"Η ιδέα της ύβρεως"

(του Γιάννη Καφάτου)

Η ιδέα της ύβρεως, έτσι όπως τη μάθαμε στο σχολείο στα τιμημένα 80’s, εντυπώθηκε πολύ βαθιά στο μυαλό μας. Η ύβρις. Το να σηκώσεις τη μύτη σου πιο ψηλά από την κούτρα σου με απλά λόγια.

Η πρόκληση. Η αμετροέπεια. Η αίσθηση του «εγώ κι άλλος κανείς δεν υπάρχει». Η συνεχής και αδιάλειπτη συμπεριφορά που σε κάνει να νομίζεις ότι  είσαι «θεός». Και που, φυσικά, εφόσον το κάνεις, δείχνεις ότι δεν υπάρχει θεός. Κανείς θεός. Όπως και αν αντιλαμβάνεται κάποιος το θείο. Ο «υβριστής» υπερβαίνει τα εσκαμμένα και νομίζει ότι κανένας Δίας δεν πρόκειται ποτέ να κατέβει από τον Όλυμπο να του φέρει τύφλωση και, τελικά, την τιμωρία που του αναλογεί. Γι’ αυτό και δεν αλλάζει ποτέ και καμιά από τις ποταπές – προς τους άλλους – συμπεριφορές του.

Αυτός το μόνο που έχει στο νου του είναι πώς να κάνει τους άλλους να αισθανθούν κατώτεροι από τη δική του συμπεριφορά. Πυγμαίος που συμπεριφέρεται ως γίγας των πάντων και κατά πάντων που μπορεί και να σκεφτούν ότι δεν είναι αυτό που τόσο πρόστυχα επιδεικνύει.

Η ύβρις περιβάλλει κάθε έκφραση της καθημερινότητας μας ακόμη και από άτομα που δεν τα έχεις για τέτοια.

Αναγνωρίζω το φαινόμενο και ετοιμάζομαι να το συντρίψω.

Η οργή που έχουμε όλοι μας και σιγά-σιγά βγαίνει, ψάχνοντας κάθε φορά μια αφορμή, θα βρει και το σωστό τρόπο και το στόχο της. Για την ώρα την πληρώνουν οι αθώοι, οι πιο κοντινοί, κι όχι οι πραγματικοί φταίχτες.

Επειδή ο Δίας δεν μπορεί να κατέβει από την πλαγιά του Ολύμπου που ανήκει σε μοναστήρι, επειδή ο Θεός όπως τον αντιλαμβάνεται ο καθένας δεν κάθεται να ασχοληθεί με τον υβριστή, δε σημαίνει ότι κι εμείς οι άνθρωποι θα μείνουμε εσαεί με σταυρωμένα τα χέρια.

Άλλωστε κι αυτό… ύβρις θα ήταν!!!
πηγή: aixmi.gr