτυράμε. Πονάμε και για το ρημάδι που δεν χτίσαμε αλλά και για το κορίτσι μας που δεν ήρθε ξανά απόψε και όλο φοβάται ό,τι κινείται πάνω σε τούτη την γη. Σαν ανοίξουμε το ψυχοντουλαπάκι μας, συντρίμμια κομμάτια και θρύψαλα πρίμα και πλώρα. Ψυχομπουρδέλο κανονικό. Σε τέτοιες πίστες τρέχει η ζωή και τέτοιες γλώσσες γνωρίζει. Για όλους ! Έχει εδώ την ισότητα της η ιστορία.
Βλέπεις μ΄ένα πόνο ερχόμαστε στη γη και μ'ένα πόνο φεύγουμε..Ένα αχ μένει απο τον καθένα μας. «Να δω της Λέρως τα βουνά να μου διαβούν οι πόνοι»...λέει το τραγούδι. Που είναι η Λέρος βρε παιδιά γιατί δεν πάμε;
Εκεί που δεν ρίχνεις δεύτερη ματιά. Μέσα σου βαθιά, στην δική σου προσωπική φωτιά . Εκεί είναι η Λέρος. Καμιά φορά φεύγουμε, σαν κλέφτες χωρίς λόγια. Ζαλισμένοι άνθρωποι. Σαν ότι να ήταν να χάσουμε , να το έχουμε ήδη χάσει. Μα πάντα υπάρχει κάτι παραπάνω. Έτσι δεν είναι ; και κάπου αλλού έχουμε να φθάσουμε. Στο σημερινό μας όνειρο. Στα μαγεμένα σταυροδρόμια που έχουμε ακόμα να συναντηθούμε. Εκεί που θα ενώσουμε τις φωτιές μας. Τίποτα πιο βαρύ , από το φτεράκι μιας μέλισσας. Το ζεστό μας χάδι στον εαυτό μας και στον διπλανό μας. Εκεί που σπάμε το μαύρο κύκλο . Εκεί στον έρωτα για την ζωή.
Στα χεράκια μας το λυχνάρι του Αλαδδίνου.. Δεν θέλουμε παραμυθάκια και λόγια μεγάλα και ψεύτικα. Μπερδέματα. Μόνο μια εκδρομή, μια αναπνοή , στο φως μια διαδρομή. Το σημερινό μας όνειρο.
πηγή: protagon
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου