Ένας χρόνος μετά!!!

Έκλεισε ένας χρόνος από τις Δημοτικές – Περιφερειακές εκλογές. Ένας χρόνος δύσκολος για τη χώρα, για την Ευρώπη, με προεκτάσεις παγκόσμιες. Όμως όλοι μας βιώνουμε πρωτίστως τον μικρόκοσμο της δικής μας καθημερινότητας, της δικής μας μικρής πόλης… Όλοι μας, ένα χρόνο μετά κάνουμε τους απολογισμούς μας,  αναλογιζόμαστε τι ψηφίσαμε, αν ψηφίσαμε, που οδηγήσαμε τον τόπο μας. Λέγεται ότι οι τοπικοί «άρχοντες» είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας. Ας κοιταχτούμε λοιπόν στον καθρέφτη μας με ειλικρίνεια και ας αρχίσουμε από εκεί την κριτική, την αυτοκριτική. Μη λοιδορήσουμε εάν ανακαλύψουμε ότι το πρόσωπο που αντικρίσουμε δεν μας ταιριάζει, μην κρυφτούμε εάν το πρόσωπο που αντικρύσουμε μας απογοητεύσει, μην οργιστούμε αν ο καθρέφτης μας προβάλει μια «μετριότητα»  αλλά να σταθούμε εκεί, να δούμε την πραγματικότητα αναλαμβάνοντας τις ευθύνες που μας αναλογούν. Μη φοβηθούμε να παλέψουμε για αυτά που αξίζουμε. Γιατί ο φόβος μόνο ανελεύθερους πολίτες εκτρέφει. Πολίτες έτοιμους να ενδώσουν στην όποια ψευδαίσθηση πρόσκαιρου όσο και διάτρητου εφησυχασμού. Και επιτέλους, ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε συλλογικά, με όραμα και προοπτική. Το χρωστάμε στους εαυτούς μας αλλά προπάντων στις ερχόμενες γενιές!

Παρατίθενται αποσπάσματα από κείμενα που δημοσιεύτηκαν, ένα χρόνο πριν σε έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο  

Η αποχή και ο φόβος

της Φ.Τσαλίκογλου, ΤΟ ΒΗΜΑ

Προς τι οι πανηγυρισμοί όταν η αποχή είναι ο αναμφισβήτητος νικητής αυτής της αναμέτρησης; Προς τι οι ιαχές όταν για παράδειγμα στην Αθήνα μισοί και πλέον ψηφοφόροι απείχαν; ………………Ένας στους δύο λοιπόν έμεινε στο σπίτι του. Δεν πήγε για καφέ, ή για ούζα, δεν άφησε άλλους να αποφασίσουν για την τύχη του, δεν ήταν μια συνηθισμένη απολιτική στάση ωχαδερφισμού και αδιαφορίας για τα τεκταινόμενα. Κάνει, νομίζω, λάθος όποιος θελήσει να απαξιώσει τη σημασία αυτής της συγκεκριμένης στάσης. Το πλαίσιο τη νοηματοδοτεί. Κάνει λάθος όποιος δεν δει το νόημά της. Όποιος δεν προσλάβει τη σημασία της δυσφορίας, της απόγνωσης που αυτή εκφράζει. Κάνει λάθος όποιος δεν δει την αποχή ως μια συνειδητή πράξη απονομιμοποίησης των πολιτικών, ίσως δε και μιας πολιτικής που φαίνεται να απομακρύνεται από τα αξιακά και ηθικά της πρότυπα.

Πράγματι η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Οσοι όμως υποχρεώθηκαν να ψηφίσουν, ζουν ένα διπλό αδιέξοδο. «Να ψηφίσεις επειδή υπάρχει και το χειρότερο». Ο φόβος όμως του χειρότερου, ο φόβος δηλαδή μιας ακόμη χειρότερης εκδοχής ζωής, ποτέ δεν ωφέλησε τη δημοκρατία. Η δημοκρατία δεν θέλει φοβισμένους, παγωμένους στο συναίσθημα και στη σκέψη πολίτες.
………………………………………………………………………………………………………………………………..
Χώρα ανελεύθερων φοβισμένων πολιτών. Δεν είναι αυτό το όραμα για την Ελλάδα μας.

