"Να έχεις ή να είσαι;"

"Σας κερνάω τα έχει μου. Την ευωδιά απ' τα τριαντάφυλλά μου όμως δεν μπορείτε να την πάρετε.

Ούτε να σταματήσετε τα κοτσύφια να ζευγαρώνουν. Ούτε να βάψετε τη ψυχή μου γκρίζα. Ούτε να κάνετε το χώμα να μη μυρίζει μετά από τη βροχή. Ούτε να πάψω ν' αγαπώ και ν' αγαπιέμαι. Ούτε μπορείτε να κατασχέσετε τη γεύση μου, την όρασή μου, την ακοή και την αφή μου."

Νά' σαι καλά βρε Έριχ! Μου θύμισες ξανά πόσο πολύτιμη εμπειρία είναι η δυσκολία. Κι' αν υπήρξα αρκετά καλή μαθήτρια, τότε ελπίζω να ανταμειφθώ επάξια και με τη φτώχεια.

Δεν το μπορώ το γκρίζο. Μοιάζει με απειλή, με εισαγωγή στο μαύρο, με προαναγγελία θανάτου. Τις τελευταίες μέρες με κυνηγάει επίμονα μέσα από τη ματιά των ανθρώπων. Προσπαθώ να λειτουργήσω αντιπερισπαστικά, ψαχουλεύοντας ντουλάπια όπου φυλάω πολύχρωμα χαρτιά περιτυλίγματος για τα δώρα των Χριστουγέννων. Κόκκινα και χρυσά χαρτιά και φιόγκους προκλητικά φανταχτερούς, υπόσχεση χαράς με ημερομηνία λήξης.

"Τραπεζικά συστήματα που καταρρέουν", "πραγματική οικονομική κρίση" , ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι που νοιώθουν για τα καλά στο πετσί τους τη φτώχεια, άνθρωποι που απαγορεύουν στον εαυτό τους τα όνειρα πια, που με την παραίτηση στα μάτια και με τα χέρια ψηλά παραδίδονται αμαχητί στο "Αμερικάνικο όνειρο"που έγινε εφιάλτης, και στο βάθος ο χρόνος που έρχεται χωρίς ούτε μια υποψία υπόσχεσης, ούτε καν μια ευχή που να γίνει πιστευτή.

Όχι, εγώ δεν παραδίδομαι στο γκρίζο. Κρατάω μυστικό οπλοστάσιο στα βάθη του μυαλού μου και πυροβολώ τις ανασφάλειες. Εσωτερικές διεργασίες και ανακατατάξεις λαμβάνουν χώρα, σαν άσκηση ετοιμότητας απέναντι στον εχθρό. Σηκώνω τις άγκυρες που με κρατούν δεμένη με τα "έχει" μου, πετάω στο καλάθι των αχρήστων μικρούς και μεγάλους θριάμβους ματαιοδοξίας και απεκδύομαι την στολή της συνθετικής ευδαιμονίας, που έτσι κι' αλλιώς , ποτέ δεν έγινε ένα με το δέρμα μου.

"Να Έχεις, ή να Είσαι" λεγόταν το βιβλίο του Έριχ Φρομ, που πριν από πολλά χρόνια διαβασμένο, είχε αφήσει τη σφραγίδα του να ξεθωριάζει στη μνήμη μου. Δεν υπάρχει καν στη βιβλιοθήκη μου για να το ξαναδιαβάσω, όμως το μήνυμα το είχα προσλάβει από τότε , και σαν αποτύπωμα μυστικό το ψηλαφούσα κάποιες φορές, ανανέωνα τη σχέση του μαζί μου με σεβασμό κι' εμπιστοσύνη, μα όχι με απόγνωση και δογματισμό.

Οι άνθρωποι "Να Έχεις" κινδυνεύουν. Έχτισαν τη ζωή τους μέσα σε ντουβάρια. Την ψυχή τους την φυλάκισαν εκεί μέσα. Ταξιδεύουν το σώμα τους σε ακριβά αυτοκίνητα και τις αισθήσεις τους στο πορτ μπαγκάζ. Καταθέτουν τα όνειρά τους σε επισφαλείς τραπεζικούς λογαριασμούς και τοκίζουν την ευτυχία τους με μηδενικό επιτόκιο. Ανταμώνουν ένα ευωδιαστό λουλούδι στο δρόμο τους και επενδύουν στην ευωδιά του που ψυχορραγεί για μια βδομάδα στο βάζο. Ιδιοποιούνται το κελάηδημα των πουλιών, φυλακίζοντάς το σε κλουβιά, κι' ακούγοντάς το μονοφωνικά. Χάνουν τη μαγεία της ορχήστρας για να νομίσουν πως έχουν μουσική δωματίου.

Οι άνθρωποι "Να Είσαι" χτίζουν τον κόσμο τους εκ των έσω. Κατοικούν σε τέσσερις τοίχους, αλλά η ψυχή τους περιδιαβαίνει ελεύθερη έξω απ' αυτά. Ταξιδεύουν μέχρις εκεί που τους φτάνει η βενζίνη κι' όταν αυτή σωθεί φορτώνουν στις αποσκευές τους τις αισθήσεις τους κι' ανακαλύπτουν τη μαγεία των μονοπατιών. Ανταμώνουν ένα ευωδιαστό λουλούδι στο δρόμο τους και εισπνέουν την πεμπτουσία της ύπαρξής του, γίνονται χρώμα, γίνονται μυρωδιά.

Αφουγκράζονται τις μουσικές της φύσης στερεοφωνικά και γίνονται για λίγο πουλιά. Επενδύουν με υψηλό επιτόκιο στο ανεξάντλητο κεφάλαιο της πιο πηγαίας ευτυχίας, αυτής που χαρίζεται, που προσφέρεται, που δεν μετατρέπεται σε κανένα νόμισμα, και δεν υπόκειται σε καμιά ισοτιμία.

Παρέα με το "Είμαι" μου λοιπόν, θα κυνηγήσω το γκρίζο. Τα "Έχει" μου είναι πράγματι επισφαλή. Ανασκαλίζοντας όμως τα συρτάρια με τις άμυνες, που τις κρατώ ρωμαλέες έτσι κι' αλλιώς, τραβάω το κρυμμένο μου χαρτί, αυτή την θαυμάσια παρακαταθήκη που μου άφησε ο Φρομ και το βιβλίο του και έτσι μαγικά, χαμογελάω αισιόδοξα στο μέλλον, σπρώχνω τα υπολείμματα των φόβων μου κάτω απ' το κρεβάτι και προσκαλώ τους προφήτες κακών στο δικό μου πάρτι. Με τους δικούς μου όρους πια:

"Σας κερνάω τα έχει μου. Την ευωδιά απ' τα τριαντάφυλλά μου όμως δεν μπορείτε να την πάρετε. Ούτε να σταματήσετε τα κοτσύφια να ζευγαρώνουν. Ούτε να βάψετε τη ψυχή μου γκρίζα. Ούτε να κάνετε το χώμα να μη μυρίζει μετά από τη βροχή. Ούτε να πάψω ν' αγαπώ και ν' αγαπιέμαι. Ούτε μπορείτε να κατασχέσετε τη γεύση μου, την όρασή μου, την ακοή και την αφή μου."

Νά' σαι καλά βρε Έριχ! Μου θύμισες ξανά πόσο πολύτιμη εμπειρία είναι η δυσκολία. Κι' αν υπήρξα αρκετά καλή μαθήτρια, τότε ελπίζω να ανταμειφθώ  επάξια και με τη φτώχεια.

Βιολιστής της στέγης
πηγή: protagon.gr