του Θάνου Μικρούτσικου
Ζούμε εδώ και 20 χρόνια σε ολόκληρο τον κόσμο με
ελάχιστες εξαιρέσεις την πιο βάρβαρη μορφή του καπιταλισμού. Πρόκειται για ένα σύστημα άδικο από τη φύση του, το οποίο παράγει φοβερές ανισότητες και το οποίο για να συνεχίσει να υπάρχει απαιτεί τη διάβρωση των συνειδήσεων των ανθρώπων. Ένα σύστημα που θέλει τον παραγόμενο πλούτο να συσσωρεύεται σε χέρια ελαχίστων και την πλειοψηφία των ανθρώπων να ζει στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη σε συνθήκες φτώχιας και εξαθλίωσης. Ένα σύστημα που στο όνομα της ελευθερίας έχει στηρίξει ανελεύθερα καθεστώτα, έχει κάνει άδικους πολέμους. Ένα σύστημα που στηρίζεται στην εκμετάλλευση του ανθρώπου. Ένα σύστημα που φαίνεται παντοδύναμο επειδή στηρίζεται στα τερατώδη όπλα που διαθέτει αλλά και σε όλων των ειδών τα μέσα, που του επιτρέπουν τη διαιώνιση της κυριαρχίας του.
«Και έρχονται τώρα και μας λένε πως ο μόνος δρόμος για να σωθεί η χώρα είναι ο δεκαετής –τουλάχιστον– γύψος του ΔΝΤ. Το ερώτημα είναι, σώζεις τη χώρα καταστρέφοντας τον κοινωνικό ιστό και θανατώνοντας μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων της; Τι σώζεις τότε; Τα κτίρια; Τις πέτρες; Μια χώρα είναι πάνω απ’ όλα οι άνθρωποί της και όταν θα εκδίδεται αυτό το βιβλίο το 20% του ενεργού πληθυσμού θα είναι στην ανεργία. Τρία εκατομμύρια Έλληνες θα έχουν πρόβλημα επιβίωσης. Για ποια σωτηρία μιλάνε;
Αυτό που έκανε αυτή η κυβέρνηση είναι πρόστυχο ακόμη και στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος. Αν έχουν ακόμη λίγη τσίπα, θα πρέπει τουλάχιστον να σταματήσουν να αυτοαποκαλούνται σοσιαλιστές. Προχτές έβλεπα τον υπουργό Οικονομικών στην τηλεόραση να χαμογελάει προσπαθώντας να μας δώσει κουράγιο. Δεν θέλω κανένα κουράγιο από τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου! Θέλω να βγαίνει με μάσκα, να μη βλέπω καν το πρόσωπό του! Δεν θέλω να βλέπω κανέναν τους. Λυπάμαι μόνο για ορισμένους που τους γνώρισα σε άλλα χρόνια και οι οποίοι είχαν κάτι μέσα τους...»*
Ζούμε εδώ και 20 χρόνια σε ολόκληρο τον κόσμο με ελάχιστες εξαιρέσεις την πιο βάρβαρη μορφή του καπιταλισμού. Πρόκειται για ένα σύστημα άδικο από τη φύση του, το οποίο παράγει φοβερές ανισότητες και το οποίο για να συνεχίσει να υπάρχει απαιτεί τη διάβρωση των συνειδήσεων των ανθρώπων. Ένα σύστημα που θέλει τον παραγόμενο πλούτο να συσσωρεύεται σε χέρια ελαχίστων και την πλειοψηφία των ανθρώπων να ζει στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη σε συνθήκες φτώχιας και εξαθλίωσης. Ένα σύστημα που στο όνομα της ελευθερίας έχει στηρίξει ανελεύθερα καθεστώτα, έχει κάνει άδικους πολέμους. Ένα σύστημα που στηρίζεται στην εκμετάλλευση του ανθρώπου. Ένα σύστημα που φαίνεται παντοδύναμο επειδή στηρίζεται στα τερατώδη όπλα που διαθέτει αλλά και σε όλων των ειδών τα μέσα, που του επιτρέπουν τη διαιώνιση της κυριαρχίας του.
Με τίτλο «ας τολμήσουμε λιγότερη δημοκρατία» ο γνωστός για τις σχέσεις τους με τους Γερμανούς Χριστιανοδημοκράτες δημοσιολόγος Τράνκοβιτς υποστηρίζει ότι το πολιτικό σύστημα στην Ευρώπη οφείλει να πάψει να πιστεύει στη σοφία των πολιτών. Δεν είναι βεβαίως αυτό κάτι καινούργιο. Ήδη από το 1950 ο πολύς Σούμπετερ επί της ουσίας υποστήριζε ότι η δημοκρατία πρέπει να περιορίζεται στις ελίτ έτσι ώστε να κυβερνούν οι κάλλιστοι. Τώρα όμως βλέπουμε συνεχώς να αναπτύσσονται με γεωμετρική πρόοδο αυτές οι απόψεις και κυρίως τις βλέπουμε να υιοθετούνται σε επιμέρους νόμους από τις διάφορες πολιτικές ελίτ στην Ευρώπη.
Θα δεχτώ ότι τα τελευταία 30 χρόνια υπήρξαν προβλήματα κι ενδεχομένως καταχρήσεις στην δημοκρατία. Θεωρώ όμως αδιανόητη τη στάση που λέει «δεν καταπολεμώ αυτά τα φαινόμενα αλλά καταργώ την ίδια την δημοκρατία». Έχω ένα φίλο που υποστηρίζει ότι με τέτοιες ανάλογες απόψεις ο βιασμός μπορεί να καταπολεμηθεί εύκολα αν καταργήσεις με διάταγμα το γυναικείο φύλο.
Όπως λέει ο Μπρεχτ –μέγας δάσκαλος- «στον Καιρό της Φρίκης θα τραγουδάμε ακόμα; Εγώ φίλες και φίλοι απαντώ «Ναι. Θα τραγουδάμε. Το τραγούδι της Φρίκης».
* Πρόσφατα κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία τού Θάνου Μικρούτσικου από τις εκδόσεις Πατάκη, δια χειρός Οδυσσέα Ιωάννου, με τίτλο «Ο Θάνος κι ο Μικρούτσικος- μία αυτοβιογραφία μέσα από 24 συναντήσεις»
πηγή: protagon.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου