Περίεργη εποχή..
Αίφνης, ανατράπηκαν ισορροπίες δεκαετιών, δεδομένα, καταστάσεις, σχέσεις, κεκτημένα..
Σχεδόν τα πάντα…
Κι εγώ;
Παραμένω ανήμπορος θεατής και συνεπιβάτης, σ’ ένα ταξίδι που είναι αδύνατο να φανταστώ αν θα έχει happy end..
Ζωές, τύχες, μέλλον, αξίες… γίνονται φτερά στον άνεμο με αδιανόητη ευκολία από δήθεν σωτήρες «εγχώριους και εισαγόμενους», που ελλείψει εναλλακτικής -ίσως και βολέματος-, άφησα ν’ αποφασίζουν για μένα χωρίς εμένα…
Στους καιρούς της «χρεοκρατίας», αυτό που ζούμε, έχει για τον καθένα μας πολλές αιτίες και ερμηνείες.
Αδιέξοδο; Όχι!
Έλλειψη επικοινωνίας, κατανόησης, προσανατολισμού, ζεστασιάς, ελπίδας, σχεδιασμού, προοπτικής…
Βγαίνω από τη μιζέρια της μοναξιάς και μουντζουρώνω το χαρτί με σκέψεις ειλικρίνειας… λόγια απλά…
Σιχάθηκα τη σαπίλα και την ανεπάρκεια του συστήματος, την αναίδεια, τους υποκριτές, τους ανέραστους, την παραπληροφόρηση, την επιθετικότητα, τον αρνητισμό, την αγένεια ως απάντηση στην ευγένεια, στην ταπεινότητα και στις ευαισθησίες.
Overdose (υπερβολική δόση) σε όλα αυτά που δηλητηριάζουν καθημερινά, φιλότιμο, προσπάθειες, ταλαιπωρημένες αλλά και αισιόδοξες υπάρξεις.
Θυμός; Ναι!
Για το μεγάλο ξεπούλημα, τα ατιμώρητα μικρά και μεγάλα αρπαχτικά, για περικοπές και απολύσεις που έγιναν στραγάλια, για τον φευγάτο, τη Μέρκελ…….. για όλους εμάς…
Απίστευτα πράγματα…………..Ελλάδα, πού πας;
Ανοίγω την εφημερίδα, το ραδιόφωνο, την τηλεόραση… Στάνταρ
εκεί, οι αξιότιμοι πολιτικοί μου «αχυράνθρωποι», στον αγαπημένο τους ρόλο. Να κόβουν και να ράβουν κοστουμάκια στον κοσμάκη και ν’ ανεβάζουν νέα έργα σε συμπαραγωγή με την ΤΡΟΙΚΑ Ο.Ε. που όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει… Σαν τον καλό το μύλο, ένα πράμα!
…………………………………………………………………………………………………………………
Δεν βγάζω άκρη… Κάπου στη μέση υποψιάζομαι ότι βρίσκεται το δίκιο. Άραγε πού;
…………………………………………………………………………………………………………..
Το ερώτημα είναι από δω και πέρα τι κάνουμε;
Απαντήσεις πολλές και καμία!
Μοιρολατρία; Αδυναμία; Συναίνεση; Αποδοχή; Όπως θέλεις πες το…
Δυσαρέσκεια, Απογοήτευση, Αποστροφή…
………………………………………………………………………………………………………………….
Ετοιμάζομαι να κατεβάσω διακόπτες.
………………………………………………………………………………………………………
Όμως πίσω με γυρίζει ένα τραγούδι της Πρωτοψάλτη, που μου κρατά συντροφιά από το ραδιόφωνο…
Κι είμαστε ακόμα ΖΩΝΤΑΝΟΙ… Στη σκηνή… Σαν ροκ συγκρότημα…
Κι αν μας ΑΝΤΕΞΕΙ το σχοινί… θα φανεί στο ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ
Αποσπάσματα από κείμενο της Μ.Δεναξά, Μάρτιος 2011, aixmi.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου