Έχει ειπωθεί επανειλημμένα ότι δεν υπάρχουν πια οι μεγάλοι ηγέτες που θα πάρουν τις μεγάλες αποφάσεις. Ως διαπίστωση, είναι σωστή. Δεν νομίζω όμως ότι η έλλειψη οφείλεται στην τύχη· απεναντίας θα πρέπει να αποδοθεί στη διόλου τυχαία αδυναμία της πολιτικής να προτείνει το δικό της εναλλακτικό όραμα. Χωρίς ψέματα, δημαγωγίες ή τσάμπα μαγκιές. Κι αυτό μας δίνει το μέτρο της γενικής απόγνωσης. Όσο η πολιτική κινδυνεύει περισσότερο από εκείνους που την ασκούν, όσο απαρνείται τον πραγματικό ρόλο της και ασχολείται με τη διαδοχή του Παπανδρέου ή τις ισορροπίες μέσα στη Ν.Δ., όσο εκφράζεται μέσα από την ξύλινη γλώσσα του ΚΚΕ και τις ατάκες του Τσίπρα, δηλαδή όσο η πολιτική στη χώρα μας παραμένει συνώνυμη με τη μικροπολιτική, τόσο οι απελπισμένοι θα εναποθέτουν τις ελπίδες στους τεχνοκράτες.
Μια άποψη που ακούγεται ολοένα και περισσότερο τελευταία είναι ότι στους χαλεπούς καιρούς μας η οικονομία έχει υποκαταστήσει την πολιτική. Ότι δηλαδή οι σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονται από τις χρηματαγορές. Οι δε κυβερνήσεις λειτουργούν διεκπεραιωτικά, εφόσον δεν μπορούν να υπερβούν τα όρια τα οποία επιβάλλουν οι περιβόητοι επενδυτές, με μοναδικό στόχο να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους μετακινώντας ιλιγγιώδη ποσά μέσα σε μια παγκοσμιοποιημένη και ελεύθερη αγορά.
Έτσι εξηγείται και η τάση που βλέπουμε στις μέρες μας, οι πολιτικοί να δίνουν τη θέση τους σε τεχνοκράτες/οικονομολόγους, όπως συνέβη πρόσφατα στην Ελλάδα και την Ιταλία. Και οι τεχνοκράτες, ως γνωστόν, είναι κάποιοι ικανοί άνθρωποι, οι οποίοι μπορούν να υποδείξουν τις καλύτερες δυνατές επιλογές, αλλά πάντα μέσα στο ισχύον πλαίσιο. Κοντολογίς, αποδέχονται το σύστημα ως δεδομένο και συνεπώς το αναπαράγουν. Σαν να μην έφτανε αυτό, η αντίδραση της κοινής γνώμης -τουλάχιστον η αρχική, γιατί μετά ενδέχεται να αλλάξουν τα πράγματα- ήταν η ανακούφιση και η ελπίδα για κάτι καλύτερο, όπως έδειξαν τα μεγάλα ποσοστά αποδοχής που κατέγραψαν οι δημοσκοπήσεις.
Έχει ειπωθεί επανειλημμένα ότι δεν υπάρχουν πια οι μεγάλοι ηγέτες που θα πάρουν τις μεγάλες αποφάσεις. Ως διαπίστωση, είναι σωστή. Δεν νομίζω όμως ότι η έλλειψη οφείλεται στην τύχη· απεναντίας θα πρέπει να αποδοθεί στη διόλου τυχαία αδυναμία της πολιτικής να προτείνει το δικό της εναλλακτικό όραμα. Χωρίς ψέματα, δημαγωγίες ή τσάμπα μαγκιές. Κι αυτό μας δίνει το μέτρο της γενικής απόγνωσης. Όσο η πολιτική κινδυνεύει περισσότερο από εκείνους που την ασκούν, όσο απαρνείται τον πραγματικό ρόλο της και ασχολείται με τη διαδοχή του Παπανδρέου ή τις ισορροπίες μέσα στη Ν.Δ., όσο εκφράζεται μέσα από την ξύλινη γλώσσα του ΚΚΕ και τις ατάκες του Τσίπρα, δηλαδή όσο η πολιτική στη χώρα μας παραμένει συνώνυμη με τη μικροπολιτική, τόσο οι απελπισμένοι θα εναποθέτουν τις ελπίδες στους τεχνοκράτες.
αποσπάσματα από άρθρο του Γ. Γιαννουλόπουλου
πηγή : enet.gr
πηγή : enet.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου