"Το σάπιο σκηνικό"

του Αλέξανδρου Γ. Παπαδόπουλου

Ο μόνος τρόπος για να αποφύγει κανείς την απογοήτευση, είναι να θέτει εφικτούς στόχους. Σε αντίθετη περίπτωση γεμίζει με ελπίδες, μα έρχεται η ζωή και τις γκρεμίζει.

Η κοινωνία χρόνια ζητάει μια μεγάλη αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό. Νέα πρόσωπα, σύγχρονες ιδέες, πετυχημένους επαγγελματίες και φτασμένους επιστήμονες χωρίς ύποπτες διασυνδέσεις που θα δώσουν νέα ώθηση στην χώρα. Σαν επιθυμία ασφαλώς είναι εύλογη. Στην πολιτική όμως, όπως και στην ζωή, κανείς δεν εμφανίζεται ως από μηχανής θεός, χωρίς να υπάρχουν οι απαραίτητες προϋποθέσεις. Το ερώτημα λοιπόν είναι, αν κάνουμε αυτό που πρέπει για να προσελκύσουμε ικανούς και επιτυχημένους ανθρώπους να συμμετάσχουν στα κοινά. Δυστυχώς η απάντηση είναι όχι.

Ποιος σοβαρός άνθρωπος θα ενταχθεί στην πολιτική σκηνή προκειμένου να τσακώνεται όλη μέρα στα κανάλια με παλαιοκομματικούς αντιπάλους; Φρόντισαν τα υπάρχοντα κόμματα να μπουν σε διαδικασία εκκαθάρισης των μελών τους από στενόμυαλους, οπισθοδρομικούς, παλαιάς κοπής κομματάρχες ώστε να κάνουν πιο ελκυστικό το ενδεχόμενο συνεργασίας μαζί τους σε κάποιον σοβαρό και επιτυχημένο άνθρωπο; Όχι.

Ποιος θα συνδιαλλαγεί με ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης και θα εντάξει στο payroll του δημοσιογραφίσκους για να τον αβαντάρουν. Κατήγγειλε ποτέ η ΕΣΗΕΑ μέλη της ή οι έντιμοι δημοσιογράφοι, κακούς συναδέλφους τους που γνωρίζουν ότι ζουν σαν παράσιτα, παραπληροφορώντας τον κόσμο και προσφέροντας πληρωμένη στήριξη σε ημέτερους; Όχι

Ποιος θα κάτσει να υποστεί τον πόλεμο των ψευτοανταρτών συνδικαλιστών που καβαλάνε ένα κάγκελο, βουτάνε ένα χωνί και κατά το δοκούν απειλούν με παλλαϊκές επαναστάσεις. Φρόντισαν ποτέ τα συνδικαλιστικά σωματεία να απομακρύνουν τις φωνές βίας και μίσους από τις τάξεις τους και να προσεγγίσουν ρεαλιστικά τα σημερινά προβλήματα των εργαζομένων ή υπέθαλψαν τον παραλογισμό των βίαιων κινητοποιήσεων και των καταλήψεων με ανέφικτες διεκδικήσεις διεκδικώντας επί της ουσίας δικά τους προνόμια; Όχι

Ποιός πετυχημένος άνθρωπος θα αφήσει τα κέρδη της επιχείρησής του ή τον παχυλό μισθό της επαγγελματικής του δραστηριότητας για να παίρνει τον μισθό του πολιτικού και να τον αποκαλούν και κλέφτη από πάνω ένα σωρό δήθεν υποψιασμένοι bloggers του διαδικτύου; Φρόντισε ποτέ το κράτος να ελέγξει νομοθετικά το άνοιγμα του θαυμάσιου αυτού μέσου, προκειμένου να μην μετατρέπεται σε δίαυλο δυσφήμησης και λάσπης χωρίς καμία συνέπεια για κανέναν; Όχι

Τέλος, ποιος σοβαρός άνθρωπος θα βγει μπροστά γνωρίζοντας πως οι πολίτες, είμαστε με μια μούντζα διαρκώς σηκωμένη εναντίον δικαίων και αδίκων, μόνιμα διαμαρτυρόμενοι για τα πάντα, ανεύθυνοι και αμέτοχοι, έτοιμοι να χαρακτηρίσουμε προδότη και πράκτορα κάποιας σκοτεινής παγκόσμιας συνομωσίας όποιον παίρνει μια απόφαση που δεν μας αρέσει. Εθισμένοι τόσο στην άρνηση και τον μηδενισμό που είμαστε πλέον ανίκανοι να δούμε τα όποια καλά μπορεί να προσφέρει ο καθένας. Ποιος άνθρωπος θα έρθει να μας οδηγήσει γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως ότι κι αν κάνει θα τον θεωρήσουμε αποτυχημένο και δόλιο;

Φροντίσαμε ποτέ να ενημερωθούμε σωστά; Όχι. Με δεκάδες κανάλια και εφημερίδες στην διάθεσή μας, εμείς βλέπουμε φτηνά ξένα σίριαλ και διαβάζουμε lifestyle περιοδικά. Φροντίσαμε να μάθουμε ποιους ψηφίζουμε, να επιβραβεύσουμε τους ικανούς και να ανακαλύψουμε νέα πρόσωπα; Όχι. Στην εποχή που τα βιογραφικά όλων των υποψηφίων, τα έργα και οι ημέρες τους είναι άκοπα διαθέσιμα στον καθένα μέσω διαδικτύου, εμείς προτιμάμε να βλέπουμε γυμνόστηθες διασημότητες και να ανταλλάσσουμε σαχλά σχόλια στο facebook. Φροντίσαμε ποτέ να φιλτράρουμε με τη λογική και να διακόψουμε την διάδοση της λάσπης που φτάνει στα αυτιά μας; Όχι. Παρασυρμένοι από μια φυσική περιέργεια και ηδονή μπρος στο πονηρό και το δόλιο, της δώσαμε μια κλωτσιά και στην απλώσαμε ακόμα περισσότερο.

Αυτό είναι το σάπιο σκηνικό μέσα στο οποίο έχουμε την απαίτηση να γεννηθεί η ελπίδα. Κι αφού κανείς με τις μικρές δικές του δυνάμεις δεν λειτουργεί υπεύθυνα, είμαστε καταδικασμένοι να απογοητευθούμε για μια ακόμα φορά. Μόνο που αυτή τη φορά η απογοήτευση θα είμαστε εμείς οι ίδιοι.

πηγή: protagon.gr