"Πιστοποιημένες στιγμές ευτυχίας... απέναντι σε εικονικές"

Εξομολογούμαι στιγμές ευτυχίας και ... νιώθω ένοχος

Λένε πως αντιλαμβάνεσαι εκ των υστέρων πόσο ευτυχισμένος ήσουν σε μια παρελθούσα στιγμή. Ότι, δηλαδή, τη στιγμή που το ζεις δεν αναγνωρίζεις πόσο ευτυχισμένος είσαι και ότι αυτό είναι πολύ πιο έντονο όταν ανακαλείς τη «στιγμή» ως ανάμνηση. Ναι, έτσι συμβαίνει και σ’ εμένα.

Υπάρχουν, όμως, πολλές στιγμές της ζωής μου που μία ανατριχίλα υπερβολικής πληρότητας και διογκωμένης ικανοποίησης με οδηγούσε στο ασφαλές συμπέρασμα: τώρα ζω μια απόλυτα ευτυχισμένη στιγμή.

Θυμάμαι λοιπόν τέτοιες, πιστοποιημένες σε πραγματικό χρόνο, στιγμές ευτυχίας: ήταν στην παιδική μου ηλικία, τα Σαββατόβραδα μετά το φαγητό, με τον μπαμπά και τη μαμά (ήταν η εποχή που ζούσαν όλοι), με την Αμαλίτσα και τη θεία Βάσω, με τα πόδια μαζεμένα πάνω στον καναπέ, μπροστά στην ασπρόμαυρη τηλεόραση, να περιμένουμε να αρχίσει η ελληνική ταινία.

Τον Ηλιόπουλο, τον Κωνσταντάρα, το Βουτσά, τον Σταυρίδη, τον Αυλωνίτη, τον Παπαγιαννόπουλο, την Καρέζη, τη Βλαχοπούλου, την Κοντού, τους ένιωθα σόι μας.

Η στιγμή της ανατριχίλας που σας περιέγραψα πριν, ερχόταν με τους τίτλους της έναρξης και με το ταυτόχρονο δάγκωμα της σοκολάτας ΙΟΝ αμυγδάλου, μεγάλη.

Τόσο απλά, τόσο εύκολα ευτυχισμένα. Πολλές ευτυχισμένες στιγμές διαδέχτηκαν η μία την άλλη. Η πρώτη κατάκτηση, η πρώτη κοπέλα. Το πρώτο φιλί στην Περαία και, γενικώς, όλα τα «πρώτα» της εφηβείας. Στιγμές ευτυχίας και στη φοιτητική μου ζωή στην Αθήνα και στην Καλών Τεχνών στη Θεσσαλονίκη.

Ποτέ οι στιγμές αυτές, οι πιστοποιημένες σε πραγματικό χρόνο, δεν είχαν να κάνουν με τη δουλειά μου. Πάντα ήταν και είναι στιγμές με ανθρώπους που αγαπώ, ή σε μέρη που αγαπώ ακόμη κι όταν ήμουν ολομόναχος, στο Παρίσι, στη Μαδρίτη, ή στην Αθήνα.

Τα τελευταία δύο χρόνια η κρίση με ανάγκασε να αλλάξω δραματικά τον τρόπο της ζωής μου, αλλά και τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα. Μερικές αλλαγές τις έκανα με χαρά και μου αποκάλυψαν κι έναν κόσμο που είχα ξεχάσει.

Χρησιμοποιώ μόνο Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και το ποδήλατό μου, αφού δεν διαθέτω δικό μου αυτοκίνητο. Αυτό με διασκεδάζει παρά με ενοχλεί. Έχω ανακαλύψει καλό φαγητό σε πολύ χαμηλές τιμές και στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Μετράω τα χρήματά μου κέρμα – κέρμα για να δω αν μου φτάνουν για την επόμενη εβδομάδα, όπως έκανα ως φοιτητής.

Κάνω οικονομία, όχι για να μαζέψω κανένα φράγκο, αλλά για να είμαι όσο γίνεται πιο συνεπής στους συνεργάτες μου που αγωνιζόμαστε μαζί στο γραφείο.

Το καταθλιπτικό μέρος της ιστορίας είναι οι πρώην φίλοι, οι συνεργάτες που σε εξαπάτησαν, και δεν μπορείς να αντιδράσεις, γιατί δεν υπάρχει μηχανισμός στη Δικαιοσύνη που λειτουργεί για να σε βοηθήσει. Είναι οι τράπεζες που προκαλούν αδικαιολόγητη και παράλογη ασφυξία. Είναι και η τρομοκρατία των δημοσιογράφων και των καλεσμένων τους που επαναλαμβάνουν χαιρέκακα τα σενάρια τρόμου, κάνοντας ακόμη μεγαλύτερη ζημιά στην ψυχολογία του ανθρώπου που έχει χρήματα να ξοδέψει, αλλά φοβάται την επόμενη μέρα.

Μέσα σ’ αυτό το θολό τοπίο ομολογώ στιγμές ευτυχίας που γεννιούνται από πολύ απλά και καθημερινά πράγματα. Η ανατριχίλα όταν διαβάζω κάτι που με συνεπαίρνει. Κάποια μεσημέρια Σαββάτου που ξεκινάει το φαγητό μας σε ταβέρνα με την Άννυ, τη Στέλλα και τον Παναγιώτη. Κολύμπι σε έρημη παραλία νωρίς το πρωί στους Λειψούς. Μία βότκα μετά από μία δύσκολη κατεβασιά στο χιόνι. Ένα ποτήρι κρασί την Παρασκευή, αμέσως μετά το γραφείο, στο Partisan. Το στόλισμα του Χριστουγεννιάτικου δέντρου παρέα με το Βασίλη, τον ανιψιό μου, την Άννυ και την Αμαλία, ακούγοντας χριστουγεννιάτικα τραγούδια με Frank Sinatra και Bing Crosby.

Μαζεύω όλες αυτές τις ευτυχισμένες στιγμές και προσπαθώ να τις διαφυλάξω, να τις προστατεύσω, να τις περισώσω από την απειλή των ενοχών μου. Γιατί ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να έχουν παρόμοιες στιγμές. Γιατί δεν έχουν, κυριολεκτικά πλέον, να φάνε. Γιατί τα Χριστούγεννα γι’ αυτούς είναι πλέον μια μακρινή, περιττή πολυτέλεια. Γιατί τα παιδιά τους μπορεί να μην πάρουν ούτε ένα δώρο φέτος, χάνοντας την πίστη τους στον Άγιο Βασίλη. Και γιατί έως προχθές τους απειλούσαν και με διακοπή του ρεύματος.

Εύχομαι λοιπόν, στους πολιτικούς, στους τραπεζίτες και στους εκτροφείς παράνομου πλούτου, να αρχίσουν να έχουν ενοχές. Γιατί όλο το κακό από αυτούς ξεκίνησε και με αυτούς συνεχίζεται. Αποκτήστε επιτέλους ένοχη συνείδηση! Αλλά για ν’ αποκτήσεις ένοχη συνείδηση, πρέπει να έχεις καταρχήν συνείδηση.

Περικλής Πηλείδης.

Ενοχικός σύμβουλος
πηγή:aixmi.gr