"Η μέσα μου σύγκρουση"

της Τζ. Δαβιλά

Περάσαμε στην εποχή της ηττοπάθειας. Από τη εποχή που ο ένας στήριξε τον μετριότατο διπλανό του για να στηριχθεί και ο ίδιος μετριότατος εαυτός του, χωρίς να χαλάσει το ντόμινο των μικρών και ανόητων πολιτικίσκων, διευθυντίσκων, προϊσταμενίσκων  και πολιτίστων, βιώνουμε την εποχή των ηττοπαθών, των κουρασμένων και των αποφασισμένων να καταπιούν τα χάπια της ανοησίας και της μιζέριας. «Φταίει και ο ίδιος ο λαός που είναι μαραζιάρης» έλεγε ο Σαββόπουλος στη «Μαύρη θάλασσα»………

Ηττοπάθεια σε όλα.

Στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων – όπα κύριοι ψευτοσυνδικαλιστές - βολεψιματίες μην κουνηθείτε ρούπι, θα πάρω το δίκαννο.

Ηττοπάθεια στο δίκιο.

Ηττοπάθεια στον έρωτα, ακόμα και αυτόν τον εραστή της ζωής ευνούχισε η εποχή μας.

Ηττοπάθεια στο άνοιγμα όσων δεν μας αρέσουν, και στο κλείσιμο όσων μας ζουν. «Θα ΄μαι καλό παιδί, θα πληρώσω τη ΔΕΗ, θα σας δώσω και τον φόρο, μακριά από τον μασκοφόρο». Δικό μου το παραπάνω, μάθε τέχνη κι άστηνε λέει ο λαός και η τούτη η εποχή με καλεί σε ετοιμότητα! Αναθεματισμένες σειρήνες που λένε: «Μην μιλάς γιατί δεν υπάρχει δικαιοσύνη, δεν θα βρεις το δίκιο σου, θα σε χτυπήσουν πισώπλατα, κάτω από τη ζώνη, εκεί που πονάς». Άρα: σκάσε και κολύμπα μεσοπέλαγα σαν την βάρκα μας την κουρελού.
Συνοδεία ζεστής σοκολάτας, μιλούσα με ένα φίλο για την μουγκαφωνίξ κατάστασή μας. Οι αγανακτισμένοι δεν είχαν στόχο, η κίνηση ήταν παρορμητική, επιπόλαιη, είχε πολλών ειδών φρούτα που είχαν άδικο να αγανακτούν. Πάει, πέθανε το κίνημα, ίσως να φταίει και το ότι δεν ακούγεται πια κανένας σε αυτόν τον τόπο. Δηλαδή σοβαρό αυτί δεν υπάρχει να ακούσει.

 Όμως δεν είναι λύση να μην μιλάμε. Ή να φοβόμαστε να μιλήσουμε γιατί φοβόμαστε τα χτυπήματα κάτω από το τραπέζι, να μην σπάσουν τα αυγά, να μην δακτυλοδειχτούμε. Αέρα να αναπνεύσω. Θωπεύοντας τις καταστάσεις δεν λύνονται τα προβλήματα. Παραμένουν και προκαλούν δυσοσμίες. Γεμίσαμε σκουπίδια σε αυτόν τον τόπο. Όχι αυτά που υπερχειλίζουν από τους κάδους, αλλά αυτά που βάζουν φίμωτρο στα χείλη. Το στόμα δεν είναι μόνο για να καταπίνει αμάσητα το κουτόχορτο, είναι και για να μιλάει. Με αποφασιστικότητα, συγκρότηση και υγιές πείσμα. Για όποια αδικία συντελείται πλάι μας. Ξεσκέπασμα θέλει η κατάσταση, ξεκουκούλωμα.

Για να φτάσουν, όμως, οι πολίτες να πάψουν να ζουν στο πλαίσιο της ηττοπάθειας και ενδεχομένως και του μεσσιανισμού, θα πρέπει να φτάσουν στην ωριμότητα. Και η ωριμότητα προϋποθέτει θάρρος. Από κει και πέρα, είναι νομοτελειακό το γεγονός πως θα βρεθεί και ο κατάλληλος ηγέτης που θα αλλάξει το ρουν της ιστορίας έχοντας σοβαρότητα και αυτιά και χωρίς να νοιώθουμε πως μας απειλεί, άμεσα ή έμμεσα.
πηγή: protagon.gr