Καταλυτική νίκη της τηλεόρασης

της Π. Διαμαντάκου, ΤΑ ΝΕΑ,  15-11- 2010

ΝΙΚΗΣΕ Η τηλεόραση. Μια νίκη απόλυτη και καταλυτική. Με μια τηλεπερσόνα, ειδήμονα του τηλεοπτικού καρναβαλισμού και της αισθητικής του ριάλιτι, να κερδίζει την πρώτη θέση σε ψήφους και τον «καναπέ» να βγαίνει πρώτο κόμμα. Πρώτη φορά, μάλιστα, όχι μόνο γνώρισε την απόλυτη απενοχοποίηση, αλλά αποθεώθηκε και ως «πολιτική στάση». Ο χαρακτηρισμός του μάλιστα κατ΄ ευφημισμόν ως αποχή διευκόλυνε να τον προσκυνήσουν απαξάπαντες οι λαϊκιστές του τηλεθεάματος, δικαιολογώντας επί μία ολόκληρη εβδομάδα τα αδικαιολόγητα. Γιατί σε μια δημοκρατία, το να στρέφει ο λαός την πλάτη στη διαδικασία της ψηφοφορίας δεν είναι διαμαρτυρία, είναι σκανδαλώδης εγκατάλειψη της δημοκρατικής συνείδησής του στην εικονική πραγματικότητα των βολικών ερμηνειών της στα εκλογικά τηλεοπτικά σαλονάκια.
Και εκεί οι ερμηνείες κολάκευσαν την άρνηση της κάλπης, με τον ίδιο τρόπο που κολακεύουν προγράμματα υψηλής τηλεθέασης τα μεσημεριανάδικα γιατί αυτά εξασφαλίζουν τη δική τους ύπαρξη. Γι΄ αυτό και εντέλει η περιβόητη αποχή δεν κατέληξε παρά να είναι μια διαφορετική μορφή θριάμβου του τηλεοπτικού συντηρητισμού, που υπηρέτησε τον πολιτικό.
………………………………………………………………………………………………………………………………….
Τα πάνελ όμως είχαν περάσει ήδη στην επόμενη ημέρα, την τρόικα και τα νέα μέτρα.

Το μήνυμα που έλαβα εγώ

(αποσπάσματα από κείμενο του Γιώργου Γραμματικάκη, 16-11-2010)

……………………………………Ισχυρίζομαι λοιπόν ότι το μήνυμα, που έλαβα εγώ - από τις εκλογές και τα κόμματα, από τους υποψηφίους και τα τηλεοπτικά παράθυρα - έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από εκείνο που έστειλα ως ψηφοφόρος, είναι καθοριστικής σημασίας για το παρόν και το μέλλον του έθνους. Το άλλο, ξεχάστηκε κιόλας……………………….

-Τα βράδια των εκλογών κι ενώ περιέτρεχα τα τηλεοπτικά παράθυρα, αισθάνθηκα ότι είχε γίνει μια νεκρανάσταση των ζόμπι. Μια πραγματική, εφιαλτική ανάσταση των ξεχασμένων ζόμπι! Ο πολιτικός μας κόσμος: τι μικροκομματικές ερμηνείες των “μηνυμάτων”, τι φλύαρη κενολογία, τι φθαρμένη μαγνητοταινία στα χείλη, τι αναισθησία απέναντι στο ζοφερό παρόν, που εκείνος –ο πολιτικός κόσμος- δημιούργησε…………….
-Το μήνυμα της αποχής: η αξία του δεν έγκειται στα ποσοστά, ούτε στην χωροταξική του κατανομή. Η αξία της αποχής έγκειται στην σιωπή, στην εκκωφαντική δύναμη της σιωπής. Ευτυχώς, η αποχή δεν έχει - ούτε μπορεί να έχει - εκπροσώπους, δεν ερμηνεύει τη στάση της, δεν διεκδικεί μια θέση στα τηλεπαράθυρα. Η αποχή –ευτυχώς- δεν ακούει τις φλυαρίες, ούτε τις εκκλήσεις. Είναι απλώς η βουή των πλησιαζόντων γεγονότων.
…………………………………………….Λίγοι –το ξέρω!- ενδιαφέρονται πραγματικά για την σωτηρία της πατρίδας, για να αποφευχθούν τα χειρότερα από όσα μας μέλλονται. Τη δική τους σωτηρία επιδιώκουν οι πολλοί, στην πολιτική τους επιβίωση αποβλέπουν. Αυτό, τουλάχιστον, θα ήταν μια ομολογία κυνική αλλά ανθρώπινη. Τα υπόλοιπα είναι μια αφόρητη υποκρισία…………………………………….
        ……..«ολική επαναφορά» της Νέας Δημοκρατίας, τι εύστοχος χαρακτηρισμός! Ολική επαναφορά: στον λαϊκισμό και την αυταρέσκεια, στην ανευθυνότητα και την υποκρισία. Αυτοί, οι εναντίον του μνημονίου, αποδείχθηκαν απλώς αμνήμονες: του τρόπου που κυβέρνησαν την χώρα, των ερειπίων που άφησε η άτακτη φυγή τους  ………………………………………………………………………………………………………………………